ผมว่าก็ยังคงมาตรฐานได้อยู่ แต่คิดว่าจิ่วถูมีฝีมือในการแต่งเรื่องมากขึ้น

1. จิ่วถู ดำเนินเรื่องคู่ขนาน (กับหลี่ซี) ได้แนบเนียน และมาบรรจบกันอย่างลงตัว พอดี ๆ (ซึ่งน่าจะยาก)

2. จิ่วถู ดำเนินเรื่องในมุมมองของฝ่ายตรงข้ามกับหลี่ซีและภาคแรกได้ดีมาก จนน่าเชื่อ (เป็นมุมมองจากโจรจริง ๆ) ผมว่าน่าจะทำได้ยาก เหมือนคนสองคนเขียนคนละเรื่อง เก่ง

3. จิ่วถู สามารถยกตัวละครธรรมดา ๆ ในภาคแรก มาเขียนรายละเอียดได้อย่างดีมาก กระจายตัวละครหลาย ๆ ตัวได้อย่างกลมกลืน ทั้งจางชิงเซิง กับโต้วเจี้ยนเต๋อ เขียนจากมุมมองตัวละครฝ่ายนั้นฝ่ายนี้ได้ดียิ่ง

4. จิ่วถู กล้าเขียนให้ตัวเอก (เฉิงหมิงเจิ้ง) เป็นคนธรรมดายิ่งกว่าธรรมดา เรียกว่าธรรมดากว่า ก๊วยเจ๋งอีก ไม่ได้เป็นเทพ มีแพ้มีชนะ อ่อนแอ ไม่กล้าตัดสินใจ ที่สำคัญ กล้าทำให้มีตัวละครหลายตัวเก่งกว่าพระเอกมาก จนพระเอกกลายเป็นคนธรรมดา ๆ บรรดาพรรคพวกเพื่อนฝูงก็เป็นคนธรรมดา ไม่ได้เก่งกาจอะไรทั้งสิ้นทั้งเมียและลูกน้อง

5. จิ่วถู เขียนให้ตัวเอกมาบรรจบกับโต้วเจี้ยนเต๋อ ได้อย่างแนบเนียน มาเป็นบริวารตามภาคแรกได้อย่างมีเหตุผล มีที่มา

6. จิ่วถู กระจายบทบาทบู๊ กับบุ๋นได้ดี นอกจากบรรยายฉากสงครามกับกลยุทธและ ยังเขียนบทบาทของฝ่ายบุ๋นได้อย่างจริงจัง ไม่ใช่แบบเขียนแบบเสียไม่ได้

เขียนจากความประทับใจในลักษณะเด่น ๆ ที่ไม่ค่อยได้พบจากนิยายจีนเรื่องไหนออกมาครับ
ลองอ่านดู เรียกว่าอ่านจบแล้ว แทบทนรอจะอ่านภาคสามไม่ได้ ไม่รุ้ว่า จิ่วถูจะเขียนแง่มุมไหนอีก

ปล. ว่าแต่ทำไมผมตั้งที่นิยายจีน แล้วต้องมาเริ่มทำใหม่ที่กำลังภายในอีกรอบน่ะ น่ารำคาญ