บางทีเวลาโดนกระทบจนโกรธ สติขณะนั้นก็รู้เห็นความโกรธ เห็นความคิดความรู้สึก เพราะเคยเรียนรู้ดูความโกรธมาได้ครั้ง2ครั้งก็จะคลายได้เร็วก็โกรธไม่กี่อึดใจรู้ว่าเดี๋ยวมันจะหายไปยังไง ก็นั่งมองดูความโกรธมันจางไป

แต่บางครั้งโดนจี้ใจดำจนโกรธหนักๆ ทั้งๆที่รู้ทั้งๆที่เห็นจิต ก็ไม่สามารถหยุดหรือระงับความโกรธได้ โดยเฉพาะกับแม่ซึ่งเป็นคนที่รักมากที่สุดและไม่อยากล่วงเกินที่สุด แต่แม่มีนิสัยบางอย่างที่พูดด้วยไม่รู้เรื่อง ทำให้้อัดอั้นเป็นที่สุด และนิสัยเดิมเราโทสะจริต พอมาโดนเข้าก็อดไม่ได้โต้เถียงด้วยอารมณ์ ทั้งๆที่ตอนปากกำลังเถียงไป ใจเห็นรู้ทุกอย่างและสั่งใจว่าให้หยุดเดี๋ยวนี้ แต่กายไม่หยุดปากก็เถียงอยู่ ถ้าวันไหนหยุดได้จะเหมือนผู้ชนะโล่งมากรู้สึกดีเบาภูมิใจมากว่าวันนี้เราทำได้ คือชนะใจตัวเองได้ แต่ถ้าวันไหนแพ้ใจก็มีแต่ร้องให้เสียใจว่าอีกแล้วเหรอ ล่วงเกินผู้มีพระคุณทั้งๆที่รู้ตัวตลอดแต่ทำไมถึงหยุดไม่ได้ หรือว่าสติเราอ่อนกำลังเกินไป

ตอนนี้เราก็เน้นฝึกสติ อยากดูกายดูจิตให้ต่อเนื่อง แต่บางทีก็รู้ก็เห็นแต่กิเลสเหมือนจะใหญ่กว่าอยู่บ่อยๆแ้ม้มีสติ เราควรทำไงดีคะใช้ธรรมะข้อไหนหรือวิธีไหนดีจะฆ่ากิเลสนอกจากขันติ(เราคงมีน้อยมาก) และสติ มีวิธีอื่นอีกไหมคะนอกจากวิธีนี้ที่จะคุมให้อยู่ ทำไมเรารู้สึกว่าระหว่างฝีกไปแล้วโดนทดสอบไปบางทีทำไมเหมือนไม่ก้าวหน้าเลย สติก็รู้เห็นจิตแต่ทำไมระงัยบมันไม่ได้ หรือเราผิดพลาดตรงไหนรึเปล่า