ดิฉันเป็นลูกคนเดียวค่ะ พ่อแม่เสียไปหมดแล้วพี่น้องไม่มี ฉะนั้นบ้าน ทรัพย์สมบัติก็พอมีจากมรดาที่ได้มา ก็ถือสุขสบายดี จนมาได้แต่งงานก้บผู้ชายที่คิดว่าดีแล้ว ดูเป็นคนอบอุ่น รักครอบครัว (รักครอบครัวของเขา) เป็นรุ่นน้องที่ทำงานแต่ตกลงที่แต่งงานกัน เราแต่งงานกันมา 1ปี ได้ลูกชาย 1คน ก่อนที่แต่งงานฉันก็จะไปๆๆมาๆๆที่บ้านของฉันกับบ้านแฟน เพราะบ้านฉันไม่มีใครอยู่แล้ว มีฉันอยู่คนเดียว ตอนท้องก็ยังไปๆๆมาๆๆอยู่ค่ะ แฟนก็จะไปนอนเป็นเพื่อนทุกครั้ง หลังคลอดทุกอย่างจากชีวิตที่สันโดษ ก็เริ่มวุ่นวาย ต้องมาอยู่บ้านสามี ที่มีทั้ง พ่อ แม่ น้องสาว ลุง และทวด เป็นครอบครัวใหญ่ ฉันพยายามทำใจรับมันอยู่ค่ะ เพราะคิดว่าทำเพื่อสามี (ตอนคบกันแฟนพามาบ้านก็จริงแต่ไม่คิดว่าจะเป็นได้ขนาดนี้)  ตอนนี้มีลูกชายอยู่กำลังน่ารัก วัย 4เดือนกว่า เป็นหลานคนแรกของบ้าน ปู่ ย่า ทวดหลงกันหัวปักหัวปำ ดิฉันกับแฟนตกลงกันว่าจะกลับมาอยู่บ้านของฉัน วันเสาร์และอาทิตย์โดยวันธรรมดาที่ไปทำงานจะให้น้องแฟนกะทวดดูแลให้ แล้วตอนค่ำเราจะพาเขาเข้านอน ซึ่งถ้าผู้หญิงที่ต้องไปอยู่บ้านสามีน่าจะเข้าใจความรู้สึกของฉันว่ามันอึดอัด ไม่สะดวก ถึงแม้เขาจะไม่ได้ว่าอะไรมากมายมันก็ยังไม่ใช่บ้านของเรา ฉันรอคอยการกลับบ้าน การที่จะได้อยู่และเลี้ยงดูลูกด้วยตนเอง มาทั้งอาทิตย์  น้องสาวที่ดูและให้แรกๆๆก็จะไม่เข้าใจเด็กอ่อนมีอารมณ์ไม่ดีอยู่บ้างเพราะไม่เคยเลี้ยงและเขาก็ยังเด็กอยู่ อันนี้พอรับได้ค่ะ แต่ก็มีบางวันที่อารมณ์ขึ้น เราเข้าไปทักดีๆๆ ทำเป็นไม่พูดบ้าง พูดจากกระแทกบ้าง เป็นบางครั้งตามประสาเด็กๆ เราไม่อยากเอามาใส่ใจ ถือไว้ก็หนักค่ะ ส่วนแม่สามีจะเห่อหลานจัด รีบกลับมาจากทำงานก็รีบมาหาหลาน เรากลับมาจากทำงานก็คิดถึงลูก อยากอุ้มอยากเล่นบ้างแกก็จะคอยไล่ไปอาบน้ำ กินข้าว ดีว่ายังสนับสนุนให้กินนมแม่ แต่คอยบอกพูดเชิงเล่นเชิงจริงว่าหลานคงอยากกินกล้วยแล้วล่ะ ดิฉันเลยบอกว่ายังหรอกแม่ ให้ได้ซัก 6เดือนแล้วค่อยให้ เด๋วลำไส้แย่ ทุกเช้าตื่นเราจะคอยเล่นกับลูกอยากให้จำหน้าแม่ได้บ้าง แม่สามีเช้าเปิดประตูมาอุ้มลูกดิฉันจากเตียงไปเดินข้างนอก ทุกๆๆวันรับได้ค่ะๆๆๆ แต่อยากจะขอวันเสาร์ อาทิตย์ที่กลับบ้านเนี่ย ขอเลี้ยงลูกเองอยู่กับลูกทั้งวันทั้งคืนสักวันสองวัน แม่สามีก็จะคอยตามมาอยู่ด้วย อึดอัดค่ะ บอกตรงๆๆ สามีก็รักครอบครัวของเขามาก ไม่อยากแยกออกไป คุณๆๆอาจจะคิดว่ามันดูไม่น่ามีอะไรแม่สามีก็คงอยากช่วย แต่ถ้าคนเป็นแม่ที่ต้องทำงานด้วย น่าจะพอเข้าดิฉันบ้างนะคะว่าเราอยากเลี้ยงเขาด้วยตัวของเรา แต่ถ้าเราไม่ไหว ก็จะเอ่ยปากบอกเอง  ดิฉันอยากระบาย เพราะบางทีพูดบอกใครไปอาจไม่เข้า ออกมาเป็นตัวหนังสือน่าจะดีกว่า ขอบคุณล่วงหน้าที่ที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอบคุณค่ะ
ุ