เรื่องมีอยู่ว่า ดิฉันมีลูกพี่ลูกน้องซึ่งอายุอ่อนกว่าแม่แค่1ปี เขาเลี้ยงดิฉันมาตอนเด็กจนถึงประมาณ ป.4-ป.6 เขาก็ห่างหายไป
แล้วตอน24 ดิฉันก็แต่งงานหลังแต่งงานได้1เดือนดิฉันก็ตั้งท้องตัวดิฉันเองเป็นโรคลมชักหมอจึงสั่งไว้ว่าห้ามเลี้ยงเด็กตามลำพัง หลังคลอดจึงได้ย้ายไปอยู่บ้านป้าซึ่งอยู่ติดๆกันตลอดสองเดือนที่อยู่มาพี่คนนี้ก็คอยช่วยดูลูกให้ตลอดแต่ก็ไม่ใช่คนเดียวเรียกว่าทั้งบ้านเลยก็ได้ขอรวบรัดเอาเวลาณเกิดเหตุเลยนะค่ะ คือตอนลูกอายุได้2ขวบครึ่งพี่คนนี้ก็เอาลูกเราไปเล่นคือเอาไปนอนด้วยนะค่ะ(เขามีลูกแล้วและลูกโตเรียนปริญญาแล้ว)แล้วเจ้าของบ้านที่เราอาศัยเขาก็รักลูกดิฉันมากชนิดที่ขอเป็นลูกเลยแต่ดิฉันก็ทีเล่นทีจริงไปงั้นเองเพราะสามีไม่ยอมแต่ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไรมากแล้วเป็นช่วงที่กรุงเทพน้ำท่วมงานสามีเราติดขัดเรียกว่าขัดสนเลยเราไม่มีเงินจ่ายค่าบ้านแต่เจ้าของบ้านเขาให้เราอยู่เพราะรักลูกดิฉันมากจนกระทั่งเราพอจะเพิ่งลืมตาได้เราเลยย้ายบ้าน(บ้านที่อยู่นี้สามีเป็นคนจีนเขาเชื่อว่าทำให้จมเพราะบ้านต่ำกว่าถนน ชนทางสามแพร่ง แต่เจ้าของเขามีบ้านหลายที่บ้านหลังนี้เดิมใช้เก็บของไม่มีคนอยู่)แต่ตอนย้ายมีปัญหากันเพราะเราจะเอาลูกเราไปอยู่ด้วยแต่เจ้าของบ้านไม่ให้ให้หาเงินมาคืนค่อยเอาเด็กไปซึ่งเราก็ใช้เวลาอยู่1ปีกับการหาเงินเกือบครึ่งแสน พอเราเอาเงินไปคืนกลับมีเพิ่มมาอีกจำนวนหนึ่งแล้วระหว่างที่เราหาเงินดิฉันก็ไปหาลูกทุกเสาร์อาทิตย์ ต้องใช้เงินเป็นจำนวน1-1,500บาทต่อครั้ง ซึ่งสามีก็เครียดกับเรื่องนี้มาก พอดีกับที่เราได้เงินมาแล้วจึงนำไปคืนเขาก่อนวันที่เราจะไปรับเด็กกลับเด็กอยากกลับมากับเรามากดิฉันก็ไปขอกับพี่คนนี้ที่เลี้ยงเด็กแต่เขาไม่ให้ลูกดิฉันก็เลยร้องให้กันกลางถนนในซอยบ้านเกาะดิฉันแน่นไม่ยอมปล่อยพี่เขาก็มาดึงตัวเด็กไปแต่ลูกดิฉันไม่ยอมปล่อยดิฉันเลยนอนกับเขาอีก1วัน พอครบอาทิตย์ดิฉันจึงมารับลูกคืนพอลูกมาถึงบ้านเขาก็ไม่พูดถึงพี่สาวคนที่เลี้ยงอีกเลย(ศักดิ์เขาเป็นป้า แต่เด็กเรียกเขาว่าแม่ และเรียกเจ้าของบ้านว่าพ่อ แต่ตัวเจ้าของบ้านนั้นไม่ใช่ญาติกันแค่มีพระคุณกันเฉยๆ)พี่สาวคนนี้พยายามที่จะให้พาเด็กไปหาแต่เด็กไม่ไปแต่เขาไม่ทราบเป็นดิฉันที่คอยบ่ายเบี่ยงอยู่ตลอดเวลาเขาเลยข่มขู่ทุกอย่างทั้งจะตัดญาติบ้างละ  จะพาเด็กกลับบ้างละ ซึ่งดิฉันประสาทจะกินเพราะลูกไปอยากไปหาเขาเลยแต่ดิฉันพูดไม่ได้เพราะพี่คนนี้เป็นประเภทต้องชนะและไม่ฟังใคร เขาเคยพยายามจะแยกบรรดาเขยของบ้านมาหลายคนแล้วแต่ไม่สำเร็จเป็นตัวเขาเองที่ต้องเลิกกะสามีไปแล้วทุกวันนี้เขาก็จะมาวุ่นวายกับที่บ้านมากแล้วลูกน่ะกลายเป็นเด็กสองบ้านคือพอไม่พอใจเราก็จะไปที่อื่น(แต่ไม่พูดนะค่ะว่าจะไปหาป้าเขา)แบบประชดๆน่ะค่ะดิฉันเครียดเพราะไม่รู้จะเลี้ยงเด็กยังไงเขาเลี้ยงลูกเราด้วยการเอาของเล่นมาล่อตลอดเวลาซึ่งเราไม่ต้องการเเบบนั้นเพราะเด็กจะกลายเป็นเด็กที่เอาแต่ใจและไม่มีเหตุผลเขาเลี้ยงลูกดิฉันด้วยการขังห้องน้ำมืดเวลาเด็กดื้อและตี แต่ดิฉันเคยถูกเขาเลี้ยงมาเขาจะตีก่อนค่อยถามเป็นสไตล์เขาเราไม่อยากให้ลูกเราเจอแบบนั้นอยากเลี้ยงด้วยเหตุผลมากกว่าแต่กลายเป็นว่าลูกเราเอาแต่ใจไปแล้วตอนนี้ก็เลยพยายามปรับกันอยู่ อยากรบกวนคนที่มีความรู้ในการพูดกับคนที่โตกว่า ว่าเราควรจะบอกเขาอย่างไรให้เลิกวุ่นวายกับที่บ้านเพราะเราอึดอัดมากอยากอยู่อย่างครอบครัวปกติ พอมีเทศกาลค่อยไปรวมญาติกันไม่ใช่มาวุ่นวายกันแบบนี้บอกบ้านให้ทราบเพราะอยากให้รู้ว่าเรากำลังไปเจริญนะ ไม่ต้องห่วงแต่กลายเป็นเขามาวุ่นวายไม่เลิกคอยมาที่บ้านตลอดเวลาเด็กก็เศร้าแต่แสดงอาการไม่ได้ คือเราดูตาลูกเรารู้ว่าเขาไม่ชอบแต่ป้าเขาไม่ได้สนใจตรงนี้ เราไม่อยากตีความว่าเขาเอาลูกเราไปเป็นสะพานเพื่อเข้าหาเจ้าของบ้านที่เราเคยไปเช่าอาศัย เพราะเขามีการส่งเสียลูกของเขาด้วยแต่ญาติๆเจ้าของบ้านเขาไม่ชอบพี่สาวเรามาก แต่เขาไม่พูดเหมือนพี่เราพยายามจะเอาเด็กเป็นสะพานในการเข้าหาเราไม่รู้ว่าเขารักลูกเราจิงหรือมีเหตุผลแอบแฝงเพราะเขาก็มีลูกเขายังไม่เคยให้ลูกเขาไปนอนที่อื่นเลยแต่กับลูกเราพยายามมากแล้วประวัติเขาไม่ค่อยสะอาดซึ่งเราเพิ่งมาทราบหลังจากเกิดปัญหา ตลอด 1ปีที่เราไปหาลูกเราร้องให้กลับบ้านทุกครั้ง กอดกับลูกร้องให้ปลอบกันตลอดว่าเดี๋ยววันเสาร์หน้ามาหาแต่ไม่รู้เขาไม่เห็นหรือแกล้งไม่เห็นเ่พราะคนในซอยเห็นกันหมดเราพยายามทำให้เขาเห็น สรุปคือ
1. เราต้องการทำให้เขาทราบว่าเราอึดอัดกับการกระทำของเขา
2. เราอยากให้เขาเลิกเอาของมาล่อลูกเราเพราะเด็กเพิ่งจะ4ขวบ
3. เขาเคยบอกว่ารักเราเหมือนที่รักลูกเราแต่ก็ปล่อยให้เราลำบากเมื่อเขามีลูกเราไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยต้องทำไงดี
   ใครพอจะมีวิธีช่วยหน่อยนะค่ะ