และแล้วภายในห้องมืด เฮ้ย...ห้องทำงานของชวิตราก็กลับมาอยู่ในความเงียบอีกครั้ง เธอปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆโดยที่ไม่พูดกับคนตรงหน้าเลย สร้างความอึดอัดให้กีรดาเป็นอย่างมาก ไม่รู้จะทำยังไงดีจะออกจากห้องคุณเธอก็ไม่ให้ออก พออยู่ในห้องแม่คู้ณ...ก็เล่นไม่พูดอะไรเลย แกล้งกันชัดๆ กีรดาคิด

สีหน้าของคนตรงหน้าบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่ารู้สึกอย่างไร ชวิตราได้แต่นั่งนิ่งใช้ความคิดอยู่พักใหญ่ แต่ก็อดแอบขำไม่ได้ยัยนี่ ไม่รู้จักเก็บอารมณ์เล้ย ดูสิออกมาทั้งท่างหน้าทางตา ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนกลัวเธอได้มากขนาดนี้ แต่เอ........หรือว่าเธอไม่ได้สังเกตุคนอื่นๆ

“ เธอมีอะไรสงสัยมั้ย ”

กีรดาเงยหน้าขึ้นมองผู้ถามอยากถามเหลือเกินว่า คำพูดที่ออกมาตะกี้ คือคำถาม หรือ คำขู่ ทั้งน้ำเสียงสีหน้าและแววตาที่มองเธอมันช่างเยือกเย็น คนตรงหน้านี่เขามีความจำกัดคำว่าน่ากลัวหรือเปล่านะ คนอะไรยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งน่ากลัวววววว ~ ~

“ ถามก็ตอบมาซิ เงียบอยู่ได้ ”

ชวิตราเริ่มโมโหขึ้นมาอีกครั้ง เธอไม่ชอบเลยที่คนตรงหน้าเงียบมันทำให้รู้สึกเหมือนเธอพูดอยู่คนเดียว ยัยนี่ทำไมชอบทำให้อารมณ์เธอเสียจังเลยนะ

เมื่อเห็นกิริยาคนตรงหน้ากีรดาก็เริ่มสัมผัสได้ถึงพายุที่กำลังก่อตัวขึ้น โอ้วววว.......น่ากลัวได้อีก...~ ~

“ ขอทวนคำถามได้มั้ยค่ะ ”

“ นี่เธอ - - ”

ชวิตราชักจะหมดความอดทนกับคนตรงหน้า ทำไมถึงได้กวนอารมณ์เธอได้ถึงขนาดนี้นะ ดูทำหน้าเข้าพูดกวนแล้วยังจะมาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อีก มันน่านัก เดี๋ยวเหอะ อีกซักทีดีมั้ย +-+

“ ฉันถามว่าเธอมีอะไรสงสัยมั้ย ได้ยินชัดหรือยัง ”

ชวิตรากระแทกเสียงใส่คนตรงหน้าอย่างเหลืออด นี่ถ้าไม่ติดที่มีโต๊ะขั้นกลาง เธอคงกระโดดเข้าใส่ยัยกวนประสาทนี่แล้ว

“ สงสัยค่ะ ”

กีรดาตอบพาซื่อ แต่กีรดาเอ๊ย.......ตอบไม่ตรงคำถาม ก็ไอ้ที่เธอสงสัยนะ เธอสงสัยว่าเมื่อไหร่คูณผู้บริหารจะปล่อยตัวให้เธอกลับไปทำงานได้ซะที มันนานมากแล้วนะสำหรับเธอ อึดอัด อึดอัด อึดอัด โว๊ยยยยยย.........ได้ยินมั้ย......... บ้าไปแล้วฉันคิดคนเดียว ยัยนั้นจะได้ยินได้ยังไง เห่อๆๆ - -

คำตอบคนละเรื่องของกีรดาทำให้ชวิตราหน้าตึงขึ้นไปอีก ยัยนี่สงสัยเรื่องของเธอกับนพรุจงั้นเหรอ มันก็น่าหรอก เป็นเธอหากมีใครมาทำหยั่งนั้นเธอคงปล่อยหมัดตรงใส่ไปเรียบร้อย (โหดได้อีก 555)

“ ฉันขอสั่งให้จบเรื่องบ้าๆพวกนั้นซะ ลืมมันให้หมด เข้าใจมั้ยกีรดา ”

น้ำเสียงที่ทำให้คนฟังเย็บวาบไปถึงกระดูกสันหลัง ทั้งๆที่กีรดาไม่ค่อยจะเข้าใจมากนักแต่ก็ทำเป็น พยักหน้าเพื่อทำให้คนออกคำสั่งพอใจ ซึ่งการกระทำนั้นก็ทำให้ชวิตราพอใจจริงๆ  เอาเถอะเธอจะยกโทษให้ยัยนี่ก็ได้ ถือว่าความดีลบล้างความชั่ว และถึงยังไงโรงแรมใหญ่โตหยั่งนี้เธอคงจะไม่ได้เจอหน้าคนตรงหน้าบ่อยนักหรอก หรือไม่อาจจะไม่เจอเลยก็ได้

“ ออกไปได้แล้ว ”

คนมาดนิ่งพูดไปโดยไม่มองหน้าคนฟัง ชวิตราก้มหน้าทำงานของเธอต่อ โดยไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะแสดงอาการ งง สุดขีดขนาดไหน

“ ห๊า...เอ่อ...ค่ะ ”

กีรดาเก็บความสงสัยไว้ แล้วรีบเดินออกจากห้องเย็น เอ้ย! ห้องผู้บริหารคนใหม่อย่างรวดเร็ว เธอก้าวขายาวๆเพื่อที่จะเดินไปถึงประตูห้อง รีบเปิด และก้าวออกจากห้องด้วยความรวดเร็ว โอ้ววววว..........ในที่สุดก็ได้สัมผัสกับโลกภายนอกซะที คิดถึงจังเลย........555 เวอร์ซะไม่มีฉัน....

“ คิดถึงแกจังเลย ”

กีรดาเอ่ยทักเพื่อนสาวเมื่อมาถึงที่โต๊ะทำงาน ทำเอาคนไม่รู้อีโหน่อีเหน่ งง เป็นไก่ตาแตก จะมาคิดถึงอะไรกันหายไปแค่ 15 นาที ทำเหมือนจากกันไปเป็นชาติ ท่าจะบ้า  - -

“ เป็นบ้าอะไรของแก ”

“ เอาน่า บอกคิดถึง แกก็ช่วยซึ้งๆหน่อยไม่ได้เหรอ ”

“ เอาเข้าไปยัยบ๊องส์เอ้ย ”

ท่าทางแปลกๆของเพื่อนสาวทำให้น้ำค้างอดที่จะขำไม่ได้ แต่คนที่พึ่งผ่านสถานการณ์ที่เรียกได้ว่าน่ากลัวสุดๆ อย่างกีรดายิ้มแทบไม่ออก หวังว่าพรุ่งนี้อะไร อะไรมันคงจะดีขึ้นกว่านี้นะ หรือไม่ก็อย่าให้แย่ลงกว่านี้เลย กีรดาขอร้องงงงงง ~ ~

“ ไงเพื่อนทำงานที่ใหม่ สนุกมั้ยจ๊ะ ”

คำถามที่ชวิตราพอจะเดาออกได้เลย คิดอยู่แล้วเชียวว่าประโยคแรกที่จะถูกทักคืออะไร การพยักหน้าจึงเป็นคำตอบง่ายๆที่ยังคงบ่งบอกได้ว่าเป็นชวิตราตัวจริง แต่ทำไมนะยัยนั่นถึงได้เข้าใจอะไรยากเย็นขนาดนั้น ชวิตราส่ายหัวไปมา ยัยบ้าเอ้ย...กล้าดียังไงถึงได้มาอยู่ในความคิดของฉัน  ออกไปเดี๋ยวนี้........ไม่งั้นเธอตายแน่ !!!

“ ฮัดเช้ย  ”

กีรดาทำจมูกฟุตฟิตไปมา จู่ๆเธอก็จามออกมา สงสัยมีคนนินทาเธอแน่ๆ ใครกันนะ แต่เอ...หรือว่าเธอจะไม่สบายแต่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ เธอออกจะแข็งแรงขนาดนี้ เอ๊ะ! เอ๊ะ!เอ๊ะ! หรือว่ามีคนคิดถึง หุหุหุ ต้องเป็นอย่างหลังนี้แน่นอน ใครน้า....กีรดาอมยิ้มไปมาอย่างอารมณ์ดี แต่จู่ๆใบหน้ายักษ์ของใครบางคนก็ลอยเข้ามาทำให้รอยยิ้มนั้นต้องหุบลงทันที เปลื่ยนเป็นอาการขนลุกโดยฉับพัน (เกี่ยวกันมั้ยเนื่ย) ความสยองที่คิดว่าน่าจะลบออกไปหมดค่อยๆกลับมาสั่นประสาทกีรดาอีกครั้ง อื่อๆๆๆ  แล้วฉันจะลืมได้มั้ยล่ะเนื่ย - -.....กีรดาคิด

“ ตกลงเธอไม่ชอบคุณนพรุจจริงๆเหรอ ฉันว่า....”

น้ำค้างยังไม่ทันพูดจบประโยคก็ถูกชวิตราเบรคคำถามอย่างแรง

“ ฉันว่าเลิกพูดถึงอีตานี่เถอะ เดี่ยวทานอะไรไม่ลง ”

ชวิตราเบ้ปาก อันเป็นการบ่งบอกว่า ถ้าขึนเธอยังไม่จบเรื่องนี้ก็ไม่ต้องกินแล้วเพราะฉันจะกลับ แต่คนอะไรหนอตายยากชะมัดพูดถึงปุ๊บ ถึงตัวเป็นๆไม่มาก็ยังอุตสาห์โทรมาอีก บ้าจริง!!! นี้เธอคิดว่าเธอสามารถไล่ผู้ชายคนนี้ออกไปจากชีวิตได้แล้วเสียอีก แต่สิ่งที่กำลังสั่นอยู่ในขณะนี้ทำให้เธอค้นพบว่า มันกำลังจะมา!!!

“ สวัสดีครับ วิ ”

น้ำเสียงทักทายเหมือนคนที่คุ้นเคยดังมาจากปลายสาย

“ ค่ะ คุณนพรุจมีอะไรหรือเปล่าค่ะ ”

น้ำเสียงชวิตรายังคงแสดงให้เห็นว่าระหว่างเขากับเธอยังคงสถานะเช่นไร  สิ่งนี้สินะที่ทำให้เขาปวดใจเสมอและมันยังเป็นแรงผลัดดันให้เขามีแรงที่จะ คิดหาวิธีที่จะต้องชนะใจผู้หญิงคนนี้ให้ได้ ซักวันชวิตราต้องเป็นฝ่ายมาอ้อนวอนขอความรักจากเขาบ้าง แต่แล้วสิ่งที่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นไปได้ก็เกิดขึ้น ชวิตรา....ชวิตรามีแฟนแล้ว แค่นี้หัวใจของเขาก็บอบช้ำอยู่แล้ว แล้วที่ทำให้เขาเจ็บมากไปกว่าอีกคือ แฟนของชวิตราเป็นผู้หญิง

ช้ำใจจริงๆ แต่เมื่อเขากลับมาทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอีกครั้ง กลับทำให้เขาพบข้อสงสัยหลายแห่ง นพรุจจึงตัดสินใจพิสูจน์ว่าความจริงเรื่องนี้คืออะไร หากว่ามันไม่ใช่ความจริงเขาก็ถือว่ายังมีสิทธิ์ที่จะได้ชวิตรามาครอบ ครองอยู่ แต่...แต่..หากคือเรื่องจริง เขาก็จะยอมรับความพ่ายแพ้อย่างเต็มใจ ครั้งนี้จะเป็นครั้งตัดสินหัวใจของเขาว่าควรจะไปทางไหนดี................

“ ผมมาคิดดูอีกที ผมว่าผมจะอยู่ที่นี่อีกสัก 2 – 3 เดือน หวังว่าคุณวิคงจะไม่รังเกียจหากผมจะขอไปทานข้าวด้วยคน ออ...หวังว่าคุณวิกับคุณกีรดาคงจะไม่หวานกันมากจนผมต้องอิจฉานะครับ  ”

นพรุจพูดเป็นเสียงทีเล่นทีจริง แต่ก็ทำให้คนฟังพอจะเข้าใจในเหตุผลที่คนปลายสายพูด นี่คงกะจะอยู่จับผิดเธอล่ะสิ เชอะไม่มีทาง....แต่...เธอควรจะทำอย่างไรดีล่ะ ชวิตราเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง สงสัยเราต้องเจอกันอีกนานเลยนะกีรดา และแล้วความคิดของชวิตราก็ล่องลอยไปไกลแสนไกลแต่แล้วก็มาจบลงที่หน้าคนซื่อ บื่อคนเดิม ทำให้เธออดอมยิ้มไม่ได้ และรอยยิ้มนั้นก็ทำให้เพื่อนสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามอดแปลกใจไม่ได้ ก็ตั้งแต่คบกันมาชวิตราไม่เคยมีสีหน้าและท่าทางแบบนี้ซักที ดูสิ....แต่คิดอีกทีก็ดีเหมือนกันนะ เพราะตั้งแต่คบกันมาชวิตรามีอยู่แค่สองหน้าคือหน้าบึ้ง และหน้าบึ้งที่สุด แต่คราวนี้มียิ้ม อึม......แปลกแต่ก็ดี....ฮิฮิ

อากาศเช้าวันนี้ช่างดูสดใสและเหมาะแก่การเริ่มต้นจิตใจที่เคยห่อเหี่ยวให้ กลับมาสดชื่ออีกครั้ง กีรดาสูดหายใจเข้าเต็มปอด วันนี้ท่าทางจะเป็นวันดีของเธอ ดูอะไรก็เป็นใจไปหมด รถก็ไม่ติด ขับไปไฟเขียวตลอดทาง แถมผู้คนที่เคยเบียดเสียดกันอย่างกับตังเมในลิฟท์วันนี้กลับดูโล่งสบาย รอยยิ้มที่ปรากฎบนใบหน้าของกีรดาทำให้คนที่พบเห็นต่างพากันหลงเสน่ห์กันเป็น แถว แต่เจ้าตัวก็คงไม่รู้ตัวหรอกว่ารอยยิ้มของตัวเองได้บาดใจใครหลายๆคนที่พบ เห็น ทำไงได้...ก็วันนี้คนมันอารมณ์ดีก็ต้องแสดงออกมา.....ไม่เห็นจะแปลก ^-^

“ วันนี้อารมณ์ดีจังเลยนะค่ะ ”

เสียงเลขาสาวทักมาแต่ไกล ทำเอากีรดาถึงกับสะดุดเกือบล้ม ทักกันแต่เช้าเชียว ไม่นะ.......ไม่นะ..........คงจะไม่มา...........สมองหยุดการทำงานไปพร้อมๆ กับเท้าที่หยุดเดิน อย่าพูดดดดดดดด.......

“ คุณชวิตรารออยู่ ท่าทางอารมณ์ดีจะเข้าไปเลยมั้ยค่ะ ”

คำพูดที่ฟังดูน่ารักของคนตรงหน้าไม่ได้ช่วยทำให้ความกังวลของกีรดาน้อยลง เลย นี่หรือคือวันที่แสนจะสวยงามของเธอ มันดูหม่นหมองทันทีที่ได้ยินชื่อนี้...ชวิตรา...ชื่อแห่งความโชคร้าย...ฮื่อ ฮื่อ..เอาวันที่สวยงามของฉันคืนมานะๆๆๆๆๆๆ

ก๊อก ก๊อก

“ เชิญ ”

ชวิตราพูดโดยไม่มองหน้าผู้ที่เข้ามาใหม่ ก็เธอรู้อยู่แล้วนี่นาว่าเป็นใคร แปลก..ขนาดได้ยินแค่เสียงฝีเท้าเธอยังรู้เลยว่าเป็นกีรดา นึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันแต่ช่างเถอะ เรื่องที่จะคุยนี่สิสำคัญกว่า เธอควรจะเริ่มต้นพูดยังไงดีนะ ขึนพูดโดยไม่คิดยัยนั้นไม่มีทางเข้าใจแน่แถมท้ายจะหัวเราะเยาะเธออีก ไม่ได้....ลองมาหัวเราะใส่เธอสิ...ได้เห็นดีกันแน่ (ถึงแค่ยิ้มเธอก็โดนแน่ !!! กีรดา)

“ คุณชวิตราเรียกดิฉันมีอะไรหรือเปล่าค่ะ ”

“ นั่งก่อนสิ ”

กีรดารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง อึดอัดทุกทีสินะที่เข้ามาในห้องนี้ ห้องมันก็สวยอยู่หรอกนะแต่คนที่อยู่นี่สิปัญหา - -

ชวิตราเงยหน้าจ้องคนตรงหน้าอย่างไม่วางตา โอ้ววว....สายตาพิฆาตมาอีกแล้วกีรดาคิด

“ ฉันมีเรื่องให้เธอช่วย ”

กีรดาแอบถอดหายใจออกมา นึกว่าจะโดนซะแล้ว ฮ่า ฮ่า คิดมาก คิดมาก ^-^

“ เอาล่ะนะฉันมีเวลาไม่มาก เอาเป็นว่า ฉัน....ฉัน....”

ทำไมน่า บทจะพูดจริงๆมันถึงได้ยากเย็นขนาดนี้ แต่ก็นั้นล่ะนะ มันจำเป็นจริงๆไม่งั้นเธอไม่หวังพึ่งคนอื่นหรอก เพราะตั้งแต่เกิดมาการยืนด้วยตัวเองเป็นสิ่งที่เธอทำมาตลอด แต่ครั้งนี้คงทำไม่ได้ด้วยตัวเองซะแล้ว ชวิตราเอ๋ย...

คนฟังก็เริ่มใจตุ๊มๆต่อมๆ พูดก็ไม่พูดมาซักที คนฟังก็รอลุ้นฟังใจจะขาดอยู่แล้ว ตกลงเรื่องที่จะพูดนี้คนตรงหน้าจะขอให้เธอช่วยหรือจะมาบอกไล่ออกกันแน่ นะ......

“ ฉันอยากให้เธอมาเป็นแฟนฉัน ”

” โถ่....นึกว่าเรื่องอะไร เป็นแฟนกัน ”

แต่แล้วเมื่อกีรดาพูดทวนประโยคที่ได้ยินเมื่อครู่ เธอก็ต้องหุบรอยยิ้มลงอย่างเร็ว ???????  เปลื่ยนเป็นอ้างปากค้างแทน

“ หุบปากได้แล้ว เดี๋ยวแมลงวันก็บินเข้าไปหรอก ”

กีรดาพยายามสงบสติ เธอคงฟังผิด ใช่เธอต้องฟังผิดแน่นอน ใช่ๆๆๆๆๆ สงสัยต้องไปหาหมอหลังเลิกงาน ไม่รู้เป็นอะไร ช่วงนี้ฟังผิดอยู่เรื่อยเลย - -

“ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะ แค่แฟนกำมะลอ และหน้าที่ของเธอคือต้องทำให้คุณนพรุจ เอ่อ..ฉันหมายถึงผู้ชายคนเมื่อวานน่ะ ออกไปจากชีวิตของฉัน ไม่ว่าจะวิธีอะไรก็ช่าง จำไว้ ”

โอ้ววววว...ชัดเจนไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆ หูไม่ได้เพี้ยน ดีจังไม่ต้องไปหาหมอแล้ว ฮื่อ ฮื่อ > <

“ แล้ว....แล้วถ้าไม่ตกลงล่ะค่ะ ”

ชวิตรามองหน้าคนที่คิดว่าไม่น่าจะมีปากเสียงอะไร ดูๆไปก็กล้าเหมือนกันนะ กล้ามากที่คิดจะขัดคำสั่งเธอ ชวิตรายิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี

“ มีสองทางให้เธอเลือก หนึ่ง ตกลง สอง ตก.....งาน ^-^ ”