เด็กวัยขนาดนี้เริ่มเป็นวัยต่อต้านคะ มีความคิดเป็นของตัวเองสูง และจะเริ่มท้าทายพ่อกับแม่ ตอนลูกสาวเราขนาดนี้ก็เป็นคะ หงุดหงิดง่าย โวยวาย แต่เราเลี้ยงลูกดุมาก ไม่ตามใจ กฏต้องเป็นกฏและเราไม่ยอมหย่อนกฏใดๆ ถ้าต้องตีก็ตีคะ เพราะเราถือว่ารักลูกให้ตี ยังเป็นคำที่ใช้ได้อยู่ เพื่อนเรายังบอกว่าทำไม่เลี้ยงลูกโหดแท้

แต่จะบอกว่าถ้าเราทำจริงจัง ลูกจะรับรู้ได้ว่าอันไหนทำได้และทำไม่ได้ และถ้าต้องตีก็จะต้องตีลูกไม่กี่ครั้งแล้วเค้าจะเกิดการเรียนรู้คะ เด็กๆเค้าฉลาดมากนะคะ เค้าจะดูจากน้ำเสียงของแม่ ท่าทางของแม่ ถ้าเราหนักแน่นและบอกว่าไม่ได้ก็ต้องตามนั้น

ยกตัวอย่างเราก็ให้ลูกเล่นไอแพดนะคะแต่เรากำหนดเวลา และทุกครั้งที่ลูกจะเล่นต้องขอก่อน ห้ามหยิบมาเล่นเอง แม่ไม่โอเค เราจะชี้นาฬิกาให้เค้าดูว่าเล่นได้จนเข็มยาวชี้เลขเท่านี้นะ พอถึงเวลาต้องเอามาคืนแม่ แรกๆก็งอแงก็ธรรมดาเด็กที่เค้าเพลินกำลังสนุก แต่เราก็บอกเลยคะหมดเวลาต้องเอามาคืน ถ้าไม่ยอมก็บอกใหม่อธิบายว่าเราตกลงกันแล้วหนูต้องคืน ถ้าไม่คืนหนูจะไม่ได้เล่นมันอีกต่อไป แต่สีหน้าและหน้าตาต้องให้ดูออกว่าแม่ไม่ชอบนะ แล้วบอกเค้าว่าถ้าวันนี้หนูคืนไอแพดแม่ ครั้งหน้าหนูขอแม่จะให้เล่นอีก ทำซ้ำๆทุกครั้งเป็นหลายๆสิบครั้งคะไม่ใช่แค่ครั้งหรือสองครั้ง เด็กจะจำได้เองคะ ลูกเราตอนนี้กำลังจะสี่ขวบแล้วไม่เคยมีหยิบไอแพดมาเล่นโดยที่ไม่ขอเลย ทั้งที่มันก็วางอยู่ที่โต๊ะซึ่งเค้าหยิบได้ แถมเดี๋ยวนี้จะดูนาฬิกาแล้วบอกเองว่าหนูขอเล่นถึงเลขนี้นะคะแล้วหนูจะคืน เพราะเค้ารู้แล้วว่าแม่ให้เค้าเล่นครั้งละครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ถึงเวลาก็เามาคืน เราก็ชมเค้าไปว่าน่ารักมากๆแม่ดีใจที่หนูรักษาสัญญา

จะบอกว่าเราใช้เวลาเป็นปีคะสอนกันมาเรื่อยๆ กว่าที่ลูกจะยอมรับกติกาต่างๆที่วางขึ้น ทั้งนี้ต้องคุยกับคนในบ้าน อย่างเรากะสามีคุยกันตลอดบอกเราจะทำอย่างงี้นะ เวลาเราดุหรือสอนลูกสามีเราจะเดินหนีเพราะไม่งั้นเด็กจะไปหาตัวช่วยอื่น ที่สามารถปกป้องเค้าได้ ไม่ดุเค้าประมาณนี้คะ อย่างลูกเราถ้ามีย่า ยายมานอนที่บ้านจะหย่อนเรื่องกฏทันที แต่พออยู่กับแม่แค่สองคนจะไม่กล้าคะ

เวลาลูกอาละวาดดิ้นพรวดๆ สมัยลูกเราอายุเท่าคุณก็มีเหมือนกัน ร้องไห้ขว้างของ เราบอกเลยว่าห้ามทำ บางครั้งไม่ไหวเราก็ปล่อยดิ้นเลยคะ และห้ามใครไปสนใจบางครังร้องเป็นครึ่งชั่วโมงจนเหนื่อยและเงียบไปเอง พอเค้าเงียบ และเราอารมณ์เย็นลง เราค่อยเข้าไปคุย และบอกเค้าว่าทำแบบนี้ไม่ได้นะ แล้วบอกเค้าว่าหนูทำไม่ถูกให้เค้าขอโทษและรับปากว่าจะไม่ทำอีก ถ้าหนูยอมขอโทษแม่จะกอดหนูแล้วเราจะให้อภัย จากนั้นก็พาเค้ามาเก็บของที่ทำเลอะด้วยกันและสอนว่าหนูทำอย่างนี้บ้านเลอะไม่ดีเลยใช่ไหมคะ เราต้องมาเหนื่อยเก็บของกันอีก อะไรประมาณนี้คะ

สอนลูกต้องใจเย็นๆ และสม่ำเสมอคะ ทำไปเรื่อยๆสอนไปเรื่อยๆ เวลาเราเหนื่อยหรือท้อเราจะนึกถึงคำแม่เรา ที่พูดว่า "อย่าเบื่อที่จะพูดจะสอนลูกเพราะถ้าหากคนเป็นแม่เบื่อแล้ว เธอจะหาใครที่ไหนมาเพียรสอนลูกของเธอเอง". เราก็เออจริงของแม่เนอะ กว่าเราจะโตมาป่านนี้แม่ต้องปากเปียกมาแฉะพูดเรื่องเดิมๆมาตั้งกี่รอบ

เป็นกำลังใจให้นะคะ เราเองเชื่อว่าพอลูกอายุมากขึ้นมันก็จะมีปัญหาใหม่ๆมาให้แม่อย่างเรารับมือไปเรื่อยๆ ท้อได้แต่อย่าหยุดคะ เรากำลังลงทุนสร้างคนที่มีคุณภาพให้สังคม เด็กๆต้องได้รับการปลูกฝังวินัยและกติกา และทุกอย่างต้องเริ่มที่บ้านคะ

เราเคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่งจำไม่ได้ว่าเล่มไหนแต่เนื้อความเราจำได้ไม่ลืม ไหนๆยาวแล้วก็ขอเล่าอีกหน่อยแล้วกันคะ
....................................................
วันหนึ่งพ่อกับลูกชายวัยสิบขวบไปเล่นว่าวด้วยกัน มีบทสนทนากันดังนี้
พ่อ:  ลูกว่าอะไรที่ทำให้ว่าวลอยขึ้นสูงได้ครับ
ลูก: ลมสิครับพ่อ พ่อถามอะไรง่ายจริงๆ
พ่อ: ไม่ใช่ครับลูก สายป่านตั้งหากที่ทำให้ว่าวลอยอยู่ได้
ลูก: พ่ออ่ะ สายป่านต่างหากที่ทำให้ว่าวลอยสูงได้แค่นี้ ไม่ไปได้ไกลกว่านี้ ทั้งที่อาจลอยได้สูงกว่านี้อีกนะครับ
พ่อ: งั้นดูนี่ครับลูก ว่าแล้วก็ตัดสายป่านว่าวอันนั้นลง สิ่งที่เกิดขึ้นว่าวลอยขึ้นสูงจริงแต่เพียงชั่วครู่จากนั้น ว่าวตัวนั้นตกตกดิ่งลงสู่พื้น
.......................
สายป่านของว่าวก็เหมือนวินัย กฏระเบียบ มันเหมือนจะทำให้เราถูกกดดัน อึดอัด แต่ถ้าเราไม่มีสิ่งเหล่านี้ทำทุกอย่างตามใจ ชีวิตเราก็คงไม่ต่างกับว่าวที่รอวันตกลง มันสบายแต่ไร้กรอบ

สุดท้ายขอเป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะคะ เราสามารถเปลี่ยนแปลงให้ดีขึ้นได้คะ ค่อยๆฝึกเค้าไปเรื่อยๆนะคะ พอเค้าโตขึ้นก็จะดีขึ้นคะ สู้ๆไปด้วยกันคะคุณแม่