เราเป็นโรค  Bipola Disorder โรคจิตเภช อารมณ์สองขั้ว ....แต่คนในครอบครัวเราไม่ยอมเข้าใจเราเลย เราเหนื่อยใจ เราท้อใจกับปัญหาในบ้านเหลือเกิน ..พวกเค้าเอาแต่เห็นแก่ตัว ทะเลาะกันบ่อยๆ อิจฉากันเอง ด้วยเรื่องไร้สาระต่างๆที่เค้าสร้างขึ้นและหามา พวกเค้าทำให้เราอาการแย่ลง ๆ... ทั้งจิตแพทย์ และ นักจิตวิทยา ได้แต่แนะนำให้เราพยายามมองโลกในแง่ดี กินยาตามหมอสั่ง ทำใจให้สงบ อย่าคิดมาก บลา บลา บลา  เราก็ทำแล้วนะ ทำทุกอย่างมากกว่าที่หมอบอก เพราะเราอยากหาย อยากกลับไปเป็นคนเดิม เราพยายามแล้ว แต่ที่บ้านเราไม่เคยให้กำลังใจเราเลย กลับทำเหมือนไม่เคยรับรู้ว่าเราเป็นอะไร วันๆเรารับผิดชอบมากมาย ภาระที่แบกรับอยู่บนบ่ามากเกินกว่าจะแบ่งปันให้ใครมาช่วยได้ เรารู้มันคือหน้าที่ที่เราต้องทำ เราไม่เกี่ยงที่จะรับภาระเหล่านั้น เราต้องการแค่ความ เข้าใจ ความสงบสุขในครอบครัวเท่านั้น แต่ยิ่งนับวัน ยิ่งอายุมากกันเท่าไหร่ ก็ยิ่งไม่เข้าใจกัน ครอบครัวรุ่มร้อนเป็นไฟ เราไม่รู้จะทำใจให้มันคิดบวกได้ยังไง เรารู้แต่เพียงว่า เราคงเป็นบ้าอีกไม่นาน หากเหตุการณ์ในบ้านยังบานปลายอยู่อย่างนี้ สงสารพ่อแม่ที่เกรงใจลูกสาว และลูกเขย กลัวว่าลูกจะไม่มาหา ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากว่าใครสักคนในบ้าน ....ดังนั้น ฉันจึงถามตัวเองตลอดมาว่า แล้วฉันจะหายเมื่อไหร่นะ ? หรือฉันควรเดินจากตรงนี้ไป แล้วทิ้งให้พวกเค้าได้เรียนรู้เรื่องการแก้ปัญหาด้วยตัวเองบ้างดีมั้ย ? นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันคิดจะทำหากมันถึงที่สุดแล้ว..คุณว่าดีมั้ยคะ ?