สวัสดีทุกคนนะคะ
ฉันกับแฟนอายุ 26 ปี ฉันพึ่งมีแฟนคนแรกคะ คบกันมา 1 ปีแล้ว

เราสองคนมีความรู้สึกดีๆให้กันตลอด เขาเป็นคนดี สุภาพบุรุษ รักครอบครัว
ทางครอบครัวเขาก็ดี รักและเอ็นดูฉัน ทุกอย่างเหมือนจะดี
แต่พอมองหาอนาคต มองไปข้างหน้า แล้วรู้สึกท้อคะ  เขายังไม่มีงานทำ(พยายามหางานทำอยู่)
ภาระหนี้สินที่บ้านเขาก็เยอะ ฉันก็ช่วยเหลือเท่าที่ช่วยได้ เพราะที่บ้านฉันก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร พอมีพอกิน
บางครั้งก็รู้สึกท้อ เมือได้รับรู้ถึงปัญหาเรื่องการเงินของที่บ้านเขา "นี่หรือคือครอบครัวในอนาคตของเรา"
เคยคิดว่าอยากเลิกกับเขา อยากไปหาคนใหม่ที่จะดูแลฉัน ไม่ทำให้ฉันลำบาก
อาจจะดูเห็นแก่ตัวแต่ฉันก็มีภาระที่ต้องรับผิดชอบ มีพ่อมีแม่ที่ต้องดูแล

ทุกครั้งที่เขามีปัญหาเขาจะไม่ค่อยเล่าให้ฉันฟัง ไม่อยากให้ฉันต้องกังวลเดือดร้อนด้วย
แต่ฉันก็ดูออกคะ และก็จะไปถามแม่ของเขาเองเอง

#สับสนมากคะตอนนี้ ฉันกลัวใจตัวเอง ถ้าวันหนึ่งฉันไม่สู้แล้ว ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันจะทิ้งเขาไป!!!! ทิ้งคนที่รักฉันเพราะความเห็นแก่ตัวของฉันเอง

แต่ทุกวันนี้ฉันก็สู้คะ เขาก็สู้  สู้เคียงข้างกันไป ถึงแม้ว่าตอนนี้มันยังไม่สวยงามและอนาคตก็ยังไม่รู้ (เผื่ออนาคตอาจถูกรางวัลที่1 555)
ฉันเห็นความพยายามของเค้าที่จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น เขาบอกฉันว่า ฉันคือคนที่ทำให้เขาลุกขึ้นสู้ อย่าทิ้งเขาไปไหนเลยนะ เขาขอหยุดทุกอย่างไว้ที่ฉัน
เพราะเขาพึ่งเสียใจกับเรื่องความรักมาแล้ว เขากับเพื่อนเก่าคบกันมา 6 ปี ย่างเข้าปีที่ 7 ก็เลิกกัน ซึ่งตอนนั้นเขาเสียใจมาก เขาถูกทิ้งอย่างไม่ไยดี
และพอฉันเข้ามา ก็ช่วยดึงเขาขึ้นมาใหม่ ถ้าเขาเสียใจอีกครั้งที่สอง เขาจะบวชไม่สึกเลย 55


เล่ามาซะยาวเลย
เพื่อนๆคนไหนมีประสบการณ์คล้ายๆของเรา แล้วผ่านมันมาได้ หรือมีความคิดเห็นอย่างไร แชร์มาได้นะคะ