เป็นธรรมดา มันเสีย self สุดสุดเมื่อโดน ดูถูกดูหมิ่นยิ่งโดนจากคนที่สูงกว่าเหนือกว่ามันไม่ใช่แค่เสีย self เท่านั้นอารมณ์โกรธมันก็เข้ามาครอบครองความคิด มันสั่นสะเทือนไปถึงจิตวิญญาณ ทั้งคำเตือนทั้งคำตำหนิ หวังดีหวังร้ายมันลอยสับสนไปหมด เหมือนโดนเขย่าแรงแรงหาทางกลับบ้านไม่ถูก ไม่ยากที่จะแก้ไข รับรู้อารมณ์ตัวเองก่อน เราเสียใจที่โดนตำหนิ เราโกรธที่โดนตำหนิ และเราก็ผิดหวังในตัวคนที่ดูถูกเรา ทำไมเราจึงรู้สึกเช่นนี้ เรารู้สึกว่าคุณค่าของเราลดน้อยลง เขาทำให้เราไม่มีค่า จริงหรือไม่ที่คุณค่าของเราขึ้นอยู่กับเขาผู้ที่ตำหนิ ไม่จริงแน่นอน เขาตำหนิด้วยอารมณ์เย้ยหยัน อารมณ์นั้นมันถูกส่งมายังเรา แยกอารมณ์นั้นออก มีคำเตือนดีดีที่เป็นข้อบกพร่องของเราแฝงมาหรือไม่ โอ้ถ้ามีก็ต้องขอบคุณเขาเราจะรับมาปรับปรุง ขอบคุณ ขอบคุณ แล้วอารมณ์ร้ายหยามหมิ่นที่เขาส่งมาให้ละ ก็นะ ก็อย่าไปรับดิ มันเรื่องของเขา เขาหมิ่นคนอื่นก็เป็นข้อจำกัดของเขา ความไม่ดีก็ตกอยู่ที่เขา ขอบคุณแต่ไม่เอาจ้า ไม่ยากเลยนะ ถ้าจะเติบโต ง่ายนะถ้ารู้เท่าทันอารมณ์ตัวเอง

นายเวลา