กาลเวลา  ย่อมกิน สรรพสัตว์       ควรวิรัติ มันเสีย ให้สิ้นผอง
ตัวกาลนั้น ก็คือ ตัณหาครอง        เพราะจิตดอง อนุ เสติแล
เวทนา ใดใด  คือตัวเหตุ             ไม่วิเศษ ทิ้งเสีย ทุกกระแส
เป็นอยู่โดย ชอบเช่น นี้ไม่แปร      ไม่เที่ยวแคร์ อะไร ให้กังวล

นี้แหละคือ  สาวก ของพระองค์     จิตตั้งตรง ดำรง เป็นประโยชน์
สติใน สมา ธิปลิโพธ                  ไม่กระโดด ตระครุบ อามรณ์ใด
เป็นชืวิต ใหม่ที่ ยังคงไหล            ยังเป็นไป ที่ยาก เข้าใจไหม
เฉกเช่นที่ พระองค์ ยังคงไหว        ทันสมัย เสมอ เป็นนิรันดร์

ขอขอบใจ ขอบคุณ ในไมตรี        ที่ท่านมี ให้แก่ ตัวกระผม
ในสังคม ออนไลน์  ที่หมักหมม     ไม่เสพหลน เพลินอยู่ ย่อมปลอดภัย
ดำรงกาย วาจา อนามัย               เป็นวิสัย  บัณฑิต ทุกสมัย
บ้านวัดป่า หรือว่า ที่ไรไป             ไม่ถูกไส เป็นผู้ อยู่เหนือกาล  

ปีใหม่ไท บรรจบ อีกวาระ             คารวะ เช่นกัน ตามประสา
ที่ยังเนื่อง อยู่กับ กาลเวลา           ที่เป็นมา เป็นไป แต่ไหนมา
ด้วยท่าที ของกัล ยาณมิตร          ที่อุทิศ  รับใช้ พระศาสนา
ตามสติ สมา ธิปัญญา                 นี่แหละหนา  วิถี ชีวีธรรม