เวลาเราท้อแท้ก็มักจะถูกเปรียบเทียบกับคนพิการที่แม้เขาลำบากกว่าแต่ก็ใช้ชีวิตได้มีความสุข ดูเขาสิ เขาไม่ครบ32แต่ยังแข็งแรง ทำไมตัวเองยังเป็นแบบนี้  บลาๆ  มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เรื่องหนักกว่าเดิมอีก ผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดีกับคนพิการนะครับ รู้สึกทึ่งด้วยซ้ำที่หลายๆคนสามารถใช้ชีวิตได้ดีเฉกเช่นคนปกติ ผมเองก็พยายามไม่คิดแบบนี้ พยายามไม่อิจฉา พยายามเอาเขามาเป็นแรงบันดาลใจ และแน่นอนว่าคนปกติรวมถึงตัวผมก็ไม่ปรารถนาอยากพิการหรอก แต่ก็มีบางครั้งที่รู้สึกว่าคนพิการได้รับคำชมอย่างดีเวลาทำอะไรสำเร็จ แต่เวลาคนปกติทำสำเร็จก็จะถูกมองว่าก็งั้นๆ แถมเวลาอ่อนแอหรือเศร้าหมองคนปกติก็จะโดนเปรียบเทียบแบบนี้อีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่คนพิการเขาจะได้รับกำลังใจอย่างดี ทุกคนว่ายังไงบ้างครับ และขอโทษนะครับที่ตั้งกระทู้แบบนี้เพราะอยากระบายครับ