เรามีอาการกลัวคนค่ะ เริ่มเป็นตั้งแต่มาอยู่มหาลัย เรียนจบมัธยมหญิงล้วนมา ตอนแรกก็ไม่เป็นอะไร แต่พออยู่ไปรู้สึกว่าตัวเองแปลก เลยลองปรับตัวทำตัวให้เหมือนคนอื่น จนมันดูไม่ใช่ตัวเรา มันดูเยอะเกินไป จนเพื่อนผู้ชายหรือเพื่อนคนอื่นๆมีท่าทางแปลกๆเหมือนกับว่าเราดูเยอะไป ที่นี่เลยเครียดทำตัวไม่ถูกเลย โดยเฉพาะกับผู้ชาย ซึ่งเราไม่เคยมีเพื่อนผู้ชายมาก่อน ตอนแรกๆเราก็ทักได้ แต่ตอนนี้ไม่กล้ามองหน้าเลย กับผู้หญิงก็เป็น เป็นกับทุกคนเลยค่ะ แม้กระทั่งที่บ้าน ซึ่งเมื่อก่อนก็ไม่เป็น แต่ตอนนี้ไม่กล้าสบตากับคนในบ้าน สบตาได้แปบเดียว ดูหวาดๆ คนในบ้านก็รู้สึกว่าเราเปลี่ยนไป เรารู้สึกว่าเราเปลี่ยนไปมากตั้งแต่เป็นโรคนี้ เราเบลอๆรนๆตลอดเวลา เหมือนคนสมาธิสั้น เวลามีคนมายืนตรงหน้าหรือยืนใกล้ๆจะเกร็งมาก กลัวว่าเค้าจะมองเราอยู่ พยายามตั้งสติแล้วแต่ก็ทำไม่ได้ พูดก็ไม่ค่อยรู้เรื่องแล้ว ซึ่งเมื่อก่อนจะเป็นคนเพื่อนเยอะเพราะเป็นคนสนุกสนาน พูดจาตลก แต่ตอนนี้ไม่กล้าพูดคุยกับใคร เพราะพอพูดก็โดนว่าๆพูดไม่รู้เรื่อง เลยเสียความมั่นใจไปเลย ไม่กล้าออกไปเจอใคร ญาติหรือเพื่อนที่สนิทก็ไม่กล้าออกไปเจอ เพราะเรากลัวว่าเค้าจะคิดว่าเราเปลี่ยนไป เหมือนคนหยิ่งๆไม่กล้ามองหน้าคน ทรมานมากเวลาออกไปข้างนอก เจอคน เวลาขึ้นรถเมล์ เดินสวนกับคน เครียดว่าอนาคตจะเป็นยังไง จะไปทำงานที่ไหน เราไม่สามารถอยู่คนเดียวได้ เพื่อนก็เริ่มห่างๆออกไปเพราะเราไม่ค่อยไปเจอเค้า ทำตัวหลบๆแปลกๆ อธิบายให้เพื่อนฟังบางคนก็ไม่เข้าใจปนรำคาญ เราเป็นคนเรียนค่อนข้างดี ทำอะไรได้หลายอย่าง ที่บ้านก็ไม่ได้ขัดสนอะไร รู้สึกว่าชีวิตเราก็ไม่ได้แย่แต่เราไม่มีความสุขเลย เทียบกับคนที่ไม่มีอะไรเลย เรียนไม่เก่ง นิสัยก็ไม่ค่อยดี แต่เค้าเข้ากับคนอื่นได้ ชีวิตมีความสุข มีคนรักเยอะ ในขณะที่เรายอมทุกอย่างเพื่อนให้ช่วยอะไรถ้าทำได้ก็ทำให้หมด แต่กลับไม่มีใครเลยสักคน เพราะเค้าอยู่กับเราแล้วเค้าไม่มีความสุข มันเสียใจตรงที่เราอยากทำงานอยากมีเงินให้ครอบครัว อยากประสบความสำเร็จในชีวิต แต่ติดตรงที่เราเป็นแบบนี้ ซึ่งเราไม่เคยเป็นมาก่อน เราอยากได้ชีวิตเดิมคืนมา ตอนนี้เราหาหมออยู่กินยาไปได้3-4เดือนช่วยเรื่องความเครียดแต่ไม่ค่อยช่วยเรื่องสังคม ยังเป็นเหมือนเดิม ทรมานมากๆหลายครั้งที่รู้สึกว่าชีวิตไม่มีค่า อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ เสียดายโอกาสหลายๆอย่าง ไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้อีกนานเท่าไร