สามปีก่อนเพื่อนสาวคนหนึ่ง พูดกรอกหูผมแทบทุกวันว่าโสด  ๆ ๆ และระหว่างที่เธอวิพากวิจารณ์คนที่ทำลังมาจีบอย่างเมามัน ผมก็แต่งกลอนนี้ไปโดยเธอขึ้นต้นหัวเรื่องใว้สี่ห้าวรรค  พร้อม ๆ กับฟังเรื่องเราวจากเธอ  (โดยใส่บางอย่างของผมลงไปด้วย)


ผมให้กลอนนี้กับเธอ  ด้วยไมตรีจากคนรักวรรณกรรมด้วยกัน
มันคงจะไม่เกี่ยวกัน... แต่ 1 ปีต่อจากนั้น เธอก็แต่งงานกับคนที่เธอเคยนินทาให้ฟัง
ปีที่แล้วเธอคลอดลูกน้อยน่ารัก

ทีแรกว่าจะใส่กลอนนี้ในหมวดกรรณกรรมอย่างเดียว  เพราะค่อนข้างแน่ใจว่า เมื่อโพสไปกระทู้อาจจะเต็มไปด้วย เหตุผลแก้ต่างล้านแปด
....แต่เนื่องจากผ่านช่วงวาเลนไทน์มาแล้ว  มีมาม่าบ้าง ... ก็ดีเหมือนกัน



เรากำลังเดินเล่นในความคิด
มีชีวิตท่องไปกับความฝัน
หลบความจริงทิ้งโลกมาสักวัน
มานอนหวานในห้องสีชมพู

ตั้งใจใว้ไม่เศร้าไม่เหงาอีก
ขอลบหลีกความจริงไม่สวยหรู
ตั้งใจฝันเรื่องราวยาวน่าดู
ทั้งเรื่องรู้ไม่รู้รอดูมัน

เมื่อหลับลงภาพฝันก็พลันเกิด
ฉันได้เปิดประตูสู่สวรรค์
เรานั่งเล่นกับจินตนาการ
จึงฝันหวานตามใจหัวใจเรา

เป็นเส้นทางดอกไม้สีสวยสด
เส้นขอบฟ้า จรด สุดขุนเขา
พอลมพัดพาบินไปเบาเบา
เหมือนตัวเราบินตามลมนำไป

มองจากฟ้าลงมาเป็นผืนน้ำ
ฉันเอาเท้าเหยียบย่ำทำเป็นสาย
น้ำกระเซ็นเย็นซ่ามาทักทาย
คลื่นเรียงมาชวนว่ายร่วมใหลริน

สุดผืนน้ำเป็นหาดสะอาดขาว
ทอดแนวยาวตวัดโค้งตรงโขดหิน
คลื่นซัดสาดซึมทรายได้กลืนกิน
น้ำและดินสร้างเสียงคู่เคียงกัน

ที่สวรรค์ฉันแสนมีความสุข
ไม่อยากถูกปลุกตื่นคืนสุขสันต์
ไร้ตำหนิที่ท่องมองทั้งวัน
ทุกสิ่งนั้นสวยเด่นยกเว้นคน

ที่แห่งนี้ไม่มีใครให้ทัก
มากมายนักสิ่งสวยให้ฉงน
ต่างภาษายากกว่าภาษาคน
เหตุและผลปนกันเป็นครรลอง

เรามองฝันเริ่มต้นแสนสวยซึ้ง
เหตุไดจึงสับสนดูหม่นหมอง
สิ่งสวยงามคู่กันฉันหมายปอง
แต่คนมองเคียงฉันนั้นไม่มี

ปรับความคิดชีวิตสักนิดหนึ่ง
สิ่งต้องการมันจึงไม่หลีกหนี
รับความเศร้าเทาบ้างก็ยังดี
กว่าที่นี่ฝันเพ้อไม่เจอใคร

สิ่งแวดล้อมคือสิ่งที่ยากเปลี่ยน
วัฏจักรหมุนเวียนยากลบหาย
แกร่งและยิ้มรับมันจนวันตาย
ปรับตัวได้ยิ้มตลอดเป็นยอดคน


สำหรับคนรักวรรณกรรม
อะไรไม่ติ  จะถือว่าชมครับ