นิรันดร (อังศุมาลิน)

อิสระคำนี้ที่เฝ้าหา                            เพื่อติดตามพี่ยาทุกแห่งหน
อิสระเจ้ากรรมทำทุกข์ทน                   มาหลุดพ้นเมื่อสายวายชีวา
เพียงเศษเสี้ยวเวลาที่หายสูญ             ให้อาดูรจะโทษใครสมน้ำหน้า
คลื่นพรายน้ำวับไหวคล้ายศาสตรา        ที่จ้วงแทงลงมาไม่ปราณี
แสนเสียดายเวลาที่เลยล่วง                 เปรียบดังดวงพวงผกาว่าสดศรี
เมื่อทิ้งร้างปล่อยไปไม่ใยดี                  บุปผามีแต่จะช่วงร่วงลงดิน
ในวันนี้มีพี่นอนหนุนตัก                        อนาถนักเพราะเวลาจวนหมดสิ้น
เคยทนฝืนมานานเป็นอาจิณ                 ยังผลให้น้ำตารินเจียนสิ้นใจ
ขิมนางครวญฟังครวญโหยละห้อย         น้ำค้างย้อยเย็นเยือกฤทัยไหว
เมื่อเหน็บหนาวคราวนี้จะมีใคร              ช่วยกอดให้อุ่นใจเหมือนพี่ยา
ต่อไปนี้ไม่มีแล้วเสียงกระซิบ                ให้หวามวิบว่ารักยอดเลขา
เคยพร่ำพรอดอ่อนหวานทุกเวลา           จะค่ำเช้าเฝ้าหาเพียงยาใจ
แสงสว่างพินาศลง ณ ตรงนี้                  และไม่มีวันเกิดขึ้นมาใหม่
แหลกสลายไร้ชิ้นดีคือดวงใจ                จะคิดหวนทวนไปไม่มีทาง
หลับตาเถิดที่รักสลักจิต                       ถึงชีวิตดับลงหาเร่ร้าง
สายสวาทไอรักจะไม่จาง                     เมื่อถึงที่ปลายทางพี่จงรอ
หลับเถิดหนาที่รักอย่ากังวล                 เพราะมีคนอธิษฐานและร้องขอ
ทางช้างเผือกคือจุดหมายที่ใจรอ          จะเคล้าคลอคู่เคียงมิห่างไป
ทุกชาติภพบรรจบไม่เป็นอื่น                 รักไม่คืนแม้นผ่านอสงไขย
จุมพิตลาภัสดาผู้จรไกล                       ติดตามเคียงชิดใกล้ตราบนิรันดร์  

นิรันดร (โกโบริ)

อิสระคำนี้ที่ขื่นขม                           มินึกพาชื่นอารมณ์ให้สมหวัง
โชคชะตาเราหนาน่าชิงชัง               ต้องพลาดพลั้งเกินรั้งแสนอาลัย
หากรู้แล้วแน่แน่วมากกว่านี้              ยอดฤดีมีรักไม่ผลักไส
คงมิลงเอยเช่นนี้ที่ปวดใจ                ไม่โทษใครรับไว้เป็นชะตา
ชลนัยอาบหน้าน้ำริน                       ก็เดือดดิ้นถึงยุพินเจ้าเลขา
จะปัดเป่าเจ็บปวดแก่น้องยา             พี่สิ้นท่าเพราะชีวาจะวายปราณ
ได้แต่ฟังสำเนียงส่งเสียงเล่า             ถึงความหลังของเราแสนอ่อนหวาน
ครั้งแรกเราพบกันเหมือนเมื่อวาน       รอยรักจารกี่กาลไม่ลบเลือน
ตักอุ่นเอยตอนนี้ที่นอนหนุน               ช่างอบอุ่นหาใดเสมอเหมือน
ครามฟ้าเข้มทาบทอด้วยแสงเดือน     อีกบุหลันลอยเลื่อนละมุนตา
ฝันฝันหวานไม่นานผ่านราตรีแล้ว       โสตฟังเสียงน้องแก้วหวันยิหวา
ถึงนาทีล่องลอยสู่นิทรา                    ได้เวลาหลับตาให้ยาวนาน
สะอื้นแผ่วแว่วมาน้องอย่าห่วง            เพียงขอล่วงเดินทางไปภพหน้า
หากใจรักคงติดตามกัลยา                 สัตย์สัญญาอธิษฐานเคยขานไป
วันที่เจ็ดเดือนเจ็ดห้วงคิมหันต์            บนแม่น้ำแห่งสวรรค์ดอกแขไข
สาวทอผ้าหนุ่มเลี้ยงวัวเคยจรไกล       ก็คล้อยเลื่อนเคลื่อนไหวมาใกล้กัน
ตราบแม้นสิ้นลมหายใจวายชีวา          จะกี่ชาติเฝ้าหาเพียงจอมขวัญ
กาลเวลาไม่มีความสำคัญ                  ด้วยหัวใจคงมั่นต่อกัญญา
ด้วยดวงจิตชีวิตและวิญญาณ              กี่วันผ่านรักยังติดตามหา
คอยพบเจ้าเมื่อถึงแก่เวลา                  รักชักพาคู่สถิตย์นิจนิรันดร์

ส่งท้าย

ลมโชยโชยพัดอ่อน      ชวยกลิ่น
มะลิซ้อนบ่วายสิ้น        กลิ่นหอม
คืนค่ำใฝ่ถวิล                เคียงคู่
พิศดูดาวเดือนล้อม        ส่องฟ้า สดศรี

กรรมพาพลัดจากคู่      ชู้ชื่น
ถวิลหาทั้งหลับตื่น        ให้รู้
ได้แต่ถอนสะอื้น           เงียบงัน
เคยฝันเราเคียงคู่          ตราบฟ้า ดินสลาย

แลแลทางช้างเผือก       ลิบลิบ
ดาวเดือนช่างกระพริบ    เพรียกหา
เหม่อมองแล้วหวาบวิบ   แน่นอก
น้ำค้างตกดั่งน้ำตา         ตัวข้า คร่ำครวญ

เอนซบนั่งมองฟ้า           คำนึง
สื่อรักและคิดถึง             แลหา
ร่างใสซ้อนโศกซึ้ง           พึงมา
ดังเช่นสัตย์สัญญา          ว่าหา จรไกล


ป.ล. Operation completed แล้วพบกันใหม่ค่ะ ^ ^