คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 2
เข้าใจความรู้สึกนี้ดีครับ แรกๆก็ทรมานครับ แต่เวลามันช่วยได้จริงๆ อยู่ที่คุณจะอดทนได้ไหม ผมตอนเลิกกับแฟนใหม่ๆ ไม่เป็นอันทำอะไร คิดถึงแต่เขาตลอด นอนร้องไห้ทุกวัน ติดอยู่กับความคิดเก่าๆ กินข้าวก็ร้องไห้ อาบน้ำก็ร้องไห้ นอนก็ร้องไห้ สิ่งแรกที่เราต้องทำก็คือยอมรับความจริงครับ เขาไม่ใช่ของเราแล้ว หรือ ให้คิดเสียว่าเราหมดเวรหมดกรรมต่อกันแล้ว อย่าพยายามถิงถึงหรือติดต่อเขา อย่าส่อง ลบทุกอย่างทิ้งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาไปให้หมด แล้วเวลามันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นเอง
แสดงความคิดเห็น
เมื่อการเลิกลาทรมานฉันทั้งเป็น ?
และหมดแรงจะก้าวเดินไปข้างหน้า ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาให้ไหล รอใครคนหนึ่งที่ทิ้งไปโดยไร้เหตุผล
กับมา ทำทุกวิถีทางเพื่อรอเขา พยายามยื้อทุกอย่างๆไร้ศักดิ์ศรี ทำตัวไร้ค่าเพื่อเรียกร้องให้เขาสนใจ
ทั้งๆที่ในใจลึกๆก็รู้ว่าเขาไม่รู้สึกแม้แต่จะเสียใจที่เขาหายไป รับรู้ว่าเขาไม่รัก แต่ใจเราไม่ยอมรับเอาแต่เฝ้ารอ
เราตัดเขาออกไปจากชีวิตเราไม่ได้ ในสมองเราสั่งให้เชื่อว่าเขาจะกับมา เราเหมือนคนบ้าที่รอเขาไปวันๆ
อยากรู้ว่าเขาเป็นยังไง อยู่สุขสบายหรือป่าว เขาจะคิดถึงเราไหม เราเอาแต่คิดวนๆทุกวัน โทษแต่ตัวเอง
ที่เมื่อก่อนเรายังไม่ได้พูดอะไรหลายๆอย่างยังไม่ได้ทันตั้งตัวว่าเขาจะหายไปทั้งๆที่วันสุดท้ายเรายังไปดูหนัง
ด้วยกัน เราไม่มีโอกาสได้ถามว่าเพราะอะไรเขาถึงทิ้งเราไป เราเอาแต่คิดว่าตัวเราไม่ดี เราปล่อยวางไม่ได้
หากเราไม่ได้คำตอบ ใครก็ได้ปลดปล่อยให้เราออกจากความทุกข์ทรมานใจนี้ที เราเหนื่อย เราเครียด
เราอยากกับไปยิ้มเหมือนเมื่อก่อน เราควรทำยังไง?