(คู่)กรรม - 2013
//คำเตือน สปอยแหลกรานอภิมหาสปอย แบบอ่านแล้วรู้เรื่อง เมาท์โม้กับเพื่อได้โดยไม่ต้องไปดู
//คำเตือนสอง อย่าเชื่อเรา ไปดูเอง ไปดูแล้วไม่เห็นด้วยกับเรา เข้ามาคุยกันหนุกๆ
//ยาวอิ๋บอ๋ายยยย
สิ่งแรกที่รู้สึกกังวลในบทความที่จะเขียน คือ ไม่รู้จะเขียนถึงยังไงดี (ฮา) เอาล่ะ สูดลมหายใจ
ที่จะเขียนคงเป็น จดหมายที่ผู้ชมคนหนึ่งเขียนถึงผู้กำกับคนหนึ่งและเบื้องหลังภาพยนตร์เรื่องนี้
เรา เป็นแฟนนิยาย ป้าทมฯ(ทมยันตี) คู่กรรมเราดูหมดทุกเวอรชั่น ละคร ภาพยนตร์ (เท่าที่เงินและเวลาอำนวย)
เราอ่านคู่กรรมนับครั้งไม่ถ้วน ครั้งแรกที่เราอ่านนิยายนั้น เราเด็กมากอ่านตะลุยตั้งแต่เย็นไปย่ำรุ่งในเช้าอีกวัน
ด้วยสภาพเละเป็นศพตามโกโบริ น้ำตานองหน้า เกลียดอังศุมาลินที่สุด และโดดเรียน(แหงไม่ได้นอนทั้งคืน)
แต่ตามธรรมดา เราไม่ได้รัก คู่กรรมถึงขนาดใครแตะไม่ได้ ใครจะเอาไปทำซ้ำกี่รอบก็ตามสบาย
ไม่ได้บูชาป้าทมอะไรมาก เพราะก็มีบางเรื่องเธอเขียนแล้วไม่โดน(ฮา)
และครั้งแรกที่เห็นว่าข่าว ฉบับ 2013 เป็นการตีความใหม่ ก็ดีใจจนกลั้นไม่ไหว ได้แต่บอกตัวเองว่า ในที่สุด...สักที
เราอยากเห็นการตีความใหม่จริงๆ
แต่จนแล้วจนรอด เราก็ยังไม่วาย หวั่นใจ เมื่อเห็นรายฃื่อนักแสดง และทีเซอร์
ตามคาด หลายคนวิจารณ์ถึงความเหมาะสมของน้องริซซี่ แน่นอน เราเองไม่ได้ชอบน้องมากมาย
เพราะห่างไกลจินตนาการของเราไปมากโข แต่เอาเถิด ตกลงใจจะดู ไม่ว่ายังไงจะดูแต่ช้าหน่อยแล้วกัน
ออกฉายหนึ่งวัน ทำไมหนอทำไม ทำไมใครๆวิจารณ์หนังเรื่องนี้ได้แย่มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
และเป็นครั้งแรกที่เรารีบไปดูหนังทันทีในวันที่ 5 และ ที่ 6 รวมสองรอบเพราะความคาใจ ความสงสัย
"อะไรมันจะขนาดนั้น" ที่ต้องดูสองรอบเพราะไม่อยากพลาดอะไรไป
วันแรกเราไปดูคนเดียว
วันที่สองหนีบเพื่อนชายชาวญี่ปุ่นไปด้วย
ไม่ว่าใครจะว่ายังไง หลังจากดูสองรอบ เราว่าหนังไม่ได้แย่ขนาดที่ต้องโดนโจมตีขนาดหนักนะ
1) สำเนียงการพูด
เปิดเรื่องมา ด้วย โกโบริ ที่แสดงให้เห็นว่า นักแสดงและทีมงานใส่ใจ
สำเนียง ภาษา ของโกโบริเข้าขั้นดีดีมาก
โกโบริพูดไทยได้เหมือนๆ เพื่อนเราที่พูด บทพูดดูละเอียด ชอบฉากเจอกันครั้งแรก ไอ้ที่โกโบริถามว่า
can you speak english des แล้วต่อมุขที่ว่า
พูดอังกฤษไม่ได้ แต่ no desne นี่มันใช่ประโยคเดียวกับที่เพื่อนเราถามเราครั้งแรก
---แต่น่าเสียดาย ที่ ความใส่ใจนี่ไม่คงตลอดเรื่อง
เพราะเมื่อใส่ใจ สำเนียง ภาษาของโกโบริ เข้าขั้นทุ่มเท
ทำไมจึงปล่อยให้ อังศุมาลินพูดไทยได้เข้าขั้นแย่ ไม่ใช่เรื่อง ล ร อะไรพวกนั้น
แต่เป็นสำเนียงแบบเด็ก กทม สมัยนี่มาก
พูดแบบปล่อยๆ ปาก ไม่มีลมจบคำ ไม่มีคำตาย เหมือนเด็กดัดฟันทั่วๆไป พูด
และหากบทพูดทั้งหมดที่บรรจงคิดใส่ปากโกโบริ ผ่านขั้นตอนการคิด
ทำไมบทพูดทั้งหมดที่ใส่ปากอังศุมาลิน จึงเหมือนลวกๆ ผ่าน
2) บท
และ การตีความใหม่ที่ว่านั้นคือ "เหมือนจะตั้งใจให้ทั้งเรื่อง"
ผ่ามมุมมองพระเอก พระเอกเป็นคนเล่าเรื่อง
ดังนั้น คนดูจะรู้เรื่องเฉพาะที่พระเอกรู้เรื่อง พระเอกไม่รู้เรื่อง
-เรื่องนางเอกไปสัญญาอะไรกับวนัสตอนไหน คนดูจะไม่รู้
แต่ถูกเติมเต็มแล้วด้วยอาการน้ำท่วมปากของนางเอก
-พ่อนางเอกเป็นใคร เราไม่รู้ แต่ถูกเติมเต็มแล้วด้วยบทแข็งๆ ของแม่อังศุมาลิน
(และตีความว่าความสัมพันธ์ไม่ได้ดีมากนัก)
-เยอะแยะคำถาม ที่พอจะมีคำตอบใส่ไว้ให้เล็กๆเบาๆ
การเล่าแบบนี้ เมื่อเป็นนิยาย ยังยาก
(มันไม่ง่ายเหมือนการเล่าผ่านลักษณะการเล่าแบบพระเจ้า พระเจ้ารู้ทุกเรื่อง อยากจะกระโดดเล่าไปมุมใครก็ได้)
การกลั่นออกมาเป็นหนัง ก็ยาก ...และ มันยากจริงๆ และ เรียวเล่นของยาก
(เพราะจะกระโดดไปเล่ามุมใครแบบทันทีไม่ได้มัน"หลุดธีม")
ใครท้วงติงเรื่อง บทอ่อน เราให้ผ่าน ผ่านมากด้วย
แม้บทไม่ได้แข็งแรงมาก แต่เพราะมันเป็นบทภาพยนตร์ง่ายมากไม่มีอะไรซับซ้อนเลย
ไปตามขนบที่ควรเป็น
(สปอยสุดตรีน)
-ทำยังไงให้นางเอกเจอกัน ป้าทมเธอคิดแล้ว
เปิดเรื่องเจอนางเอก>เพื่อนเล่น>
-ขยับระดับความสนิท
ช่วยนางเอกที่สวนจากทหาร>ยายป่วย>พระเอกเข้ามาวอแว>
-ขมวดปม
เข้าใจผิดเรื่องกอดกันที่ท่องร่อง>หมั้น>นางเอกไม่ยอมแต่ขัดไม่ได้>
-หาทางลงให้นางเอง/เหตุผลให้นางเอกยอมแบบไม่โง่
>ฉากระเบิดสะพาน(นางเอกคิดเอ้อ ฝากชีวิตไว้ที่ไอ่นี่ได้(มั่ง))>
:::กิมมิคเล็กๆ ประเด็นหมวก/นางเอกพิงหลังพระเอกขณะปั่นจักรยาน
:::ความเชย เสียงความคิดนางเอก ในฉากสะพานพุทธ
(เข้าใจว่า คนเขียนบทคงหาทางให้คนดูเข้าใจนางเอกไม่ได้แล้ว บอกแล้วว่าการเล่าแบบนี้มันยาก คนดูไม่มีทางรู้ความคิดนางเอก)
-ผ่อนเรื่อง
>แต่งงาน>เลิฟซีน
-ขมวดปมรอบสุดท้าย
>ท้อง>วนัส
-บิดปมเข้าสู่ฉากจบ
เราไม่คิดว่า เรียวเอาหนังไม่อยู่
แต่สิ่งที่เราคิดคือ เรียวเกิดอาการ รักพี่เสียดายน้อง
เมื่ออยากตีความใหม่ ผ่านมุมมองของโกโบริ ต้องใจแข็งตัดอังศุมาลินออก
เมื่อเอนมาทางใั่งโกโบริ จะเข้าดราม่า โกโบริได้ โดยยังเคารพบทประพันธ์
เช่น โกโบริเป็นทหาร
ลำพังการเข้ามาวอแว สาวไทย แม้อาสุกะเพื่อนจะวิ๊ดวิ้วในความรักของเพื่อน แต่โกโบริเป็นทหาร
แม้โกโบริยืนยันจะให้หัวใจนำทาง แต่โกโบริ คือทหาร
แค่นี้ ไม่รู้เอาน้ำตาจากไหน ระหว่างทางที่โกโบริต้องทำกับสิ่งที่โกโบริเลือก
มีทางให้ไปเยอะแยะแบบไม่เสียอรรถรส
เชื่อเถอะว่าโกโบริ ต้องโดนลูกน้องนินทาลับหลัง แข็งข้อบ้าง เพราะอภิสิทธิ์ที่โกโบริมีมาแต่กำเนิด
เมื่อโกโบริยืนยันเลือกข้างหัวใจ ช่วยเชลย โกโบริต้องเจอกับความกดดันอะไร ทั้งความรู้สึกผิด สับสน
(เพราะบทไม่อำนวย เราจึงเห็นณเดชเล่นไว้เบาๆ ฉากระเบิดอารมณ์ ตอนอังศุมาลินขอร้องให้สืบเรื่องวนัส)
และเมื่อกลางเรื่องเป็นต้นไป
จะสะดุดแบบนี้หลายครั้ง
หนังจึงดูครึ่งๆกลางๆ ไปไม่สุด
เพราะการกระโดดจากมุมโกโบริ ไปสู่มุมอังศุมาลิน มันคือการ กระโดด และไม่ลื่นไหล(เพราะความยาก)
(รายละเอียดฝั่งอังศุมาลิน ต้องมาจากการรับรู้ของโกโบริ และเกลี่ยบทดีๆ นิดนึง
หากจะกระโดดเล่าฝั่งอังศุมาลินมันต้องไม่มากไม่น้อยมีรายละเอียดคุ้มค่า)
::: แต่ดัน เพลียๆ กับบทสนทนา ฝั่งอังศุมาลิน เช่น หลังระเบิดลง แม่เปรยๆ ว่า ไม่รู้ฝั่งอู่ต่อเรือเป็นไงบ้าง
(หลุดออกมาเลย บอกไม่ถูก เหมือนทุกวันไม่เคยห่วง บทจะมาห่วงวันนี้? เพราะเดี๋ยวต้องบิวด์ว่า ยัยอังโคตะระห่วง)
3) มุมกล้อง
ดูครั้งแรก ตะหงิดๆ พอดูรอบสองจึงได้ข้อสรุป อันไม่สรุป คือ
- สิ่งที่ทำให้อึดอัดในการดูหนังครั้งนี้ไม่ใช่บท หรือฝีมือการแสดง หรือสำเนียง
แต่เป็นการพยายาม โคลสอัฟใบหน้านักแสดง ประมาณ เอาให้เห็น "ดวงตาเป็นหน้าต่างดวงใจ"
ชัดเจนมากกับอังศุมาลิน และพลาดจังๆ กับอังศุมาลิน
//หนึ่งคือ ฉากด้านหลังนักแสดงดูลอย เหมือนถ่ายในโรงถ่ายขึ้นมาทันที
//สองคือ ดวงตานั้นไม่มีอะไรให้ดู
และกระทั่ง การโคลสอัฟหน้า โกโบริ เรายังอึดอัด เหมือนจะพยายามใช้ภาษาภาพ สื่อ
-กับอังศุมาลิน คือ รักนะแต่ไม่แสดงออก
-กับโกโบริ คือ ฉันรักเธอจะตายอยู่แล้ว
อึดอัดทั้งคู่ แม้แต่ ตอน โกโบริยิ้ม พูดวลีเด็ด "คุณมีเหตุผลของคุณ ผมมีหัวใจของคุณ
ยังโดนทำให้"เลี่ยน"ด้วยการโคลสอัฟและแสดงที่โอเว่อร์นิดๆ ของณเดช
แต่ที่ชอบ คือ แสงสวยมาก ยามอยู่ในหลุมหลบภัย ยามเดินท้องร่องพร้อมตะเกียงหนึ่งดวง
4) การแสดง
-ณเดช เราว่า น้องแสดงละเอียดดี การเดินเหินแบบว่า เอ้อออ เห้ย
ชอบฉากเดินตามบนสะพานพุทธ เดินฉับบแบบว่า ญี่ปุ๊นญี่ปุ่น ญี่ปุ่นที่เป็นทหารด้วย
แต่พอฉากแสดงอารมณ์ มันล้นไปนิดๆ บอกไม่ถูก กลายเป็นว่า โกโบรินี่ เป็น ชายน้ำเน่าตัวพ่อเลย
-ริซซี่ น้องไม่ได้แย่ขนาดนั้นจริงๆ ไม่รู้จะบอกยังไงดี อังศุมาลิน เป็น สาวซึน เป็นผู้หญิงเก็บอารมณ์
แต่คงเก็บดีมากไปหน่อย เลยแสดงออก แบบพี่สาว คือโหด แข็ง แทน
เพียงแต่พอบทส่งให้น้องต้องส่งอารมณ์ผ่านกล้อง
แบบมันมีอะไรอยู่นะ มันว่างเปล่าไปนิด
(ฉากเด็ดคือ โกโบริบอกรักที่ท่าน้ำพร้อมวลีเด็ดนั่นแหละ ณเดชยิ้ม
กล้องส่งอารมณ์มาที่น้อง น้องมองจ้องแบบ.. ทำให้สงสัยว่า
น้องเข้าฉากโคลสอัฟนี่พร้อม ณเดช รึเปล่า หรือว่า ถ่ายเพิ่มทีหลัง)
จริงๆ แสดงๆ ละเอียดกว่านี้ อีกนิด กำกับการแสดงกว่านี้อีกหน่อย
เราจะเห็นลมหายใจ มือไม้ การเม้มปาก หลบตา ภาษากายทั้งหลายแหล่
แต่ไม่มีให้ อังศุมาลิน (น่าตี ผกก)
5) โปรดักชั่น/ฉาก/CG
ดีใจจังที่ได้เห็น คนอื่นเขียนเยอะแระ ไม่คาใจอะไร
6) เพลง/score
ใครจะว่ากระโดดไป ห้วน เราเฉยๆ นะ รู้สึกว่าพอดี
7) การตัดต่อ
ธรรมดามาก รู้เรื่อง เข้าใจ จบ
--แต่หลุดฉาก โกโบริขึ้นรถไฟน้ำตานองหน้า ช่วงสั้นๆ ที่อีกฝั่ง แม่อังกำลังเคลียร์กับวนัส
8)ตัวประกอบ
ฝั่งญี่ปุ่นนี่ดีทุกคนเชียว แต่ทำไมฝั่งไทยถึงได้แข็งๆ ทื่อๆ
ขนาด ท่านลุงของโกโบริที่ว่า เป็นนายทหารใหญ่ท่าทีต้องแข็งเป๊ก ยังรู้สึกแสดงเก่งจัง
แต่พ่ออังศุมาลินนี่ ออกแนว คุณหลวงพริ้ว ยังแข็งโป๊ก
สิ่งที่เรารู้สึกว่า เรียวตัดสินใจไม่เด็ดขาดคือ
1) จะเล่ายังไง อย่างที่บอก เอามุมไหน
2) ตอนต้นเหมือนจะพยายามทำให้เป็นรักกุ๊กกิ๊กวัยใส
เตือนมาตั้งแต่รถไฟแอนนิเมะ พร้อม score ประกอบบ กุ๊กกิ๊ก
อ่อต้นเรื่อง มีมุขเล็กๆ เต็มไปหมดที่พยายามเหมือนจะให้เป็นรักกุ๊กกิ๊ก (แต่ดันกลับลำทีหลัง)
3) จะเอาให้ดราม่าเกาหลีกระจายทำได้นะ
โกโบรินั่งเรือผ่าน มองหลังคาบ้านอังศุมาลิน(อารมณ์หลงรักสาวข้างเดียว)
แล้วมีเสียงขิมสักกะนิดแว่วมาไรงี้
แบบเอาสักทางเหอะ เรารับได้ ไปไม่สุดทางขนาดนี้ เรายังรับได้เลย
ความเห็นใจ สุดๆต่อหนังเรื่องนี้
มีหลายเสียงร้องระงงว่า
...ไปรักกันตอนไหน ฉากจบ แม่อังสารภาพรักเลยดูตลก (ฮา)
//น่าสงสารแม่อังจังแหะ
ทางกลับกัน โกโบริไปรักแม่อังตอนไหนนะ น่าจะเป็นความประทับใจแรกพบตั้งแต่ที่อู่ต่อเรือ เรื่อยมา
แต่แบบบเอ้อ โกโบริเรารักแม่อังขนาดนี้เชียวก็แอบไม่เชื่อ ก็เลยว่าโกโบริ นี่มันผู้ชายน้ำเน่าชัดๆ อิอิ
(แง่ความเป็นหนังรัก เลยครึ่งๆกลางๆ)
แต่เราก็ร้องไห้ได้อยู่ดี
ฉากไหนต้องร้องไห้ ก็ปูมาจนเอาน้ำตาเราไปได้อยู่ดี
ระดับ
ขาดอย่างละนิดละหน่อย เอา B พอ
ไม่เสียดายตังค์ที่เข้าไปดูสองรอบ
คู่กรรมฉบับเรียว...กาแฟจากเมล็ดชั้นดีแต่ชงรสอ่อนไปนิด
//คำเตือน สปอยแหลกรานอภิมหาสปอย แบบอ่านแล้วรู้เรื่อง เมาท์โม้กับเพื่อได้โดยไม่ต้องไปดู
//คำเตือนสอง อย่าเชื่อเรา ไปดูเอง ไปดูแล้วไม่เห็นด้วยกับเรา เข้ามาคุยกันหนุกๆ
//ยาวอิ๋บอ๋ายยยย
สิ่งแรกที่รู้สึกกังวลในบทความที่จะเขียน คือ ไม่รู้จะเขียนถึงยังไงดี (ฮา) เอาล่ะ สูดลมหายใจ
ที่จะเขียนคงเป็น จดหมายที่ผู้ชมคนหนึ่งเขียนถึงผู้กำกับคนหนึ่งและเบื้องหลังภาพยนตร์เรื่องนี้
เรา เป็นแฟนนิยาย ป้าทมฯ(ทมยันตี) คู่กรรมเราดูหมดทุกเวอรชั่น ละคร ภาพยนตร์ (เท่าที่เงินและเวลาอำนวย)
เราอ่านคู่กรรมนับครั้งไม่ถ้วน ครั้งแรกที่เราอ่านนิยายนั้น เราเด็กมากอ่านตะลุยตั้งแต่เย็นไปย่ำรุ่งในเช้าอีกวัน
ด้วยสภาพเละเป็นศพตามโกโบริ น้ำตานองหน้า เกลียดอังศุมาลินที่สุด และโดดเรียน(แหงไม่ได้นอนทั้งคืน)
แต่ตามธรรมดา เราไม่ได้รัก คู่กรรมถึงขนาดใครแตะไม่ได้ ใครจะเอาไปทำซ้ำกี่รอบก็ตามสบาย
ไม่ได้บูชาป้าทมอะไรมาก เพราะก็มีบางเรื่องเธอเขียนแล้วไม่โดน(ฮา)
และครั้งแรกที่เห็นว่าข่าว ฉบับ 2013 เป็นการตีความใหม่ ก็ดีใจจนกลั้นไม่ไหว ได้แต่บอกตัวเองว่า ในที่สุด...สักที
เราอยากเห็นการตีความใหม่จริงๆ
แต่จนแล้วจนรอด เราก็ยังไม่วาย หวั่นใจ เมื่อเห็นรายฃื่อนักแสดง และทีเซอร์
ตามคาด หลายคนวิจารณ์ถึงความเหมาะสมของน้องริซซี่ แน่นอน เราเองไม่ได้ชอบน้องมากมาย
เพราะห่างไกลจินตนาการของเราไปมากโข แต่เอาเถิด ตกลงใจจะดู ไม่ว่ายังไงจะดูแต่ช้าหน่อยแล้วกัน
ออกฉายหนึ่งวัน ทำไมหนอทำไม ทำไมใครๆวิจารณ์หนังเรื่องนี้ได้แย่มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
และเป็นครั้งแรกที่เรารีบไปดูหนังทันทีในวันที่ 5 และ ที่ 6 รวมสองรอบเพราะความคาใจ ความสงสัย
"อะไรมันจะขนาดนั้น" ที่ต้องดูสองรอบเพราะไม่อยากพลาดอะไรไป
วันแรกเราไปดูคนเดียว
วันที่สองหนีบเพื่อนชายชาวญี่ปุ่นไปด้วย
ไม่ว่าใครจะว่ายังไง หลังจากดูสองรอบ เราว่าหนังไม่ได้แย่ขนาดที่ต้องโดนโจมตีขนาดหนักนะ
1) สำเนียงการพูด
เปิดเรื่องมา ด้วย โกโบริ ที่แสดงให้เห็นว่า นักแสดงและทีมงานใส่ใจ
สำเนียง ภาษา ของโกโบริเข้าขั้นดีดีมาก
โกโบริพูดไทยได้เหมือนๆ เพื่อนเราที่พูด บทพูดดูละเอียด ชอบฉากเจอกันครั้งแรก ไอ้ที่โกโบริถามว่า
can you speak english des แล้วต่อมุขที่ว่า
พูดอังกฤษไม่ได้ แต่ no desne นี่มันใช่ประโยคเดียวกับที่เพื่อนเราถามเราครั้งแรก
---แต่น่าเสียดาย ที่ ความใส่ใจนี่ไม่คงตลอดเรื่อง
เพราะเมื่อใส่ใจ สำเนียง ภาษาของโกโบริ เข้าขั้นทุ่มเท
ทำไมจึงปล่อยให้ อังศุมาลินพูดไทยได้เข้าขั้นแย่ ไม่ใช่เรื่อง ล ร อะไรพวกนั้น
แต่เป็นสำเนียงแบบเด็ก กทม สมัยนี่มาก
พูดแบบปล่อยๆ ปาก ไม่มีลมจบคำ ไม่มีคำตาย เหมือนเด็กดัดฟันทั่วๆไป พูด
และหากบทพูดทั้งหมดที่บรรจงคิดใส่ปากโกโบริ ผ่านขั้นตอนการคิด
ทำไมบทพูดทั้งหมดที่ใส่ปากอังศุมาลิน จึงเหมือนลวกๆ ผ่าน
2) บท
และ การตีความใหม่ที่ว่านั้นคือ "เหมือนจะตั้งใจให้ทั้งเรื่อง"
ผ่ามมุมมองพระเอก พระเอกเป็นคนเล่าเรื่อง
ดังนั้น คนดูจะรู้เรื่องเฉพาะที่พระเอกรู้เรื่อง พระเอกไม่รู้เรื่อง
-เรื่องนางเอกไปสัญญาอะไรกับวนัสตอนไหน คนดูจะไม่รู้
แต่ถูกเติมเต็มแล้วด้วยอาการน้ำท่วมปากของนางเอก
-พ่อนางเอกเป็นใคร เราไม่รู้ แต่ถูกเติมเต็มแล้วด้วยบทแข็งๆ ของแม่อังศุมาลิน
(และตีความว่าความสัมพันธ์ไม่ได้ดีมากนัก)
-เยอะแยะคำถาม ที่พอจะมีคำตอบใส่ไว้ให้เล็กๆเบาๆ
การเล่าแบบนี้ เมื่อเป็นนิยาย ยังยาก
(มันไม่ง่ายเหมือนการเล่าผ่านลักษณะการเล่าแบบพระเจ้า พระเจ้ารู้ทุกเรื่อง อยากจะกระโดดเล่าไปมุมใครก็ได้)
การกลั่นออกมาเป็นหนัง ก็ยาก ...และ มันยากจริงๆ และ เรียวเล่นของยาก
(เพราะจะกระโดดไปเล่ามุมใครแบบทันทีไม่ได้มัน"หลุดธีม")
ใครท้วงติงเรื่อง บทอ่อน เราให้ผ่าน ผ่านมากด้วย
แม้บทไม่ได้แข็งแรงมาก แต่เพราะมันเป็นบทภาพยนตร์ง่ายมากไม่มีอะไรซับซ้อนเลย
ไปตามขนบที่ควรเป็น
(สปอยสุดตรีน)
-ทำยังไงให้นางเอกเจอกัน ป้าทมเธอคิดแล้ว
เปิดเรื่องเจอนางเอก>เพื่อนเล่น>
-ขยับระดับความสนิท
ช่วยนางเอกที่สวนจากทหาร>ยายป่วย>พระเอกเข้ามาวอแว>
-ขมวดปม
เข้าใจผิดเรื่องกอดกันที่ท่องร่อง>หมั้น>นางเอกไม่ยอมแต่ขัดไม่ได้>
-หาทางลงให้นางเอง/เหตุผลให้นางเอกยอมแบบไม่โง่
>ฉากระเบิดสะพาน(นางเอกคิดเอ้อ ฝากชีวิตไว้ที่ไอ่นี่ได้(มั่ง))>
:::กิมมิคเล็กๆ ประเด็นหมวก/นางเอกพิงหลังพระเอกขณะปั่นจักรยาน
:::ความเชย เสียงความคิดนางเอก ในฉากสะพานพุทธ
(เข้าใจว่า คนเขียนบทคงหาทางให้คนดูเข้าใจนางเอกไม่ได้แล้ว บอกแล้วว่าการเล่าแบบนี้มันยาก คนดูไม่มีทางรู้ความคิดนางเอก)
-ผ่อนเรื่อง
>แต่งงาน>เลิฟซีน
-ขมวดปมรอบสุดท้าย
>ท้อง>วนัส
-บิดปมเข้าสู่ฉากจบ
เราไม่คิดว่า เรียวเอาหนังไม่อยู่
แต่สิ่งที่เราคิดคือ เรียวเกิดอาการ รักพี่เสียดายน้อง
เมื่ออยากตีความใหม่ ผ่านมุมมองของโกโบริ ต้องใจแข็งตัดอังศุมาลินออก
เมื่อเอนมาทางใั่งโกโบริ จะเข้าดราม่า โกโบริได้ โดยยังเคารพบทประพันธ์
เช่น โกโบริเป็นทหาร
ลำพังการเข้ามาวอแว สาวไทย แม้อาสุกะเพื่อนจะวิ๊ดวิ้วในความรักของเพื่อน แต่โกโบริเป็นทหาร
แม้โกโบริยืนยันจะให้หัวใจนำทาง แต่โกโบริ คือทหาร
แค่นี้ ไม่รู้เอาน้ำตาจากไหน ระหว่างทางที่โกโบริต้องทำกับสิ่งที่โกโบริเลือก
มีทางให้ไปเยอะแยะแบบไม่เสียอรรถรส
เชื่อเถอะว่าโกโบริ ต้องโดนลูกน้องนินทาลับหลัง แข็งข้อบ้าง เพราะอภิสิทธิ์ที่โกโบริมีมาแต่กำเนิด
เมื่อโกโบริยืนยันเลือกข้างหัวใจ ช่วยเชลย โกโบริต้องเจอกับความกดดันอะไร ทั้งความรู้สึกผิด สับสน
(เพราะบทไม่อำนวย เราจึงเห็นณเดชเล่นไว้เบาๆ ฉากระเบิดอารมณ์ ตอนอังศุมาลินขอร้องให้สืบเรื่องวนัส)
และเมื่อกลางเรื่องเป็นต้นไป
จะสะดุดแบบนี้หลายครั้ง
หนังจึงดูครึ่งๆกลางๆ ไปไม่สุด
เพราะการกระโดดจากมุมโกโบริ ไปสู่มุมอังศุมาลิน มันคือการ กระโดด และไม่ลื่นไหล(เพราะความยาก)
(รายละเอียดฝั่งอังศุมาลิน ต้องมาจากการรับรู้ของโกโบริ และเกลี่ยบทดีๆ นิดนึง
หากจะกระโดดเล่าฝั่งอังศุมาลินมันต้องไม่มากไม่น้อยมีรายละเอียดคุ้มค่า)
::: แต่ดัน เพลียๆ กับบทสนทนา ฝั่งอังศุมาลิน เช่น หลังระเบิดลง แม่เปรยๆ ว่า ไม่รู้ฝั่งอู่ต่อเรือเป็นไงบ้าง
(หลุดออกมาเลย บอกไม่ถูก เหมือนทุกวันไม่เคยห่วง บทจะมาห่วงวันนี้? เพราะเดี๋ยวต้องบิวด์ว่า ยัยอังโคตะระห่วง)
3) มุมกล้อง
ดูครั้งแรก ตะหงิดๆ พอดูรอบสองจึงได้ข้อสรุป อันไม่สรุป คือ
- สิ่งที่ทำให้อึดอัดในการดูหนังครั้งนี้ไม่ใช่บท หรือฝีมือการแสดง หรือสำเนียง
แต่เป็นการพยายาม โคลสอัฟใบหน้านักแสดง ประมาณ เอาให้เห็น "ดวงตาเป็นหน้าต่างดวงใจ"
ชัดเจนมากกับอังศุมาลิน และพลาดจังๆ กับอังศุมาลิน
//หนึ่งคือ ฉากด้านหลังนักแสดงดูลอย เหมือนถ่ายในโรงถ่ายขึ้นมาทันที
//สองคือ ดวงตานั้นไม่มีอะไรให้ดู
และกระทั่ง การโคลสอัฟหน้า โกโบริ เรายังอึดอัด เหมือนจะพยายามใช้ภาษาภาพ สื่อ
-กับอังศุมาลิน คือ รักนะแต่ไม่แสดงออก
-กับโกโบริ คือ ฉันรักเธอจะตายอยู่แล้ว
อึดอัดทั้งคู่ แม้แต่ ตอน โกโบริยิ้ม พูดวลีเด็ด "คุณมีเหตุผลของคุณ ผมมีหัวใจของคุณ
ยังโดนทำให้"เลี่ยน"ด้วยการโคลสอัฟและแสดงที่โอเว่อร์นิดๆ ของณเดช
แต่ที่ชอบ คือ แสงสวยมาก ยามอยู่ในหลุมหลบภัย ยามเดินท้องร่องพร้อมตะเกียงหนึ่งดวง
4) การแสดง
-ณเดช เราว่า น้องแสดงละเอียดดี การเดินเหินแบบว่า เอ้อออ เห้ย
ชอบฉากเดินตามบนสะพานพุทธ เดินฉับบแบบว่า ญี่ปุ๊นญี่ปุ่น ญี่ปุ่นที่เป็นทหารด้วย
แต่พอฉากแสดงอารมณ์ มันล้นไปนิดๆ บอกไม่ถูก กลายเป็นว่า โกโบรินี่ เป็น ชายน้ำเน่าตัวพ่อเลย
-ริซซี่ น้องไม่ได้แย่ขนาดนั้นจริงๆ ไม่รู้จะบอกยังไงดี อังศุมาลิน เป็น สาวซึน เป็นผู้หญิงเก็บอารมณ์
แต่คงเก็บดีมากไปหน่อย เลยแสดงออก แบบพี่สาว คือโหด แข็ง แทน
เพียงแต่พอบทส่งให้น้องต้องส่งอารมณ์ผ่านกล้อง
แบบมันมีอะไรอยู่นะ มันว่างเปล่าไปนิด
(ฉากเด็ดคือ โกโบริบอกรักที่ท่าน้ำพร้อมวลีเด็ดนั่นแหละ ณเดชยิ้ม
กล้องส่งอารมณ์มาที่น้อง น้องมองจ้องแบบ.. ทำให้สงสัยว่า
น้องเข้าฉากโคลสอัฟนี่พร้อม ณเดช รึเปล่า หรือว่า ถ่ายเพิ่มทีหลัง)
จริงๆ แสดงๆ ละเอียดกว่านี้ อีกนิด กำกับการแสดงกว่านี้อีกหน่อย
เราจะเห็นลมหายใจ มือไม้ การเม้มปาก หลบตา ภาษากายทั้งหลายแหล่
แต่ไม่มีให้ อังศุมาลิน (น่าตี ผกก)
5) โปรดักชั่น/ฉาก/CG
ดีใจจังที่ได้เห็น คนอื่นเขียนเยอะแระ ไม่คาใจอะไร
6) เพลง/score
ใครจะว่ากระโดดไป ห้วน เราเฉยๆ นะ รู้สึกว่าพอดี
7) การตัดต่อ
ธรรมดามาก รู้เรื่อง เข้าใจ จบ
--แต่หลุดฉาก โกโบริขึ้นรถไฟน้ำตานองหน้า ช่วงสั้นๆ ที่อีกฝั่ง แม่อังกำลังเคลียร์กับวนัส
8)ตัวประกอบ
ฝั่งญี่ปุ่นนี่ดีทุกคนเชียว แต่ทำไมฝั่งไทยถึงได้แข็งๆ ทื่อๆ
ขนาด ท่านลุงของโกโบริที่ว่า เป็นนายทหารใหญ่ท่าทีต้องแข็งเป๊ก ยังรู้สึกแสดงเก่งจัง
แต่พ่ออังศุมาลินนี่ ออกแนว คุณหลวงพริ้ว ยังแข็งโป๊ก
สิ่งที่เรารู้สึกว่า เรียวตัดสินใจไม่เด็ดขาดคือ
1) จะเล่ายังไง อย่างที่บอก เอามุมไหน
2) ตอนต้นเหมือนจะพยายามทำให้เป็นรักกุ๊กกิ๊กวัยใส
เตือนมาตั้งแต่รถไฟแอนนิเมะ พร้อม score ประกอบบ กุ๊กกิ๊ก
อ่อต้นเรื่อง มีมุขเล็กๆ เต็มไปหมดที่พยายามเหมือนจะให้เป็นรักกุ๊กกิ๊ก (แต่ดันกลับลำทีหลัง)
3) จะเอาให้ดราม่าเกาหลีกระจายทำได้นะ
โกโบรินั่งเรือผ่าน มองหลังคาบ้านอังศุมาลิน(อารมณ์หลงรักสาวข้างเดียว)
แล้วมีเสียงขิมสักกะนิดแว่วมาไรงี้
แบบเอาสักทางเหอะ เรารับได้ ไปไม่สุดทางขนาดนี้ เรายังรับได้เลย
ความเห็นใจ สุดๆต่อหนังเรื่องนี้
มีหลายเสียงร้องระงงว่า
...ไปรักกันตอนไหน ฉากจบ แม่อังสารภาพรักเลยดูตลก (ฮา)
//น่าสงสารแม่อังจังแหะ
ทางกลับกัน โกโบริไปรักแม่อังตอนไหนนะ น่าจะเป็นความประทับใจแรกพบตั้งแต่ที่อู่ต่อเรือ เรื่อยมา
แต่แบบบเอ้อ โกโบริเรารักแม่อังขนาดนี้เชียวก็แอบไม่เชื่อ ก็เลยว่าโกโบริ นี่มันผู้ชายน้ำเน่าชัดๆ อิอิ
(แง่ความเป็นหนังรัก เลยครึ่งๆกลางๆ)
แต่เราก็ร้องไห้ได้อยู่ดี
ฉากไหนต้องร้องไห้ ก็ปูมาจนเอาน้ำตาเราไปได้อยู่ดี
ระดับ
ขาดอย่างละนิดละหน่อย เอา B พอ
ไม่เสียดายตังค์ที่เข้าไปดูสองรอบ