ชอบมาก หนังให้เรา เติบโตไปกับตัวละครทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ตัวละครที่เราคิดว่าโตแล้ว
ร้องไห้ให้กับตอนเฉลยปมของ ทิพย์อ่ะ ไม่รู้ทำไม

ชอบการตัดสินใจของแฟร้ง พร้อมกับการตีความนางรจนาในสังข์ทองใหม่
เชื่อว่าเราทุกคนต้องอยากแก้ไข ความผิดพลาดของตัวเองในอดีต
หรือแผลใหญ่ในจิตใจ เช่นแฟร้ง
ถึงแม้ว่าตอนจบมันจะไม่ได้เป็นไปอย่างที่แฟร้งคิดและวาดฝันไว้ แต่ The show much go on
มันก็เหมือนชีวิตเรา ที่อะไรมันก็ไม่ได้ตามที่หวังไว้หรอก แต่แค่นี้ก็ดีแล้ว ชีวิตมันก็เดินต่อไป

ถึงแม้ว่าคนที่รักษาแผลในใจพลอยดาวจะไม่ใช่ตี๋อย่างที่ทุกคนหวังไว้
แม้แต่พลอยดาวที่อึ้ง และกำลังจะล้มลงจากเวที สร้างความอับอายเป็นครั้งที่สอง
แต่โอ๊ตก็ได้โอบกอดไว้ พร้อมกับคำที่เตือนสติพลอยดาวว่า "แสดงต่อ"
นั่นแหละ บางที สิ่งที่ไม่ได้หวัง อาจจะช่วยเราได้อย่างคาดไม่ถึงเลยทีเดียวเชียว

การแสดงของกิ๊บซี่มีพลังมาก พร้อมกับสายตาที่ไม่แสดงออกของตี๋
อ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ กังวลแต่ไม่วิตก หัวเราะแต่แอบอมทุกข์

ทำไมนางรจนาต้องกลัวการเลือกคู่ กลัวอนาคตของตัวเอง กลัวสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
จนไม่ทำอะไร เหมือนพลอยดาว ที่กลัวความอับอาย กลัวสิ่งที่โอกาสเกิดขึ้นอีกมันแค่ 0.10%
ทำไมเรากลัวมันขนาดนั้น เราก้าวข้ามมันไม่ได้หรอ มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยขนาดนั้นหรอก
จนสุดท้ายพลอยดาวเลือกที่จะก้าวข้าม เลือกที่จะจับมือผู้ชาย เลือกที่จะสบตาตี๋
แล้วไง ความอับอายไม่เกิดอีกเป็นครั้งที่สองหรอก ถ้าเราตั้งใจเอาไว้แล้ว

ชอบตี๋นะ ตัวละครที่มีปมตั้งแต่เด็ก สร้างบาดแผลให้คนอื่น จนตัวเองรู้สึกผิด
ทำไมตี๋ถึงต้องแคร์พลอยดาวขนาดนั้น ไม่ใช่เพราะรักพลอยดาวหรอก
แต่จิตใต้สำนึกของตี๋ ที่สร้างปมตอนเด็กเอาไว้ ที่ทำให้แม่ต้องถูกยกเลิกการแต่งงานเพราะตัวเองเผลอเรียกทิพย์ว่าแม่ต่างหาก
ทำให้ตี๋อยากแก้ปมนี้ อยากให้พลอยดาวกลับมาเจิดจรัสเหมือนเดิม ความมุ่งมั่นมันถูกผลักดันด้วย
จิตใต้สำนึกตอนเด็ก ฉากงานแสดงรจนาถึงได้สลับไปมาระหว่างตี๋ที่วิ่งไปหาทิพย์ กับพลอยดาว
ตี๋กำลังแก้ปมในใจตัวเองต่างหาก ที่เคยเรียกทิพย์ว่าแม่ จนรู้สึกผิดมาตลอด ไม่ใช่ปมของพลอยดาว

โอ๊ตเลิกกับพลอยดาว ก็ไม่ได้ทำให้พลอยดาวรักตี๋
หรือตี๋จะไปยืนอยู่ที่กองถ่ายเพื่อแค่ให้สองคนนั้นสบายใจหรอ
ไม่ต้องถอยกันคนละก้าวหรอก ในความเป็นจริง ตี่ก็แค่ระบายความในใจร้องไห้กับใครสักคน
ซึ่งคนๆ นั้นควรจะเป็นทิพย์ ถ้าทิพย์ไม่เกรียนแตกใส่ซะก่อน
เรื่องราวอีกโลกหนึ่ง คงไม่ได้เกิดขึ้น ชอบโลกใบใหม่ของโมน 2 จุงเบยยยยย

สุดท้ายแล้ว มิตรภาพของเพื่อนสำคัญมาก ชอบม่อนที่บ่นตลอดทาง
มันทำให้เรารู้ว่า รักและห่วงเพื่อนพอๆ กับห่วงอนาคตของตัวเองเลย
ชอบโมน 2 ที่มีทั้งดีเลว ปะปนไป ชอบรอยยิ้มที่เข้าใจชีวิต ของน้องเค้าจัง

ชอบจุงเบยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย