ย้อนหลังไปน่าจะนานพอดู      คราวที่บ้านผมอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา  พ่อ แม่ พี่ น้อง และ ตัวเอง
เหมือนเป็นปมอะไรบางอย่างสำหรับผมเองกับความเป็น " ลูกคนกลาง "   ตอนเด็ก รู้สึกได้เลยว่า
พ่อจะโอ๋พี่สาวมากเป็นพิเศษ    เสื้อผ้า - ของเล่น - อุ้มพาไปนั่นไปนี่   เวลามีปัญหา มักจะได้ยิน
คำพูดประมาณ   แกไปอะไรกับพี่ เขาเป็นผู้หญิงนะ
พอมีน้องชาย  ยิ่งน่ารักน่าชังด้วยแล้ว   ตอนนั้นผมมีความรู้สึกเหมือน " หมาหัวเน่า " ยังไงไม่รู้นะ
ซื้อของทุกครั้ง  น้องต้องได้มากกว่า ทั้งที่เรากินเก่งกว่า ทำอะไรก็มากกว่า  ยิ่งเฉพาะตอนทะเลาะ
กันนี่ชัดมาก    ข้อหาที่โดนประจำ...ทำไมไม่ยอมน้อง แกโตแล้วนะ
เรียกว่าโดนทั้งขึ้นทั้งล่อง
ความรู้สึกแบบนี้มันติดอยู่ในใจลึกๆ มาจนกระทั่งตอนมีครอบครัว   แม้จะแยกย้ายไปคนละที่ละทาง
เหมือนพี่น้องไม่สนิทใจอย่างไรไม่รู้   ทั้งๆที่พ่อแม่ย้ำแล้วย้ำอีกว่า ...ไม่เคยลำเอียง
....น้องชายจากผมไปเกือบ 18 ปี  นึกถึงทีไรน้ำตามันรื้นขึ้นมาทุกที   มันจะมีสักครั้งไหมนะที่เราจะ
พูดกันตรงๆ  โดยไม่มี " คนกลาง " เข้ามากั้น   ถ้าย้อนวันเวลาได้ ... ผมอยากจะขอโทษที่ " อคติ "
มันบังตาทำให้เราพี่น้อง...เหมือนไม่รักกันเลย   ทั้งที่ลึกๆเราต่างก็รู้ว่า...มันไม่ใช่
ผลของความรู้สึก" การเป็นลูกคนกลาง " มันแย่ขนาดนี้เชียวหรือ  แต่เวลาได้ให้คำตอบแล้วว่า ไม่ใช่
เลย   เราต่างหากที่คิดมากไปเอง  ใช่...ผมนี่แหละที่คิดมากไปเอง   ในวันที่มันสายไปแล้ว

เพียงอยากระบายอารมณ์น่ะครับ...เพราะดันไปค้นหารูปเก่าๆเพื่อมาลงในกระทู้น้อง sriwit   แล้วเจอ
รูปน้องชายสมัยก่อนเข้าพอดี
....ใครที่เป็น " ลูกคนกลาง " อย่าปล่อยทุกอย่างให้มันสายเกินไป...เหมือนผมนะครับ