ตามหัวข้อเลยค่ะ คือเรามีญาติที่พ่อแม่เค้าก็ค่อนข้างมีบุญคุณกับครอบครัวเราอยู่
ทีนี้เค้ามีลูกอายุประมาณ 8-10 ขวบ(ประมาณป.6) แล้วตัวเราอยู่ปี3อายุประมาณ 22
เค้าชอบชวนเราให้เป็นเล่นกับลูกเค้า(สมมติชื่อน้องส้ม) โดยไปนอนค้างที่บ้านเค้าหลายๆวัน
....คืออยากให้ไปเล่นด้วย คุย สอนการบ้าน เพราะน้องเหงาอยู่แต่กับปู่-ย่า
เวลาไปเรียนไปพิเศษ เช่นที่สยาม เราก็ไปด้วย เรียนเสร็จก็ไปกินข้าวด้วยกัน บลาๆๆ คือน้องเค้าติดเรามาก
อีกอย่างคือ เค้าคงอยากให้เราปลูกฝังแนวคิดให้น้อง ให้ตั้งใจเรียน เพราะพ่อแม่เค้าอยากให้น้องส้ม เรียนแบบเรา
แต่เรากลับมองว่าน้องอายุแค่เนี้ย พ่อแม่เค้าจะพูดกรอกหูอะไรนักหนา ว่าอยากให้เป็นหมอ เป็นนู่นเป็นนี่
มันไม่เร็วเกินไปหรอคะ...

จริงๆก็มีเด็กข้างบ้านก็อายุประมาณๆกัน แต่ปู่-ย่าน้องส้มไม่อยากให้เล่นด้วย
เพราะเด็กข้างบ้านซนมากๆ อาจจะอารมณ์ประมาณว่าชอบแกล้งน้องส้ม แย่งของเล่นกัน


เหตุผลจริงๆที่เราไม่อยากไปบ้านเค้า เพราะ
1.ถ้าเราไปอยู่บ้านเค้า คือการเพิ่มภาระให้ปู่-ย่า ตัวเรายังไม่ชอบเลย เวลามีญาติมาค้างที่บ้าน
เพราะแม่เราเหนื่อยมาก ต้องหาข้าวหาปลาให้กิน ทั้งๆที่อยู่กันเองเราก็กินกันง่ายๆ
2.น่าจะอณุญาติให้เล่นกับเด็กวัยเดียวกัน จะดีกว่ารึเปล่า
3.ช่วงนี้เราติดต้องอ่านหนังสือเพื่อสอบตอนเปิดเทอม คงไม่มีเวลาว่างขนาดนั้น

แต่ทั้งหมด ทุกเหตุผลที่ว่ามานี้คืออยากพูดนะคะ แต่พูดไม่ได้ บุญคุญ สัมมาคารวะมันค้ำคออยู่
พูดไปเดี๋ยวพ่อแม่เรากับ ทางญาติก็ผิดใจกันอีก อีกอย่างคือเรากับเค้าก็ไม่ได้ไปมาหาสู่กันบ่อย
ให้ปรับตัว ปรับไลฟ์สไตล์ให้เป็นคนชอบเด็ก รักเด็ก ประหนึ่งเป็นพี่น้องบ้านเดียวกัน อะไรอย่างงี้มันคงต้องใช้เวลา

คือจริงๆเราจะไม่รำคาญ ถ้าพ่อแม่/ปู่ย่า ไม่สนับสนุนให้น้องติดเราขนาดนี้
อารมณ์แบบทุกครั้งที่ปู่-ย่าโทรมาหา ก็จะถามว่าเมื่อไหร่จะมาหาน้อง น้องคิดถึง
พอเราบอกไปไม่ได้ หรือไปได้แต่ไปสาย ปู่กับย่าก็จะมาอารมณ์เสีย ว่าแบบเนี่ยน้องรอนานแล้ว
(บ้านนี้เค้าเลี้ยงเด็กเป็นใหญ่ ตามใจทุกอย่าง ชี้นกเป็นนกอ่ะค่ะ) ทั้งๆที่บ้านเรากับเค้าก็ไม่ได้ใกล้เลยนะคะ

เซงมากๆ เราจะมีวิธีการพูดยังไงดีคะ เราเบื่อมากเลย
ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ
ปล.ความคิดเห็นอาจจะดูรุนแรง ถ้าไม่ถูกใจท่านใดก็ขอโทษด้วยนะคะ