เมื่อก่อน ศาลหรือผู้พิพากษา   จะอยู่แบบเงียบๆ  ไม่พูดจาออกสื่อ   แม้แต่จะไปกินเหล้ากินข้าวต้ม   ยังต้องปลอมตัว   ไม่ทำตัวสนิทสนมกับใคร

ให้เป็นพิเศษจนออกนอกหน้า   นอกจากคนใกล้ชิด       จึงเป็นที่เคารพของคนทั่วไป

แต่ปัจจุบัน   บรรดาผู้พิพากษาหรือศาลทั้งหลายแหล่   ถูกเชิญไป พูดที่โน่น  พูดที่นี่     ออกรายการโทรทัศน์บ้าง  ออกสื่อบ้าง

ไอ้ที่สำคัญ   จำคำพูดตัวเองไม่ได้    ว่าเคยพูดไว้ว่าอย่างไรบ้าง   และลืมไปว่าสมัยนี้   มันยุคไหน  การสื่อสาร  การบันทึกข้อมูลมันง่าย
การเผยแพร่  ก็ง่าย    เพราะท่านทั้งหลายเป็นโรคแพ้ไมค์  

ก็เลยเป็นอย่างที่เห็นทุกวันนี้   ความเคารพความนับถือ   มันก็เลยหายไป     จริงไหมท่าน   วสันต์   ท่านจรัล   จะโทษใครกันเล่า