เราเริ่มต้นออกกำลังกาย เพราะมีแรงบันดาลใจจากห้องแป้ง และคุณแม่ที่ออกกำลังกายทุกวันในตอนเช้า ซึ่งจริงๆ เราก็ไม่ได้อ้วนมาก แต่หลังจากคลอดน้องแล้วและมีเวลาว่าง(จัดสรรเวลาจากการเลี้ยงลูก ) เพราะน้องโต 1.7 ขวบแล้ว ก็ถึงเวลาแล้วที่เราควรจะเริ่มดูแลตัวเองบ้าง และสิ่งที่เราอยากทำมากที่สุดคือการออกกำลังกายอะไรก็ได้ ในความคิดเห็นส่วนตัวนะ  และสิ่งที่เราต้องก้าวผ่านในการบังคับตัวเองหันมาออกกำลังกาย คือ
1.แรงใจของตัวเอง =  ความตั้งใจของตัวเอง ซึ่งใช้เวลาพอสมควรในการที่จะ เอาวะ! วันนี้ฉันจะไปเต้นแอโรบิคนะ  
2.เวลา  = ต้องจัดสรร และต้องจริงจัง คนเรามีเวลาเท่ากัน แล้วทำไมเวลาของเรามันจึงไ่ม่พอ
3. ***คำพูด(คนอื่น) = ขอบอกเลยว่า "มายุ่งเรื่องฉันทำไมอ่ะ" ข้อนี้แหละที่เป็นตัวทำลายความตั้งใจของเรามากที่สุด คือเรารู้ตัวแหละว่าอวบแล้วนะถึงได้พยายามมาออกกำลังกายนี้งัย (ปล.เราอยู่ต่างจังหวัดและชุมชนซึ่งไม่ค่อยนิยมออกกำลังกายกัน แต่ก็ยังมีกลุ่มคนที่ให้ความสำคัญในการออกกำลังกายแต่ถือได้ว่ายังน้อยอยู่นะในความคิดของเรา  และที่บ้านเราขายของเพราะฉะนั้นมีคนมา สาระแหXXX เรื่องคนอื่นเยอะ)
ประโยคที่เราเบื่อมาก
"ตัวจะเท่าแม่อยู่แล้วนะ "
"ไปออกกำลังกายเหรอ ลดความอ้วนเหรอ ไปทำไมเสียเวลา"
"อ้วนขึ้นนะ "
"ไปทำไรมา พี(ภาษาใต้แปลว่าอ้วนมาก) ขึ้นจังเลย"
"ลดไปกี่โลแล้วหละ เห็นไปแอโรบิคทุกวัน"
ล่าสุด เราซื้อกางเกงแอโรบิคมา 300 บาท คุณป้าผู้หวังดี "ซื้อกางเกงตั้งแพงจะลดลงเหรอ "

เราเบื่อมากกับประโยคพวกนี้ ในบางครั้งมันเกินไปที่จะมายุ่งเรืองคนอื่นนะ  แต่คนพวกนี้ก็พูดทุกครั้งที่มาที่ร้านและพูดแต่เรื่องเดิม ๆ
ถ้าเราไม่เห็นว่าที่บ้านค้าขายนะ  เราคงได้ทะเลาะกับคนแก่แน่นอน
(ปล.อาจจะอธิบายไม่เห็นภาพเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ในใจเราเดือดมากๆ และอยากให้กำัลังใจคนที่ลดความอ้วนทุกคน ให้ก้าวผ่านคำครหาต่างๆ ให้ได้ และสู้ๆ ค่ะ เพราะร่างกายและสุขภาพสำคัญมากๆ เราไม่อยากเจ็บป่วย และเราก็เชื่อว่า"กีฬาคือยาวิเศษ" และเราจะได้อยู่ดูลูกประสบความสำเร็จแน่นอน 555+++