หองจอ Huang Zu ...ขุนพลอันดับหนึ่งของแคว้นเก็งจิ๋ว(เมืองเอกคือซงหยงหรือเซียนหยาง)ในหงสา และฉบับนิยาย เกือบทุกฉบับมักจะบรรยายคุณสมบัติด้านลบ.... (แต่เป็นคนคิดอุบายสังหาร ซุนเกี๋ยนพ่อซุนเซ็ก) อ่านหงสามาหลายฉบับ (หองจอพี่แกเปิดตัวมาตั้งแต่ ซุนเซ็กบุกมาแรกๆแล้ว)

ในการรบกับกั๋งตั๋งของซุนเซ็กซุนกวน  กี่รอบๆ แพ้ตลอด เตลิดทุกศึก ทิ้งลูกน้องให้สู้กันเอาเองก็หลายที ขนาดมีลูกน้องระดับเทพของสามก๊กอย่าง กำเหล็งกับฮองตง ยังสู้กับเขาไม่ได้.....สู้เมื่อไหร่ก็แพ้ กองทัพเรือก็โดนจิวยี่แฮ๊บบ.... จนคนอ่านหลายคนคิดว่า กลับบ้านไปเลี้ยงหลานเหอะลุง....ไม่ก็รีบตายไปเหอะ ให้คนอื่นเขาโชว์เมพบ้าง

เล่ม 47 เป็นเล่มที่บรรยาถึง เหตุผลหลายๆอย่างของ หองจอ ไม่ว่าจะการรั้งกองทัพไว้เพื่อต่อกรศึกภายนอกและภายในจนดูขี้ขลาด  การเกื้อหนุนเล่ากี๋สู้ศึกภายในกับตระกูลชัว  การปกป้องบ้านเมืองของตัวเองเพื่อไม่ได้ถูกคนอื่นมายึด(อันนี้หลายคนมองข้ามไปว่าลุงแก สู้ก็แพ้จะสู้ไปทำไม ก็แกสู้เพ่ือบ้านเมืองและคนที่แกรัก) ............... สุดท้ายเมื่อโดนกำเหล็ง ทรยศ(ในนิยายตายด้วยมือกำเหล็ง)เปิดประตูเมือง   และโดนฝ่าวงล้อมเข้ามาตีด้วยมือเล่งทอง ก่อนที่ลุงแกจะกระโดดถือกระบี่เข้าไป สู้อย่างไม่กลัวความตาย(ตายได้ซึ้งมาก)เพราะแกคิดตายจริงๆ ก่อนจะตายยังฝากฝังคนอื่นถึงคนอื่นให้ช่วยดูแลเก็งจิ๋ว ช่วยดูแลเล่ากี๋ ช่วยปกป้องตระกูลเล่า  ซ้ำยังวางแผนไม่ให้เล่ากี๋ถูกยึดอำนาจโดยทำเรื่องให้เล่ากี๋มาคุมกองกำลังแทนหองจอ.... เอง... ก่อนจะโดน เล่งทอง เสียบข้างหน้าทะลุุถึงหัวใจ(ถ้าอยากเสียบข้างหลังทะลุถึงหัวใจ อันนี้ต้องอ็อฟแล้ว) ตายแบบสมศักดิ์ศรีขุนพลอันดับหนึ่งมาก    


กลับตาลปัต จากที่เคยอ่านแล้วนึกดูแคลนมาตลอดว่าหองจอ ไม่ได้เรื่อง แต่สุดท้ายจุดจบของลุงแก 4-5 หน้าในหงสาก็ทำให้ ต้องขอคาราวะการจากไปอย่างชายชาติทหารที่รักษ์บ้านเมือง(มองข้ามมาตลอดเลย) ภักดีต่อเจ้านายของตัวเองยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง(ในหงสาส่วนใหญ่เป็นพวกรักตัวกลัวตาย และสู้รบเพื่อเกียรติยศชื่อเสียงของตัวเอง) ..............  

礼炮。 礼炮。 หองจอ ขุนศึกทัพธาราอันดับหนึ่งแห่งเก็งจิ๋ว