โรมิโอ และ จูเลียต [Special Edition]
ประพันธ์โดย วิลเลียม เชกสเปียร์
เรียบเรียงใหม่โดย ศรัณย์ (โอม)
เวลาในการเขียนแต่ง 16/3/55 -14/4/55
มอบให้แด่ ผู้ที่มีความรัก

ณ งานเลี้ยง แฟนซี ช่วงเหมันต์  
ร่วมสังสรรค์ เลี้ยงฉลอง สองตระกูล
ท่านมารดา คาปูเล็ต หวังเกื้อกูล  
ร่วมสกุล เวโรน่า เค้าท์ปารีส

กับบุตรสาว โฉมตรู นามจูเลียต  
งามละเมียด ฤทธิ์คล้าย สลายจิต
ชายหนุ่มใด ใจสั่นไหว ย่อมต้องคิด
หวังจุมพิต อยากมีสิทธิ์ คิดครองนาง

ช่างบังเอิญ เหลือเกิน ค่ำคืนนั้น  
แสงส่องจันทร์ พลันปรากฎ หนุ่มเจ้าสำอางค์
โรมิโอ จากตระกูล ที่แตกต่าง    
เดินเคียงข้าง พลางหญิงงาม นามจูเลียต

พลันพบเจอ เหมือนละเมอ อยู่ในฝัน  
ตะลึงพลัน ดุจสร้างสรรค์ งานละเอียด
ใครจะคิด ว่าโฉมนาง งามละเมียด  
โอ้จูเลียต หญิงยอดงาม เจ้าทรามวัย

ใครกล่าวว่า งานเลี้ยง ย่อมเลิกรา  
มิใช่ข้า โรมิโอ โลดตามใจ
สิ่งที่ติด คิดค้าง บ้างสงสัย  
ยอดดวงใจ คิดเช่นไร ในใจเจ้า

โรมิโอ แห่งสกุล มอนตาเก  
เพราะสาเหตุ อันใด ถึงเป็นเขา
ต่างสกุล คือเส้นแบ่ง แห่งสองเรา  
หากเป็นเจ้า ข้าขอเฝ้า รอคอยวัน

อันชื่อนั้น สำคัญ ปรานไฉน  
เพราะเหตุใด ถึงให้ ความสำคัญ
หากอยากเพรียก เรียกกุหลาบ นามอื่นนั้น  
ภาพของมัน ยังงดงาม ตามรูปเดิม

โรมิโอ หากรู้จัก รักข้าจริง  
ขอให้ทิ้ง นามนั้น หันหลังเสีย
แล้วสัญญา ว่าจะรัก ข้าผู้เดียว  
เป็นหนึ่งเดียว มิเปล่าเปลี่ยว เคียงคู่กัน

โอ้จูเลียต โปรดเรียกข้า ว่าที่รัก
ข้าพร้อมจัก มอบความรัก อย่างสร้างสรรค์
ขอบอกว่า ข้าสาบาน ต่อดวงจันทร์
หมื่นร้อยพัน ร้อยล้านวัน ฉันรักเธอ

โรมิโอ ข้าขอว่า อย่าสาบาน
เราพบพาน ณ ช่วงกาล วันแรกเจอ
แม้นดวงจันทร์ ยังโคจร รอบตัวเธอ
ท่านอาจเผลอ เปลี่ยนใจ วันใดเข้า

หากว่าท่าน อยากสาบาน ขานกล่าวนาม
เอ่ยกล่าวตาม ความรู้สึก ของสองเรา
ข้าถือว่า เทวา คือตัวเจ้า  
เอ่ยเบาเบา ให้สองเรา เข้าใจกัน

โอ้จูเลียต อย่าถือสา ถ้าข้าคิด  
อยากจุมพิต แม้นว่าผิด นึกคิดกัน
โรมิโอ เจ้าล้างบาป ด้วยจูบฉัน  
ปากเธอนั้น แลกจูบกัน พลันหวานชื่น

ฤดูรัก ข้ารู้จัก ดุจไม้งาม    
ผลิชื่นบาน ยามคิมหันต์ อันชื่นมื่น
แต่เพราะเหตุ จำเป็น ข้าขอตื่น
ถือว่าคืน นี้นั้น ท่านฝันไป

โอ้จูเลียต รู้ไหม ว่าใจข้า  
ไม่อยากลา จากเจ้า ไปแห่งไหน
ข้าขอแลก ร่างกายเจ้า กับดวงใจ  
เช่นนั้นไซร้ เจ้าอย่าไป หนใดเลย

โธ่เอ๋ยเจ้า โรมิโอ ช่างน่ารัก  
ข้าพร้อมพรัก โอบกอดเจ้า อย่างเช่นเคย
ร่างกายเจ้า หากข้าขอ อยากเปรียบเปรย
ดุจทรามเชย งดงาม ตามแห่งธรรม

ค่ำคืนนี้ เป็นราตรี ที่ยาวนาน  
ข้าต้องการ อยากให้ ใจจดจำ
นอกเหนือนั้น อยากให้มี พิธีกรรม  
อันสำคัญ นั่นคือ การแต่งงาน

เช้าวันพรุ่ง อรุณรุ่ง ข้าส่งสาส์น
ยืนยันการ แต่งงาน ณ โบสถ์ท่าน
หวังว่าคุณ พ่อท่าน ช่วยประสาน
สำเร็จการณ์ เป็นพยาน รักเราสอง

หัวใจเจ้า และใจข้า ถูกจับจอง  
ร่วมเป็นของ กันและกัน จนวันตาย
หลังแต่งงาน สถานการณ์ เริ่มคลี่คลาย
จากศัตรูร้าย กลับกลาย เป็นมิตรกัน

แต่ภายหลัง การแต่งงาน ไม่กี่วัน  
กลับพลิกผัน เหตุการณ์ ไม่คาดฝัน
เมอคิชิโอ เพื่อนรัก โรมิโอนั้น  
เป็นต้องพลัน วายชีพอัน ไม่ตามควร

โรมิโอ ผู้ร้อนรุ่ม กลัดกลุ้มใจ  
เป็นต้องไป ตามหา ผู้ร่วมดวล
จนได้พบ ทีบอน ผู้ก่อกวน    
เลยเริ่มดวล สังหาร ปลิดชีพพลัน

โรมิโอ ตกกลับกลาย เป็นจำเลย  
เหมือนดั่งเคย เหตุโมโห โกรธาสันต์
โดนตัดสิน ความผิด และลงทัณฑ์  
เหมือนตกสวรรค์ เป็นอัน ต้องจากไป

เนื่องจาก ท่านเจ้าเมือง สั่งเนรเทศ  
อันเป็นเหตุ ให้ต้องจาก จูเลียตไป
ไม่ได้เห็น หน้าเจ้าแล้ว ข้าจะมองใคร
ในจิตใจ ยังคงค้าง ร่างรูปเธอ

ในค่ำคืน แสงสุดท้าย ได้พบเจอ  
อยากชมเธอ จนกว่า อุษาสาง
จากเจ้าไป แต่ใจอยู่ แม้นเลือนลาง
แสงนำทาง จนกว่าเรา พบเจอกัน

ภายต่อมา ท่านมารดา คาปูเล็ต    
หวังสำเร็จ ผลประโยชน์ ความสุขสันต์
มอบจูเลียต ให้ปารีส แต่งงานกัน  
โดยไม่ทัน คำนึง ถึงหัวใจ

ในหัวใจ ติดค้าง และสงสัย  
เพราะเหตุใด ฟ้าให้ เราจากไกล
เจ้าจูเลียต ร้อนรุ่ม กลัดกลุ้มใจ
ถึงต้องไป ที่ไหน ในโบสถ์นั้น

หลวงพ่อ รอเจ้าอยู่ เพราะมีแผน
แกล้งแสดง ดื่มยา พาหลับพลัน
แต่ว่าฤทธิ์ คงอยู่ แค่หนึ่งวัน  
แล้วตอนนั้น จงตื่น ฟื้นขึ้นมา

ข้าจักนัด โรมิโอ บุตรชายข้า  
และนำมา พบพา เจอกับเจ้า
ถึงตอนนั้น ชะตาอยู่ ในมือเรา
เพราะพวกเขา จะเข้าใจ ว่าเจ้าตาย

หลังจากนั้น ถึงวัน ครบกำหนด  
โศกสลด จูเลียต แกล้งชีพวาย
คาปูเล็ด หลงเชื่อ ว่าเธอตาย  
แต่ดูคล้าย เธอยังมี ลมหายใจ

หลังจากนั้น ถึงวัน เรานัดพบ  
เรื่องต้องจบ สบใจ ที่หมั้นหมาย
ความโศกเศร้า เมารัก ต้องกลับกลาย  
จากเรื่องร้าย กลายเป็น เห็นความดี

หลังจากนั้น ทั้งสอง ต้องหลบหนี  
เพื่อชีวี มีความสุข ตามวิถี
ของคู่รัก คู่โศก โลกปราณี    
ใช้ชีวี เพื่อสร้างสรรค์ ตำนานรัก