วันที่รู้ว่าคู่เราเข้าข่ายมีบุตรยาก สามีเชื้ออ่อน (ทั้งที่เราสองคนอายุไม่ถึง30)
มันหมดแรง ท้อแท้ เพราะรู้มาว่า เชื้ออ่อนนั้นมันแก้ไขยากกว่าปัญหาจากฝ่ายหญิง

จากวันที่รู้ก็เริ่มทำใจ ทำอิกซีไปครั้งนึงยังไม่ติด แต่ยังเหลือตัวอ่อนที่ยังไม่กล้าไปใส่ เพราะกลัวความจริงถ้าไม่ติด

อ่านกระทู้คนถูกสามีทิ้งก็รู้สึก เราก็ทรมานนะแต่คงไม่เท่าคนมีลูกแล้วกลับโดนทิ้ง แต่เออบางทีก็ยอมรับว่าอิจฉาที่เค้ามีลูกแม้สามีจะทิ้งไป บางทีเราก็เสียใจที่ไม่มีลูกจนเผลอคิดแบบนั้น

เรามองเพื่อนเราที่เกิดมาไม่เคยมีแฟน เมื่อก่อนเรารู้สึกเห็นใจเค้าที่ไม่เคยมีแฟนไม่มีสามี แต่วันนี้ก็อิจฉาเค้า เค้าทำงานเก่ง ดูมีความสุขกับชีวิตมีพี่น้อง
มองดูตัวเอง ลาออกจากงานมาทำอิกซี(งานก่อนหน้านี้ลาลำบากเลยตัดสินใจลาออก)พอทำแล้วไม่ติดมันมืดมนไปเลย ต้องมาขอเงินสามีใช้ จากที่เราเคยมีรายได้
แฟนเราเค้าเฉยๆกับการมีลูก คนอยากมีคือเรา เราเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่เราก็ห่วงอนาคตกลัวบั้นปลายชีวิตเราจะไม่มีใครดูแลหรืออย่างน้อยการมีลูกคงทำให้หัวใจเรามีความสุขถึงไม่รู้ว่าบั้นปลายเค้าจะมาดูแลเราไหม

แต่ตอนนี้มันอ้างว้างมากๆเลย เราไม่อยากไปเจอญาติพี่น้องแฟน ที่ไม่เคยถามแฟนว่าเมื่อไรจะมีลูก เราโดนถามอยู่คนเดียวและมันเหนื่อยที่จะตอบ(เราไม่กล้าบอกหรอกว่าแฟนเชื้ิออ่อน)

บางทีก็คิดว่าชีวิตเรามันต่างอะไรจากสาวโสดนะ เรากับแฟนก็ไม่ใช่คู่ที่รักกันมากกกกกต่างคนก็มีโลกของตัวเอง ยอมรับว่าแฟนดีมากที่ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงมาให้เสียใจ ตรงนี้ยังพอทำให้รู้สึกตัวเองโชคดีบ้าง)แต่มาถึงจุดที่เราอยากมีลูกมาก แล้วถ้าสุดท้ายเราทำอิกซีจนหมดความหวัง ไม่รู้จะรับความจริงได้แค่ไหน เพราะคงไม่มีเงินมากพอและร่างกายเราล่ะต้องเจอหมออัดยา เก็บไข่ สุดท้ายมีแต่ความว่างเปล่า

อยากมองอะไรให้ชีวิตมีความสุขจังเลยค่ะ เบื่อที่ตัวเองเจ็บปวด อ่อนแรงเวลาเห็นคนอุ้มลูกตัวเล็กๆมาเดินเล่นกัน