สัปดาห์ก่อนระหว่างที่ผมนั่งรอภรรยาเลือกซื้อของ ผมได้ยินได้ฟังบทสนทนาบทหนึ่ง
จะว่าแอบฟังก็ไม่เชิงเพราะเราก็นั่งอยู่ตรงนั้นแล้ว ก่อนที่เขาจะเริ่มสนทนากัน  
เป็นบทสนทนาที่น่าสนใจ ทำให้ผมเก็บมาคิดได้หลายอย่าง จึงนำมาเล่าสู่กันฟัง ...

เริ่มจากประโยคที่ว่า ...

“หนูเหนื่อยมากเลยพี่ อยากเลิกแล้ว” เสียงพี่เจ้าของร้านคุยกับลูกค้ารายหนึ่ง

ร้านนี้เป็นร้านที่ดูดีมากทีเดียวในสายตาผมทั้งการจัดเรียงสินค้า เรื่องระบบกระบวนการต่างๆ
รวมถึงอัธยาศัยของพนักงานขายและความเป็นกันเอง ร้านนี้มีพนักงานมากกว่า 15 คน
คาดว่ายอดขายน่าจะมากกว่า 150,000 บาทต่อวัน กำไรก็น่าจะอยู่ในระดับที่ดีพอสมควร

แต่ ... อยากจะเลิก?

คู่สนทนาจึงถามไถ่ทันที ในบทสนทนาเต็มไปเหตุการณ์ต่างๆนาๆที่ผ่านมาของกิจการ
ด้วยความเหนื่อยล้า ท้อแท้ สนุก และ ประสบมาจากการทำงานอย่างหนักมาตลอด 20 ปี
ผมผมคิดว่าคนเก่งและแกร่งแบบนี้ล่ะที่เรียกได้ว่า “สู้แล้วรวย”

เหนื่อยทางด้านร่างกายไม่ใช่ประเด็นเพราะพักผ่อนยาว นอนเต็มตื่นเดี่ยวก็หาย
แต่พี่ท่านนี้กำลังเกิด “ความเหนื่อยล้าทางใจ”

พี่ท่านนี้นำตนเองไปเปรียบเปรยกับเพื่อนๆต่างอาชีพที่ “ประสบความสำเร็จมากกว่า”
ที่คิดว่าร่ำรวยกว่า มีเวลาว่างมากกว่า และ สบายมากกว่า

เปรียบเทียบ “ตนเอง” กับ “คนอื่น” คนแล้วคนเล่าจนตัวเองหดเหลือนิดเดียว ....

หรือเรียกได้ว่า ... เปรียบเทียบตนเองกับคนอื่นจนตนเองเกิดทุกข์

จากที่ผมฟังพี่ท่านนี้ผมถือว่าประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน การเงินและครอบครัวในระดับที่ดี ที่น่าจะใช้ชีวิตได้โดยไม่เดือดเนื้อร้อนใจเรื่องเงินๆทองๆมากมาย

แต่พี่ท่านนี้เลือกที่จะ “เพิ่มความทุกข์” จากนำตนเองมาเปรียบกับคนอื่น
ซ้ำร้ายเปรียบเทียบในแง่ไม่ดี เปรียบเทียบในแง่ร้าย เปรียบเทียบในแง่ที่ไม่สร้างสรรค์


“การเปรียบเทียบ” ... นั้นเปรียบเสมือน “ดาบหลายคม”

เปรียบเทียบ เพื่อ ... ทับถมจิตใจ และเหยียบย่ำให้มันเล็กลง

เปรียบเทียบ เพื่อ ... ให้รู้ว่าเราอยู่ตรงไหน เราเป็นเช่นไร

เปรียบเทียบ เพื่อ ... เป็นแรงบันดาลใจ ให้เราสู้ต่อ

เปรียบเทียบ เพื่อ ... ก่อให้เกิดประโยชน์ หรือ โทษมหันต์ หรือ เปรียบเทียบ เพื่ออะไร คุณเลือกเอง