แรงใดฤาจะหนักเท่าแรงรัก
ที่แน่นหนักภักดิ์มั่นไม่หนีหาย
ดังความเปรียบใจรักของพ่อพลาย
ผู้มุ่งหมายนางพิมพิลาไลย
แต่ละบทแต่ละวรรคที่ถ่ายถอด
คิดถึงคำพร่ำพรอดเกิดหวามไหว
นึกถึงแขนหนุนนอนป้องคุ้มภัย
อยู่เคียงใกล้มิยอมไปอยู่ไกลตา
ยิ้มระยับวับวาวดังดาวพร่าง
ตากระจ่างแลสบน้องณัฐฐา
ด้วยเปี่ยมรักตราตรึงถึงอุรา
จะสรรหาหล้านี้ไม่มีเลย
ค่อยอ่านไปบทใดก็หวามวับ
รอยประทับจารลึกยากเมินเฉย
สุดจะหาพจนาเพื่อเปรียบเปรย
ฤาเอื้อนเอ่ยแทนรักที่ปักใจ
อ่านถึงว่าเมียร้อนพ่อก็พัด
นึกถึงยามดึกสงัดไร้ลมไหว
มีคนคอยพัดโบกช่างเอาใจ
มิให้รักอย่างไรเล่าแก้วตา
ทั้งที่รักและอยากให้รู้ว่ารัก
ผูกสมัครฤทัยนานหนักหนา
อยากพร่ำพรอดคุยเล่นเจรจา
แต่สัญญาเหมือนหนามยอกจะบอกใคร
รออีกนิดเถิดหนาพระพี่เจ้า
จะอยู่เหย้าเฝ้าแหนไม่ไปไหน
เพราะได้รู้ว่ารักนี้ที่ปักใจ
จะไม่มีวันเริ่มใหม่กับใครเลย

รอยชัง

รอยใดหรือจะร้ายเท่ารอยชัง
ที่ปลูกฝังรอยแค้นกำหนดไว้
ใครว่ารักชนะทุกสิ่งไป
เทียบรอยชังสิ้นไร้ไม่ผันแปร
ทำทุกทางให้ประจักษ์ว่ารักยิ่ง
ปรากฎรักแพ้ทุกสิ่งใครแยแส
แค้นตัวเดียวทำลายล้างทั้งดวงแด
เจ็บที่แท้เป็นอย่างไรได้ลิ้มลอง
ชีวิตเอยเคยสุขด้วยคาดคิด
ว่าเป็นมิตรสิ่งดีคงคืนสนอง
หากลงท้ายใจช้ำน้ำตานอง
พินาศสิ้นร่ำร้องจะโทษใคร
ลิ้มรสช้ำความรักเป็นเขาอื่น
ที่ขมขื่นเพราะเราเองใช่ไหม
ที่คาดหวังเกินตัวคิดชั่วไป
เพราะหาใช่คนไกลที่ใครรอ
ที่ปลายทางห่างเหคงเร่ร้าง
ต้องอ้างว้างเพราะอยากได้เกินที่ขอ
สิ้นลงแล้วรักเอยเคยพะนอ
พอแล้วพอสิ้นสวาทจึงขาดใจ