สวัสดีค่ะ คือตอนนี้หนูเครียดมากๆ หนูเป็นโรคกลัวสังคมอะค่ะ หนูคิดว่าเป็นเพราะการเลี้ยงดูตอนเด็กๆ แม่มักจะดุ เคร่งในมารยาทมาก แค่พูดเล่นพูดแซวนิดหน่อยก็โดนดุแล้วอะค่ะ นี้เลยอาจเป็นสิ่งที่ทำให้หนูเสียความมั่นใจมาเรื่อยๆ มาตอนประถมยังแค่ขี้อายเฉยๆ ยังกล้าพูดกับเพื่อนพร้อมกันหลายๆคนได้ ยังกล้าพูดสบตา  แต่พอมามัธยมอาการหนูยิ่งแย่ขึ้นเรื่อยๆ ไม่กล้าสบตาอะไรแล้ว โดนว่านิดหน่อยน้ำตาก็ไหลแล้วอะค่ะ ทั้งที่ไม่ได้อยากอ่อนแอแบบนี้เลย คือเรารู้สึกกลัวอะ โดยเฉพาะตอนนี้อยู่ ม.4แล้ว อาการแย่ขึ้นมาก คือหนูมีอาการเกร็ง เกร็งตลอดเวลาที่มีคนเข้ามาใกล้ รวมถึงคนในครอบครัวด้วย ทุกคนเลย คือมันแย่มาก มากๆเลยอะ ไม่คิดว่าตัวเองจะมาเป็นอะไรได้ขนาดนี้ เหมือนสมองหนูเหมือนกลัวอะไรตลอดเวลา อย่างถ้านั่งดูซีรี่ในมือถือแล้วมีเพื่อนมานั่งดูด้วยข้างๆนี้ก็รู้สึกเครียดเลยค่ะ เพราะเวลาเราเกร็ง แล้วถ้ามันมีเสียงอะไรก็ตาม เช่นเสียงในซีรี่ เช่นเสียงตะโกน บีบแตร หรืออะไรก็ตามที่เสียงออกมาดังกว่าปกติ หนูจะสะดุ้งตลอดเลย แต่ถ้าอยู่คนเดียวแล้วเวลาได้ยินเสียงอะไรทำนองนั้นจะรู้สึกเฉยๆค่ะ ไม่สะดุ้งอะไร แต่พอมีคนอื่นมาอยู่ใกล้ๆจะเป็น จะสะดุ้ง แล้วมันแย่ตรงที่ส่งผลต่อการเรียนในห้องด้วย คือมันเป็นโต๊ะ2ตัวติดกัน คือหนูต้องนั่งใกล้เพื่อนตลอดเวลาที่เรียน มันทำให้หนูเครียดมากๆเลยอะ หนูต้องมานั่งเกร็ง หนูปล่อยวางไม่ได้หนูเคยพยายามแล้ว หนูรู้สึกว่าความกลัวมันมีมากกว่า กลัวว่าถ้าเราเผลอสะดุ้งให้เค้าเห็น แล้วเค้าจะคิดกับเรายังไง กลัว กลัวไปหมด เป็นแบบนี้มันทรมานมาก ต้องมาเครียดกับเรื่องอะไรไร้สาระ ยิ่งตอนนี้หนูไม่สามารถไปดูงานคอนเสิร์ต หรือดูหนังในเมเจอร์อะไรแบบนี้ได้อีกแล้ว เฉลี่ยในวันนึง หนูคิดว่าหนูเครียดไปทั้งวันเลยอะ อย่างเช่นมารร.ตอนเช้า เวลาหนูเดินผ่านคนในรร.หนูก็จะเกร็ง แล้วทีนี้มันเลยทำให้หนูเดินไม่เป็นธรรมชาติเพราะรู้สึกเกร็ง พอมาถึงเวลาเข้าแถวเคารพธงชาติ ทุกคนจะยืนนิ่งกันหมดแล้วร้องเพลงชาติ นี้หนูก็เกร็งเหมือนกันนะ หนูยืนอยู่ข้างหน้า ในหัวหนูมันจะคิดตลอดเลยว่าต้องมีคนมองเรามาจากข้างหลังอยู่แน่ๆ มันเลยทำให้รู้สึกเกร็ง ยิ่งตอนเวลาพักเที่ยง เป็นสิ่งที่ทรมานที่สุดเลย คือหนูไม่สามารถทำได้ หนูไม่สามารถนั่งร่วมโต๊ะกับเพื่อนแล้วกินข้าวอย่างไม่รู้สึกเกร็งได้ เพราะงั้นหนูเลยเลือกที่จะไม่กิน เพื่อนก็ถามนะว่าไม่กินหรอ นี่ก็ตอบไปว่าไม่หิว ทั้งที่จริงแล้วคือหิวมาก อยากกินมาก คิดถึงตอนม.ต้นยังกินข้าวกับเพื่อน พูดไปกินไปได้อยู่เลย ฮือ หนูพยายามคิดตลอดนะว่าชาติที่แล้วหนูอาจจะไปทำกรรมเอาไว้ ชาตินี้ถึงต้องมาชดใช้ แต่บางครั้งมันก็ไม่ไหวจริงๆมันรู้สึกแย่ ต้องมานั่งร้องไห้คนเดียว  เก็บเอาไว้ในใจคนเดียว จะบอกใครก็ไม่ได้ มันไม่ใช่โรคที่ใครจะเข้าใจ จนบางครั้งก็เจอเรื่องแย่ๆจนรู้สึกอยากฆ่าตัวตายก็มี แต่ก็ได้แค่คิด เพราะหนูจะไม่ทำหรอก^^

ตอนนี้หนูไม่สามารถอยู่ใกล้ใครได้แล้ว หนูไม่รู้จะพิมออกมายังไงดี หนูอยากให้รู้ว่าว่าในวันนึงหนูใช้เวลาเกร็ง,เครียด,กลัว เกือบทุกเวลา เพราะอยู่ในรร.ต้องพอเจอผู้คนตลอด หนูเลยคิดว่าถ้าไม่เรียนต่อ ม.ปลาย แล้วจะดีมั้ย เพราะหนูคิดว่าถึงยังไงถ้าเรียนจบม.6ไป หนูก็คงไม่คิดจะเรียนมหาลัยต่อแน่ๆ เรียนไม่ได้จริงๆอะ ต้องอยู่ใกล้ผู้คนตลอดเวลาแบบนั้น แล้วอีกอย่างคือถ้าจบ ม.6ไป หนูก็คงไม่ได้เอาวุฒินี้ไปสมัครงานที่ไหน เพราะหนูคงทำงานไม่ได้ ไม่สามารถเลยจริงๆ แค่นึกถึงตอนสัมภาษณ์งานก็ไม่กล้าแล้ว ส่วนงานที่หนูคิดว่าทำได้ และต้องทำแน่ๆในอนาคตคือทำธุรกิจออนไลน์ หนูเคยทำมาก่อนตอนม.ต้น ขายจนได้กำไรเอามาซื้อมือถือไอโฟนเอง เอามาซื้อกล้องด้วยเงินตัวเอง[แต่ตอนนี้ก็ใช้กล้องไม่ได้แล้ว ไม่ใช่ว่ากล้องมีปัญหา แต่หนูเองนี่แหละที่มีปัญหา หนูไม่กล้าให้คนมายืนถือกล้องถ่ายรูปให้อีกแล้ว] แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้ขายออนไลน์แล้วเพราะมันส่งผลกระทบกับการเรียน อย่างเช่นไม่ได้ทำการบ้านเพราะต้องมานั่งแพ็คของเงี้ย แต่ว่าตอนเนี้ยที่หนูคิดไว้ ว่าถ้าหนูลาออกจากรร. หนูก็คงจะเปิดขายออนไลน์ต่อ แต่หนูยังรู้สึกกลัว ว่าเพื่อนต้องถามแน่ๆว่าลาออกทำไม มีอะไร ทำไมไม่เรียน เด็กไม่เรียนต่อนี้มันคงดูแย่ในสายตาคนอื่นมากๆ หนูก็เลยต้องการความมั่นใจว่าหนูควรจะทำยังไงดีกับชีวิต แต่หนูเทใจว่าจะลาออกไปประมาณ60%แล้วอะ แต่แค่ยังไม่กล้า ถ้าหนูลาออก หนูคงจะคิดถึงเพื่อนคงพลาดโอกาสในหลายๆอย่าง แต่ถ้าอยู่เรียนต่อไปหนูก็เครียด หนูไม่อยากฝืนความรู้สึกตัวเองอีก หนูอยากเดินออกมา อยากหนีปัญหา เพราะมันเป็นปัญหาที่แก้ไม่ได้ มีแต่จะแย่ลง เพราะงั้นช่วยแนะนำหนูทีนะคะ พูดเพื่อให้กำลังใจหนูก็ได้ เพราะตอนนี้หนูรู้สึกเคว้งมากๆ หนูไม่รู้ด้วยว่าจะพูดกับพ่อแม่ยังไงดีว่าหนูจะไม่เรียนต่อ
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ💓