อ่านตอนเก่า
บทที่1 http://ppantip.com/topic/30332810
บทที่2 http://ppantip.com/topic/30335922




THE TALENT
จอมคนจุติสวรรค์พันธุ์นักรบ

ศึกแรก ปฐมบทแห่งการพบกันของนักรบผู้ยิ่งใหญ่

บทที่ 3 : ณ ที่มั่นแห่งกองกำลังกอบกู้อคาเดีย


    ซาโก้หลับๆ ตื่นๆ อยู่บนกระบะท้ายรถด้วยความเหนื่อยเพลียจากการเดินทาง พีคและแดนเองก็เช่นกัน ซาโก้เห็นทิวทิศน์ที่เปลี่ยนไปทีละน้อย จากมหานครที่สว่างไสว เป็นหมู่บ้านที่แออัด จนกระทั่งเป็นเส้นทางถนนสายเปลี่ยว มีแต่ทะเลทราย มีหย่อมหญ้าบ้างเล็กน้อย เสียงสัตว์จำพวกคลานสี่ขาร้องกันเสียงดัง บางครั้งรถก็เร่งความเร็ว แต่บางครั้งก็ขับรับลมเอื่อยเฉื่อย เมื่อมองผ่านกระจกรถเข้าไปก็จะเห็นชายตัวใหญ่แทบปริออกจากรถกำลังเป็นคนขับรถบรรทุกบุโรทังคันนี้ เขาขับไปก็หันไปคุยกับวูฟอย่างไม่จบสิ้น ราวกับมีเรื่องอะไรต้องคุยกันมากมาย

    เวลาผ่านไปจนกระทั่งพระอาทิตย์กำลังขึ้นบนท้องฟ้า เป็นแสงริบหรี่รำไร ซาโก้สะลึมสะลือตื่นขึ้นมา ขณะที่พีคและแดนตื่นแล้วพูดกันว่าใกล้ถึงที่มั่นของกองกำลังเต็มที ซาโก้มองไปยังทางรอบตัว เริ่มเป็นทุ่งหญ้าเขียวขจีและมีลักษณะเหมือนกำลังวิ่งอยู่บนเนินเขา นานๆ ทีจะมีสิ่งปลูกสร้างคล้ายบ้านทำจากไม้ หรือพวกโรงนา ทุ่งเลี้ยงสัตว์

    “นั่นไงๆ ถึงแล้ว พวกเวรยามกำลังเปลี่ยนเวรพอดี" พีคชี้ไปยังสถานที่คล้ายๆ หมู่บ้านเกษตรกรธรรมดาแห่งหนึ่ง มีโรงนาใหญ่ๆ อยู่ด้านหน้า มีบ้านเล็กๆ กระจายกันไป แต่ที่ดูแปลกกว่าบ้านทั่วๆ ไปที่ซาโก้เห็นเมื่อนั่งรถผ่านมาคือ ที่แห่งนี้มีรั้วไม้ล้อมอยู่ ตีไม้เป็นรั้วเตี้ย แต่ด้านนอกขึงด้วยลวดหนามเหล็ก มีหอคอยไม้ทรงสูงผอม ที่มีคนยืนประจำ เหมือนกับป้อมปราการ ใช่... ในสายตาของซาโก้ ที่นี่เป็นกองกำลังนักรบ


….............................

    กลุ่มชายหญิงในชุดเหมือนชาวบ้านทั่วไป แต่ติดเครื่องป้องกันจำพวกเกราะหนังผสมโลหะ หรือเกราะไม้ หมวกป้อมกัน และสวมรองเท้าเป็นบู้ทหนังหมดทุกคน ในมือมีดาบบ้างปืนบ้างหอกบ้าง เพิ่งเปลี่ยนเวรยามและแยกกันไปตรวจตรา ยามชุดกลางคืนก็พากันแยกย้ายเข้าที่พัก ในบริเวณทางเข้าผู้ชายสองคนเป็นผู้เปิดประตูรั้ว และต่างพูดถึงรถบรรทุกเก่าๆ ที่ขับผ่านเข้าไป

    “รถท่านจอมพลคอลซิล" ใครคนหนึ่งตะโกนบอกเพื่อน
    “ท่านจอมพลวูฟกลับมาแล้ว" อีกคนพูดอย่างดีใจ
    “เขาต้องมาด้วยสิ   นักรบเทพจุติในตำนานที่เขาว่ากัน" ชายคนแรกพูดอย่างตื่นเต้น

    แดนไม่รอให้คอนซิลขับรถไปจอดในโรงรถข้างบ้านไม้หลังใหญ่ เขากระโดดลงจากหลังรถก่อน ตะโกนเรียก โบกไม้โบกมือกับกลุ่มชายวัยรุ่นที่ยืนฝึกต่อสู้อยู่ โดยมีชายชราผมขาวหมดหัวคนหนึ่งยืนกอดอกคุมอยู่

    “เจ้าแดน! กลับมาทันฝึกช่วงเช้าพอดีนะ" ชายผมขาวตะโกน แม้เขาจะดูแก่แล้วแต่ร่างกายยังดูแข็งแรง ใบหน้าและตามร่างกายมีแต่บาดแผล แสดงถึงการกรำศึกมานับต่อนับ เขาสวมเสื้อฝึกแขนกุดและกางเกงขายาวสีน้ำเงินกมท่าทั้งหมด ใส่บู้ทหนังสีดำ
    “โอ้ย! ท่านเกล ขอข้าพักหน่อยเถอะ ขดตัวหนาวมาบนรถบรรทุกนี่ ข้าจะแย่อยู่แล้วนะ" แดนตะโกนตอบกลับไป
    “อ่อนจังโว้ย! เจ้าแดน" ชายหนุ่มวัยรุ่นหน้ากวนๆ ตะโกนตามหลังมา เขามีผมสีเงินที่ดูแปลกตา ตัดผมสั้นพอประมาณ คิ้วบางเป็นเส้น ดวงตาสีฟ้าอ่อน เขาดูตัวเล็กพอๆ กับพีค ใส่ชุดฝึกเป็นเสื้อกล้ามสีเทากับกับเกงขายาวสีดำ รองเท้าบู้ทหนังสีน้ำตาล เขายืนอยู่ห่างๆ ในบริเวณทุ่งโล่ง กับคนอีกสองสามคน

    “เจ้าเชย์ ปากเสียอีกแล้วนะเจ้า คอยดูเถอะ ถ้าข้าไม่เพิ่งเหนื่อยกลับมาละก็ ข้าจะไล่เตะก้นเจ้า" แดนชี้ด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์
    “ถ้าพักหายเหนื่อยแล้วก็อย่าลืมออกมาซ้อมนะจ๊ะ ไม่ใช่ว่านอนทั้งวัน ไม่ได้นะ" หญิงสาวหน้าตาสวยหวานตาโตจมูกโด่ง ดูแล้วไม่น่าจะเป็นนักรบ แต่เธอก็ทะมัดทะแมงมากทีเดียว เธอสวมเสื้อแขนกุดสีขาวพอดีตัว และกางเกงสามส่วนเข้ารูปสีกมท่า รองเท้าบู้ทหนังน้ำตาลเหมือนของผู้ชาย ผมสีดำขลับปลิวสยายตามแรงลม
    “คร้าบ ท่านพี่ดีอาร์ ข้าจะรีบออกมาฝึกกับท่าน" แดนเปลี่ยนเป็นยิ้มแป้น ทำท่าฝันเฟื่องอยู่ จนโดนชายอีกคนเดินมาข้างหลัง เอามือฟาดหัวแดนจนหัวเอน
    “โอ๊ย! ท่านพี่คาดัส ตีมาเต็มแรงเลยนะท่าน" แดนเอามือจับหัวอย่างเจ็บปวด

    ชายที่เพิ่งตบหัวแดนเดินไปรวมกลุ่มกับชายตัวเล็กที่แดนเรียกว่าเชย์และหญิงสาวที่แดนเรียกว่าท่านพี่ดีอาร์ เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงและแข็งแรง ผมสีน้ำตาลอ่อนชี้ไปมาเหมือนคนไม่เคยจัดทรงผมตัวเองมาก่อน ผมด้านหลังสั้นแค่ท้ายทอย ตาสีเขียวออกเข้มมองอย่างดุดัน สวมเสื้อแขนกุดสีขาวและกางเกงขายาวสีกมท่า รองเท้าบู้ทสีดำ ตามร่างกายของเขามีรอยขีดข่วนเหมือนกัน ชายผู้นี้ไม่พูดอะไรเลยเมื่อเดินผ่านซาโก้ แต่เขารู้สึกเหมือนโดนจ้องท้าทายอะไรบางอย่าง

    “ไอ้ท่าทีที่จ้องกันแบบนี้ ถ้าในโดโบร่าคงมีต่อยกันตายไปข้างนึงแล้วนะเนี่ย" ซาโก้บ่นพึมพำกับตัวเอง เขาเพิ่งลงจากรถบรรทุกก็โดนจ้องกันแบบนี้ เป็นการต้อนรับที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

    “เอ้า ซาโก้ มาเถอะ ข้าจะนำไปที่พัก" พีคที่เพิ่งโดดลงจากรถบรรทุกกล่าวยิ้มๆ
    “ที่พัก...”
    “ช่ายสิ ไม่งั้นเจ้าจะอยู่ยังไงล่ะ บ้านของพวกข้ากับอาจารย์วูฟ เรามีห้องเล็กๆ เหลือห้องนึงให้เจ้าอยู่ได้อย่างสบายเลยหละ ที่นี่เราอยู่กันเป็นบ้าน ไม่ใช่ค่ายนักรบ ไม่ใช่หอพักกรรมกร"พีคนำพาซาโก้ขึ้นบันไดไม้ของบ้านไม้สองชั้นหลังหนึ่ง บันไดอยู่นอกตัวบ้านทุกหลัง

    “ห้องแรกนี้เป็นห้องนั่งเล่น เป็นส่วนรวมของบ้าน ถ้ากินอาหาร ไม่กินที่โรงอาหาร จะมากินตรงนี้ก็ได้" พีคแนะนำ ห้องโล่งๆ ห้องแรกที่มีเก้าอี้นวมยาวตัวหนึ่งดูเก่าและขาดบ้าง แต่ก็น่านั่งสบาย มีโต๊ะที่มีจานชามวางอยู่ มีเก้าอี้สามตัวล้อมโต๊ะ มีเตาและหม้อวางอยู่อย่างไม่ค่อยเป็นระเบียบ มีขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ฉลากต่างๆ วางเรียงอยู่มากมาย ซาโก้มองอย่างตามันวาว สนใจเครื่องดื่มที่เขาชื่นชอบที่โดโบร่าเหล่านี้ แต่วูฟเดินตามเข้ามาแล้ววางมือตบไหล่เขาอย่างแรงจนเขาต้องละสายตากลับมาที่จุดอื่นของบ้านบ้าง

    “ซาโก้ นี่ห้องของเจ้า" พีคเปิดประตูห้องที่อยู่ด้านซ้ายมือของพวกเขา ชี้มือเข้าไปในนั้น
    ซาโก้ไม่เคยมีห้องส่วนตัวมาก่อนเลยในชีวิต และไม่คิดว่าในที่พักของนักรบใดๆ จะมี เขาคิดว่าเมื่อได้เป็นนักรบระดับนายกองชั้นเอกแล้วจึงจะพอสร้างบ้านของตัวเอง จึงจะมีพื้นที่ส่วนตัวของตัวเองได้
    ภายในห้องนี้ไม่ใหญ่จริงๆ แต่ซาโก้ค่อนข้างพอใจมาก เป็นห้องแคบๆ ที่วางเตียงไว้ตัวหนึ่งและมีตู้เสื้อผ้า มีหน้าต่างบานเล็กบานหนึ่งที่ผ้าม่านเปิดไว้
    “สุดยอดเลยหวะ ข้าไม่เคยมีห้องของตัวเอง" ซาโก้พูดขึ้น
    “เหมือนที่สำนักแซนเดอร์หละ พวกเราต้องอยู่กับศิษย์พี่ ศิษย์น้อง ต้องเป็นพี่รุ่นสูงๆ ถึงจะมี้ห้องส่วนตัวน่ะ" พีคบอก ทำท่าเข้าอกเข้าใจซาโก้เป็นอย่างดี

       “แต่ตอนเป็นกรรมกรแย่สุดหละ ข้าไม่รู้จะบรรยายยังไงเลยหวะ เอ้อ...ว่าแต่ห้องอาบน้ำ"
    “อยู่ตรงข้ามห้องเจ้าพอดีนั่นน่ะ อย่าถามว่าต้องอาบรวมรึเปล่า พวกเราไม่เหมือนพวกเจ้าหรอกนะ ที่ทนอาบรวมได้ ฮ่าๆ" พีคชี้ไปที่ประตูที่เล็กกว่าประตูห้องห้องอื่น
    “ฮ่าๆ ข้าไม่อยากเห็นเจ้าแก้ผ้าหรอกนะ" แดนพูดติดตลก เขาเดินเข้าไปในห้องข้างๆ กัน
    “พวกเจ้า ข้าให้เวลาพักได้แค่สามชั่วโมง ซาโก้จะต้องไปแสดงการตรวจระเบียบนักรบตามกฏของพวกเรา ไม่มีการยกเว้น ข้าจะไปคุยกับท่านเกล เจ้ามีอะไรก็ถามพีคกับแดน ห้องก็อยู่ข้างๆ กับเจ้านั่นแหละ" วูฟเปิดประตูเข้าไปในห้อง ที่ซาโก้มองเข้าไปก็พบว่าเป็นห้องทึบๆ มีของอยู่อย่างรกทีเดียว เขาโยนสัมภาระเข้าไปในห้อง ยกเว้นห่อดาบที่ยังคงสะพายอยู่ แล้วเขาจึงเดินเปิดประตูใหญ่ออกจากบ้านไป เสียงคนเดินเท้าดังตึงตัง เพราะตัวบ้านเป็นบ้านไม้ทั้งหลัง
    “อะไรคือตรวจระเบียบนักรบวะ" ซาโก้เกาผมสีแดงงงๆ
    “ทูรูสไม่มีหรอ" พีคถาม
    “มีน่ะมี เวลาที่เราจะออกรบน่ะ จะมีการนัดวันตรวจระเบียบนักรบทุกหน่วยทุกยศที่จะออกรบ แต่นี่...”
    “พวกเราไม่มีเวลาตรวจตอนนั้นหรอกนะ เจ้าอยู่ที่นี่ไปแล้วจะรู้อะไรอีกเยอะ บางทีศึกนี้จะหนักหนากว่าสิ่งที่เจ้านั่งเรียนมาในอาราเมอิสต์ก็ได้นะ เอาเถอะ ก่อนอื่นคือเจ้าจะต้องไปแสดงตัวให้นักรบทั้งกองกำลังของเราเห็น และเจ้าต้องแสดงท่าทางฝีมือแบบนักรบ แล้วจึงสู้กับนักรบชั้นเอกของเราคนหนึ่ง ทั้งมือเปล่าและอาวุธที่ถนัด เจ้าควรจะพักเอาแรงเสียก่อน เรื่องเยอะอย่างที่ข้าเล่านั่นแหละ" พีคส่งขวดน้ำเปล่าให้ซาโก้ดื่มพักเหนื่อยก่อน

    “ข้าจะไปเอาอาหารที่โรงครัวขึ้นมา หวังว่าเจ้าคงจะชอบอาหารที่นี่ อร่อยกว่าที่ทูรูสนะ" แดนพูดไม่รู้ว่าทีเล่นหรือทีจริง
    “ข้าว่าเราควรจะหาเสื้อผ้าชุดฝึกให้เจ้าซาโก้ซักหน่อยนะ แดน ซาโก้สูงเกือบๆ ถึงเจ้า ข้าจะเอาเสื้อกางเกงให้เขานะ" พีคเปิดประตูเข้าห้องที่เป็นห้องของแดน ซึ่งมีกลิ่นเหม็นอับพอสมควร

…..............................

(มีต่อ)