ร้อยอักษรกลอนรักนี้ฝากถึง
จากคนไกลคนหนึ่งซึ่งห่วงหา
ฝากดวงใจคิดถึงที่ตรึงตรา
เป็นสัญญา ผูกพันมิผันแปร

เหมือนดั่งจันทร์ลอยล่องท่องฟ้ากว้าง
แสนอ้างว้างห่างไกลฉายแสงแข
อยู่กับเงาระทมถมดวงแด
ขาดคนแล เหลียวมอง ให้ต้องตรม

ร่ายอักษรกลอนเหงาใต้เงาโศก
สายลมโบก โยกไหว ใจขื่นขม
ความคิดถึงหนึ่งห้วงบ่วงอารมณ์
เป็นเหมือปม เชือกเกลียวคอยเหนี่ยวใจ

ร่ายอักษร กลอนกานท์ ด้วยมานหมอง
เฝ้าแต่มองดาวน้อยลอยไสว
เจ้ามากเพื่อนเยือนเย้า ทุกคราวไป
เราไฉนให้อดสูไร้ผู้เยือน.........

“สุนันยา