โอ้ใจเอย เคยรัก สลักฝัน
ร้อยรำพัน วันคืน ชื่นไหวหวาม
ฤๅ...บัดนี้ มีใคร ใหม่ติดตาม
จึงลืมความ ก่อนหน้า เมื่อคราเคียง

เคยภิรมย์ ชมชื่น ยื่นคำหวาน
ฉ่ำดวงมาน ขานขับ สดับเสียง
กระซิบรัก ในห้วง บ่วงสำเนียง
น้องเอนเอียง อิงแอบ อยู่แนบทรวง

ละมุนคำ ย้ำกล่าว พี่เย้าหยอก
พร่ำพลอดบอก ออกมา ว่าสุดหวง
หรือสิ้นรอย ละมุน อุ่นแดดวง
มีอื่นควง หมดปลื้ม ลืมน้องยา...


“สุนันยา”