เคยไหม ที่รู้สึกอึดอัด คับข้องใจ ว่าทำไมชีวิตถึงไม่มีทางออกหรือทางเลือกที่ดีกว่า อยากแชร์เรื่องส่วนตัวให้ฟังนิดนึง อยู่อเมริกามาสิบปี เพิ่งย้ายกลับมา อายุมาก สามสิบกว่าแล้ว เพิ่งหางานทำได้  สามีอยู่อีกประเทศหนึ่ง เพราะอเมริกาไม่มีงานให้ทำ ด้วยเหตุนี้จึงต้องอาศัยอยู่กับพ่อแม่ และต้องอาศัยพ่อแม่ให้เลี้ยงลูกทั้งสองคนช่วย ปัญหาก็คือ พ่อกับแม่เป็นคนที่เอาแต่ใจ และดื้อรั้นมากมาก ซึ่งเราเองจะขอไม่ลงลึกไปในรายละเอียด ทุกวันนี้เราต้องนอนรวมกับพ่อและแม่ และลูกลูกในห้องเดียวกัน  เพราะที่บ้าน พ่อกับแม่ไม่ทิ้งอะไรในอดีตที่ผ่านมาเลย ถึงของเหล่านั้นจะใช้ไม่ได้แล้ว เสื้อผ้า รองเท้า หนังสือ หม้อไหกะละมังแตก อะไรก็แล้วแต่  บ้านไม่มีที่จะเดิน

เคยคิดย้ายออก แต่มันเป็นไปไม่ได้เลย เพราะเราอาจโดนตัดความเป็นลูกไปเลย อย่างไรก็ตาม ตอนนี้สภาวะแบบนี้ได้บั่นทอนทั้งกายและใจเป็นอย่างมาก ทางกาย ทุกคนในบ้านเป็นภูมิแพ้ จามกันทุกวัน ทางใจ เราเองก็ไม่มีอิสระในการเลี้ยงลูก เพราะพ่อกับแม่เราถือสิทธิ์ในการปกครองลูกเราอย่างเบ็ดเสร็จ ทั้งการให้คุณและให้โทษ ไม่ว่าจะวิธีไหน ที่คิดว่านุ่มนวลที่จะใช้กับพ่อและแม่เรา ทั้งการพูดแบบอ้อมอ้อม ทั้งการแอบเอาขยะออกมาทิ้ง ซึ่งในที่สุดพ่อแม่เราก็ไปคุ้ยคืนมาจากถังขยะ  อะไรก็แล้วแต่่ แต่เราคิดว่ามันไม่เวิร์กกับพ่อแม่เรา

เอาไงดีกะชีวิต ลูกก็ติดตากับยายแบบแกะไม่ออก จะย้ายออกก็เหมือนเนรคุณไม่เลี้ยงดูพ่อแม่ สามีก็ไม่ได้อยู่ใกล้ใกล้ พยายามมองด้านดี ก็เห็นจะมีแต่ความรักของตายายที่มีให้หลาน นอกจากข้อนี้ ข้อเสียเป็นหางว่าว

ไม่ต้องช่วยเราแก้ปัญหา ก็ไม่เป็นไร เพราะเรากำลังเรียนรู้คำว่าปลง
อยากฟังเรื่องราวจากเพ่ือนเพื่อน เล่าให้ฟังถึงสภาวะจำยอมแบบไม่มีทางเลือกให้ฟังบ้างนะคะ