แค่คำว่า "อย่ามายุ่ง" แค่นี้เอง ทำผมน้ำตาไหล หรือมันจะเป็น feeling ครับ

แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีผมกลับยิ้ม ใช่ครับ "ยิ้ม" อย่าเพิ่งคิดว่าผมบ้านะครับ ผมไม่ได้บ้า แต่อาการตอนนั้นคงคล้ายๆคนบ้า

ผมยิ้มได้จากประโยคที่ว่า "โทษๆโพสผิดอัน" ประโยคเดียวนี่แหละครับ

ผมว่าผมอาการค่อนข้างหนักนะ ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่เค้าทำผมจะคิดหมด เป็นห่วงในทุกๆเรื่อง ใส่ใจทุกรายละเอียด

อย่าเพิ่งคิดว่าผมเยอะนะครับ ผมแค่รู้สึกอย่างนี้จริงๆ บางทีที่เค้าทำ เค้าคงไม่ได้คิดอะไรหรอกครับ แต่ผมคิด!

เดี๋ยวนี้ผมไม่กล้าแม้กระทั่งโทรไปหา โทรไปคุย นานๆสักครั้งถึงจะโทรไป ที่โทรไปก็เพราะบางทีเห็นเค้าโพสอะไรที่มันเศร้าๆเหนื่อยๆ
ผมถึงจะโทรไปบ้างเป็นบางครั้ง อยากโทรไปบ่อยๆเหมือนเมื่อก่อนนะครับ แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่กล้า

ตั้งแต่ที่รู้ว่า แฟนเก่าเค้ามาง้อ ผมนี่หวั่นๆบอกไม่ถูก แต่สุดท้ายก็โล่งครับ เพราะรู้ว่าเพื่อนผมมันประเภท เจ็บแล้วจำ แค่ครั้งเดียวมันก็ไม่ทนแล้วครับ สุดท้ายก็คงได้แต่คอยเป็นห่วงมันไปเรื่อยๆ จนกว่าจะมีใครสักคนมาดูแลมันอย่างจริงๆจัง จนกว่าเวลาจะช่วยให้ผมทำใจได้

แต่อย่างน้อยๆ ก็ต้องขอบคุณเค้านะครับที่ไม่ตัดผมออกจากคำว่าเพื่อน ขอบคุณจริงๆ ผมรู้ครับว่าเค้าค่อนข้างจะใส่ใจกับเพื่อนสนิททุกๆคน
อย่างผม เมื่อก่อนตอนที่ผมยังไม่รู้ใจตัวเอง เวลาผมนอยด์หรือเพื่อนคนอื่นๆก็ตาม เค้าจะนอยด์ไปกับพวกเราตลอด (ทำอย่างกับเป็นเรื่องของตัวเองเลยนะไอดำ!) มันคงถือคติที่ว่า เพื่อนทุกข์เราก็ทุกข์ เพื่อนสุขเราก็สุขละมั้งครับ

ขอบคุณพันทิปห้องสยามครับที่มีพื้นที่ให้ผมได้ระบายมันออกมาบ้าง บางครั้งก็อึดอัด ไม่รู้จะทำยัง ขอบคุณมากๆครับ

----แอบอู้หญิงแม่มาระบาย ไปทำงานก่อนนะครับ----