อยากถามเพื่อนผู้หญิง ว่าถ้ามีผู้ชายมาขอเบอร์ดื้อๆ เลย อยู่ในสถานการณ์แบบฉัน คุณจะทำไง
เรื่องราวเกิดขึ้นจริง ต้นปี 2556 นี่เอง ระหว่างผู้หญิงกับผุ้ชายคนนึงที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน วันนั้น ดีกแล้ว ฉันนั่งรถไฟฟ้าสายแบริ่งกลับบ้านเพียงลำพัง ใส่เสื้อสีดำแขนยาว กระโปรงเทาเรียบร้อย ขณะที่เดินลงบันได กำลังจะออกจากสถานี (...) มีผู้ชายรูปร่างสูง ขาว หน้าตาเกลี้ยงเกลา ผมยาวประบ่า ใส่เสื้อเชิ้ต ขาว แถบส้ม เดินมาสะกิดฉัน อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ฉันหันหลังไปมองว่าใคร เขาก็รีบพูดขึ้นมา "ขอเบอร์หน่อยครับ" คือตอนนั้นฉันกำลังตกใจมาก ใจนี่เสียววาบ เพราะกลัว ตั้งแต่ขึ้นรถไฟฟ้ามา 10 กว่าปี ไม่เคยมีผู้ชายเดินมาขอเบอร์อย่างนี้มาก่อน เขาเป็นคนแรกจริงๆ ฉันได้แต่อึ้ง และไม่ได้พูดอะไรกับเขา สักพักเขาก็หน้าสลด หันหลังกลับไป แยกจากกันตรงนั้น ส่วนฉันก็เดินออกจากสถานีไปตามปกติ ฉันมองไปที่เขาอีกครั้ง เห็นเขากำลังขึ้นบันไดเลื่อน เพื่อไปสถานีหน้า ไม่ได้ลงสถานีเดียวกับฉันหรอก แต่เขาอุตส่าห์เดินตามฉันมาเลยน่ะเนี่ย
สรุปว่าฉันไม่ได้พูดอะไรสักคำ ไม่ได้ให้เบอร์กับเขาหรอก ไม่ได้ถามแม้กระทั่งชื่อ สรุปคือเราไม่ได้รู้จักกันมากขึ้นเลยสักนิด
วันต่อมา ฉันก็คิดขึ้นมาซะงั้นว่า ทำไมเราไม่พยายามทำความรู้จักเขาเลย ทำไมไม่พูดคุยแบบเพื่อนไปก่อนหละ เราก็ยังไม่มีแฟน อายุก็มากขึ้นทุกวัน ทำงานแล้วด้วย ก็สามารถคุยกับใครก็ได้น่ะ ไม่ผิด น่าจะให้เบอร์เขาไปตั้งแต่ตอนนั้น แต่คิดไม่ทัน ตอนนี้เลยมานั่งเสียใจที่ทำกับเขาอย่างนั้น ถ้าเจอเขาอีกสักครั้ง คราวนี้เราคงได้พูดคุยกันมากขึ้น ฉันสัญญา
ถ้ามีผู้ชายมาขอเบอร์ ควรจะให้ดีหรือไม่ค่ะ
เรื่องราวเกิดขึ้นจริง ต้นปี 2556 นี่เอง ระหว่างผู้หญิงกับผุ้ชายคนนึงที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน วันนั้น ดีกแล้ว ฉันนั่งรถไฟฟ้าสายแบริ่งกลับบ้านเพียงลำพัง ใส่เสื้อสีดำแขนยาว กระโปรงเทาเรียบร้อย ขณะที่เดินลงบันได กำลังจะออกจากสถานี (...) มีผู้ชายรูปร่างสูง ขาว หน้าตาเกลี้ยงเกลา ผมยาวประบ่า ใส่เสื้อเชิ้ต ขาว แถบส้ม เดินมาสะกิดฉัน อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ฉันหันหลังไปมองว่าใคร เขาก็รีบพูดขึ้นมา "ขอเบอร์หน่อยครับ" คือตอนนั้นฉันกำลังตกใจมาก ใจนี่เสียววาบ เพราะกลัว ตั้งแต่ขึ้นรถไฟฟ้ามา 10 กว่าปี ไม่เคยมีผู้ชายเดินมาขอเบอร์อย่างนี้มาก่อน เขาเป็นคนแรกจริงๆ ฉันได้แต่อึ้ง และไม่ได้พูดอะไรกับเขา สักพักเขาก็หน้าสลด หันหลังกลับไป แยกจากกันตรงนั้น ส่วนฉันก็เดินออกจากสถานีไปตามปกติ ฉันมองไปที่เขาอีกครั้ง เห็นเขากำลังขึ้นบันไดเลื่อน เพื่อไปสถานีหน้า ไม่ได้ลงสถานีเดียวกับฉันหรอก แต่เขาอุตส่าห์เดินตามฉันมาเลยน่ะเนี่ย
สรุปว่าฉันไม่ได้พูดอะไรสักคำ ไม่ได้ให้เบอร์กับเขาหรอก ไม่ได้ถามแม้กระทั่งชื่อ สรุปคือเราไม่ได้รู้จักกันมากขึ้นเลยสักนิด
วันต่อมา ฉันก็คิดขึ้นมาซะงั้นว่า ทำไมเราไม่พยายามทำความรู้จักเขาเลย ทำไมไม่พูดคุยแบบเพื่อนไปก่อนหละ เราก็ยังไม่มีแฟน อายุก็มากขึ้นทุกวัน ทำงานแล้วด้วย ก็สามารถคุยกับใครก็ได้น่ะ ไม่ผิด น่าจะให้เบอร์เขาไปตั้งแต่ตอนนั้น แต่คิดไม่ทัน ตอนนี้เลยมานั่งเสียใจที่ทำกับเขาอย่างนั้น ถ้าเจอเขาอีกสักครั้ง คราวนี้เราคงได้พูดคุยกันมากขึ้น ฉันสัญญา