ตอนนี้มีการเปรียบเทียบแล้วครับว่า คนทำสวนยางอีสาน ทำไมอยู่ได้และคนทำสวยยางภาคใตถึงร้องว่ายางราคาต่ำอยู่ไม่ได้ ทั้งที่ราคาทั้ง2ภาคไม่ต่างกันเท่าไร

ทำไม ชาวสวนยางภาคใต้บอกว่าราคานี้ อยู่ไม่ได้  ทำไม ภาคอีสานถึงไม่ออกมาเรียกร้อง เพราะมันคือปากท้องของพวกเขา

ผมมีแม่ดอง(แม่ยายของลูกชาย) เป้นคนปัตตานีครับ อาชีพหลักคือปลูกยางพารา..ขายน้ำยาง ตอนนี้(4ปีมาแล้ว) มาซื้อที่จว.ตาก ปลูกยางไว้หลายสิบไร่...ได้มีโอกาสคุยกันเมื่อช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมา

ผมถามว่ายางราคาเท่าไหร่ ชาวสวนยาง(ผมย้ำว่า ภาคใต้)..จะมีกำไรอยู่ได้..

คำตอบคือ..อึ้งครับ

แกบอกว่า จริงๆแล้วต่ำสุดก็อยู่ได้แล้ว(ประมาณ70) ถ้าทำเอง..แต่ที่เขาออกมาประท้องนั้นเพราะไม่ได้ทำเอง..แบ่งครึ่งกับคนที่มารับจ้างทำ  คือเจ้าของ ไม่ต้องไปทำอะไรเลย นั่งรับทรัพย์อย่างเดียว(มีทั้งแบบ40/60คือเจจ้าของจ้างดายหญ้า/ยา/ปุ่ยเอง//กับ50/50 คนรับจ้างจ่ายเองทั้งหมดประมาณนี้)..เอาเวลาไปนั่งจิบน้ำชา(เรื่องน้ำชา พูดแล้วขำครับ) นั่งดูนกเขา เฝ้านกหัวจุกไปวันๆ ภูมิใจ ที่มีคนมาเรียกนายหัว..

อย่างของแม่ยายลูกยายผม ก็จ้างเขาทำเช่นกัน..แม้จะได้ไม่มากหลังหักแล้ว..แต่ด้วยตัวเองประหยัด จึงสามารถเก็บเงินซื้อที่เพิ่มได้ที่จว.ตาก และก็เช่นเดิมคือ จ้างคนทำ(ถ้ากรีดยางได้)

แกบอกว่าผิดกับคนอีสาน ที่ส่วนใหญ่เขาจะทำเอง...หรือทำกันในครอบครัว ราคานี้(70+-)ก็อยู่ได้สบายๆ..

ถึงบางอ้อครับ..คือชาวสวนยางภาคใต้ ที่อยู่ไม่ได้(ส่วนใหญ่)เพราะจ้างเขาทำ ผลประโยชน์จึงหายไป50% //สมมุติว่ายางราคา70บาท/กก. ก็จะได้แค่35บาท

ส่วนชาวสวนยางภาคอีสาน ได้70บาทเต็มๆ

มิน่า  นกเขา นกหัวจุกภาคใต้จึงเยอะ คนที่นั่นนิยมเลี้ยง เพราะ นายหัวที่ไม่ทำยางเอง เอาแต่จ้างเขาทำเยอะนี่เอง55555555