ตอนก่อนหน้า
บทที่ 1 บ่วงราคะ       http://ppantip.com/topic/30088597
บทที่ 2 ลีลาแห่งวารี   http://ppantip.com/topic/30111106
บทที่ 3 อุบาย?          http://ppantip.com/topic/30133842
บทที่ 4 มันมากันแล้ว อสูรร้าย    http://ppantip.com/topic/30163625
บทที่ 5 มันมากันแล้ว อสูรร้าย http://ppantip.com/topic/30188009



บทที่ 6 ภารกิจสุดท้าย

“พี่ก๊อง...” ดวงจิตในรูปของแสงสีขาวของเมฆลิ่วเอ่ยอย่างสับสน “พาชาเบล...นางคือพาชาเบล...พี่ก๊อง...คือ..พาชาเบล??!?” ก่อนจะกระจ่างขึ้น เมื่อเห็นร่างสีแดงซ้อนทับกายหนาแกร่งของเด็กหนุ่มที่นอนไร้เรี่ยวแรง โดยมีเสกสมุทรผายปอดให้อยู่ ยิ่งเพ่งก็ยิ่งเห็นชัด รัศมีสีแดงนั้นคือพาชาเบล คือมายาเตช์... ไม่ว่าจะกี่ชาติ ๆ ก็คือดวงจิตที่อบอุ่นและคุ้นเคย

แสงดาวเองก็เช่นกันหล่อนมองเห็นพลังงานสีแดงเข้าสถิตที่ร่างไฟกัลป์แล้ว และยังเห็นพลังงานสีขาวเงินยวงยืนอยู่เคียงข้างด้วยที่ไร้สติด้วย เสกสมุทรออกแรงมากขึ้น พยายามเป่าลมเข้าอีกไม่ลดละ แม้จะไม่ชอบพี่ก๊องนัก แต่ในภาวะคับขันเช่นนี้คงต้องช่วยชีวิตอีกฝ่ายก่อน หากทว่าทำอย่างไรก๊องก็ไม่ฟื้น ทุกคนเริ่มใจเสีย คราวนี้นางดิลุสซี่ได้ที คายแก้วชีวิตปลาไหลยักษ์ออกมา

"นี่จะช่วยเขาได้" นางยิ้มมีแผนก่อนหางปลายาวสวยจะหายไป ร่างกลายเป็นมนุษย์สาวเต็มตัวงามสะพรั่ง หล่อนเอาแก้วนั้นป้อนไฟกัลป์ทันที เพื่อที่ตัวเองจะได้ใช้ร่างมนุษย์นี้ติดตามเสกสมุทรแทน

“แค่ก...ก..ๆ” แค่ครู่เดียวเด็กหนุ่มผมสีเพลิงก็ไอและสำรอกน้ำออกมา ก่อนสะดุ้งอีกครั้งเมื่อขากลายเป็นหางปลาสีแดงขนาดยาวใหญ่ มีริ้วเหมือนปลาไหล แสงดาวหน้าเหวอ เสกสมุทรหัวเราะหึ ...เมฆลิ่วในสภาพกายละเอียดก็ตกใจเช่นกัน..แต่ก็ดีใจที่ฟื้นขึ้นมา เขายืนดูอย่างปิติ จนลืมไปว่าร่างของตัวเองกำลังมีภัย

"เป็นเงือกไปช่วงหนึ่งก่อน ดีกว่าตายนะพี่นะ" หนุ่มดวงตาสีน้ำทะเลยิ้ม เสกสมุทรหันไปยักคิ้วให้แสงดาวอีกที ใจจริงอยากให้ก๊องเป็นเงือกไปตลอดกาล

"แล้วต้องเป็นเงือกไปถึงเมื่อไหร่ ตอนนี้คายแก้วแล้วกลับเป็นคนไม่ได้หรอ?" แสงดาวระล่ำระลัก

"คายแก้ว...?" ไฟกัลป์สำรอกน้ำออกมาอีก ก่อนพูดติด ๆ ขัด ๆ "ฉันกลืนมันลงไปแล้ว..."

"ฮ่ะ ๆ" เสกสมุทรขำ แววเจ้าเล่ห์ฉาย "คงจะเอาออกมาไม่ได้หรอกพี่ มันละลายในปาก ไม่ได้ละลายในมือ"

"อ่าว..." ทั้งแสงดาวและไฟกัลป์หน้าซีดเผือด "แล้วทำไงล่ะ ฉันไม่อยากอยู่ใต้น้ำ"

“เอ่อ..” ดิลุสซี่ทำท่าจะพูดและกำลังจะแบมือให้เห็นขวดน้ำตามัสยาที่เจ้าสมุทรให้มา หากแต่เสกสมุทรรีบคว้าแขนอีกฝ่ายไว้ก่อน

"คงต้องให้จ้าวสมุทรช่วยแหละ แต่ก็ไม่รู้จะได้รึเปล่านะ" เสกสมุทรลอยหน้า "ยังไงผมจะฝากพวกเงือกให้พาพี่ไปอยู่กับจ้าวสมุทรชั่วคราวแล้วกัน" เขาว่าพลางเดินออกไปยังกำแพงน้ำแล้วมุดหัวออกไป ก่อนเห็นว่าภายนอกอุโมงค์อากาศ ยังมีการต่อสู้กันพัลวัน มวลน้ำทะเลหมุนอย่างเดือดดาล เทียร์ลี่รัดอสูรงูไว้เสียอยู่หมัดทั้งยังใช้อุ้งเท้าหน้ากุมต้นคออสรพิษร้ายไว้ไม้ให้แว้งฉกด้วย

"เกิดอะไรขึ้นข้างนอก" แสงดาวถัดร่างที่อ่อนแรงให้กระเถิบมาใกล้เพื่อนชาย พอมองออกไปเห็นลาง ๆ ว่ามีร่างยาวพุ่งโฉบรัดสะบัดกันไปมา

"ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่ไหม..." รอยยิ้มนั้นหันกลับมาดูน่ากลัว ทั้งสบตาเด็กสาวแน่วแน่ "ดาบแสงเปลี่ยนจิตใจของเธอใช้ไม่ได้ผลหรอก ความเมตตาเกือบทำให้พวกเราตายกันหมด วิธีที่ได้ผลในการกำจัดสัตว์ร้ายก็คือ...ฆ่ามัน!!"เสกสมุทรหันไปตวาดสั่งคำสุดท้ายในท้องน้ำเสียงกราดเกรี้ยวร้องก้อง พญามังกรเตียเล้งผู้เป็นใหญ่แห่งผืนทะเลก็จวกกรงเล็บเข้าที่ขนดใหญ่ของนางนาคสามเศียร แล้วกระซวกลำคออย่างแรงรัวหลายครั้งพร้อมโผเข้ากัด จนสุดท้ายอสูรร้ายก็สิ้นลมกลายร่างเดิมคืองูยักษ์

น้ำในทะเลคละคลุ้งไปด้วยโลหิตของงูยักษ์ ดวงจิตภูตวารีสีน้ำเงินหลุดจากอกของมันมาลอยเคว้ง เทียร์ลี่จอมเพชรฆาตไม่รอช้า..โผคาบให้กับนายของมัน

"เอาล่ะ..." เสกสมุทรเพ่งมองผลึกสีครามด้วยความรู้สึกปรีดาประหลาด "ผลึกภูตของน้ำวน นังตัวร้าย... ฉันจะเก็บมันไว้เอง ตอนนี้เราหาทางขึ้นข้างบนเถอะ ต้องรีบไปช่วยอาจารย์"เขาหันไปพยักหน้าให้ดิลุสซี่เตรียมตัวเดินทางไปพร้อมกัน

"แล้วก๊องล่ะ" ดาวถาม หล่อนมองดวงตาที่แฝงด้วยแววกังวลของไฟกัลป์ แล้วสบตาเสกสมุทร

"ฉันจะฝากเงือกที่พอรู้จักไว้ ให้พาไปหาราชาเงือกที่วังสมุทร แล้วค่อยกลับมารับทีหลังแล้วกัน" ว่าพลางเสกสมุทรก็โผล่หน้าเข้าไปในม่านน้ำอีกครั้ง ก่อนเรียกบริวารเงือกให้มาหาและฝากฝังพี่ก๊องเอาไว้ใต้ท้องสมุทรชั่วคราว

.....