เรื่องบางอย่าง พูดไปก็เท่านั้น เหมือนเอาเรื่องลึกๆในครอบครัวมาสาวไส้ให้คนอื่นฟัง มันเป็นอะไรที่พูดไม่ได้...ไม่อยากนึกถึงด้วยแต่ในใจเรา เรารู้สึกว่ามันมีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง และเราไม่ได้อยู่ในจุดที่จะพูดอะไรออกไปได้ แต่ลึกๆเราเสียใจนะ เราผิดหวัง...เรา fail ที่เราทำอะไรไม่ได้เลย ยิ่งเรื่องมันใหญ่ขึ้นๆจนเริ่มจะอีรุงตุงนังมาเกี่ยวข้องกับคนที่เราสนิทมากๆในครอบครัว เราก็หงุดหงิด (บ้านเราครอบครัวใหญ่อ่ะค่ะ พี่ป้านาอาลุงตายาย...)

เราอยากจะเหวี่ยง อยากจะวีน ว่าที่เป็นอยู่นี่ไม่ได้นะ อย่ามายุ่งกับคนที่เราสนิท คนที่เรารักมากกว่าคนอื่นใครครอบครัวสิ แต่เราก็ทำไม่ได้ เพราะเราก็ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหาบิ๊กเบิ้มนี่ยังไงดี...เราเองก็ไม่มีทางแก้ไขเหมือนกัน แล้วก็ได้แต่มานั่งเสียใจลึกๆ ว่าใครคนหนึ่งที่เราคิดว่าเขาจะปกป้องคนที่เรารักให้หลุดพ้นจากเรื่องนี้ เรารักคนๆเดียวกันต้องปกป้องสิ... กลับเป็นคนสนับสนุนให้คนที่เรารักต้องเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เสียเอง...เพียงเพราะอยากจะรักษาน้ำใจคนอีกคนที่เอาแต่เชื่อมั่นในตัวคนนอก...

เราแอบเหนื่อย...ไม่อยากคิดอะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเราก็รู้สึกเสียใจด้วยที่ใครคนหนึ่งที่เราคิดว่าจะปกป้องคนที่เรารัก กลับมาว่าวิธีการปกป้องของเรา มาว่าเรา...เซ็งมากเลย...เล่าให้ใครฟังก็ไม่ได้ ท้อใจ พอเราไม่รับรู้ ไม่สนใจแล้วนะ เขาก็บอกว่าไม่ได้ เราต้องรับรู้นะเพราะเป็นหนึ่งในครอบครัว บางทีเราก็อยากถามนะว่า...รับรู้เพื่ออะไรน้อ? ในเมื่อเราก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ในเมื่อเสียงของเราก็ไม่มีความหมาย เรายังโดนกันให้อยู่นอกเหนือปัญหาอยู่เหมือนเดิม บางที...การรับรู้แต่ทำอะไรไม่ได้มันแย่กว่าการไม่รับรู้อะไรเลยเสียอีกนะ...

ปล. ขอบ่นนะคะ