สิ่งที่ทำรู้สึกเหมือนสาสม
แต่ต้องตรมเพราะใจคือเนื้ออ่อน
ในความชังยังมีความอาวรณ์
ยากถ่ายถอนแม้นานผ่านเวลา

กี่ค่ำคืนมาแล้วที่ใจสั่น
อีกกี่วันที่ขวัญยังผวา
นึกว่าลืมลืมแล้วอตีตา
สิ้นแล้วหนารอยรักประจักษ์ใจ

เหมือนความเจ็บได้หวนมาอีกครั้ง
ที่หักพังขื่นขมตรมหมองไหม้
คืนวันล่วงไร้ความหมายที่ทำใจ
เพียงสบตาย้อนคืนใหม่ภาพทรงจำ

กระทำลงลงไปไม่ปราณี
ทุกวิธีให้ลิ้มความเจ็บช้ำ
บอกตัวเองว่าสุขใจที่ได้ทำ
แต่ยิ่งทำยิ่งช้ำระกำตน

หลงลำพองว่าเป็นผู้ชนะ
อิสระวันนี้จะหลุดพ้น
หากสุดท้ายหอกสนองมาคืนตน
หนีไม่พ้นรอยรักที่ปักใจ

อีกหนึ่งคราลิ้มรสความพ่ายแพ้
สุดทางแก้ทางออกอยู่หนไหน
น้ำตาย้อนซ้อนรันทดรินรดใจ
ฤาครานี้ยากแก้ไขสายเกินกาล