คือ ประมาทน่ะค่ะ ไปห้างแบบโลตัสเอกเพรสซ์ซึ่งไม่ไกลบ้าน เดินไปถึง ซึ่งเหยียบที่นี่มาหลายปีแล้ว แล้วไม่เคยเจอคนรู้จักเลย

คนรู้จักของเราในที่นี้ หมายถึง เพื่อนร่วมงาน ลูกค้า ที่เคยเห็นเราเนี้ยบ  แต่งตัวดี แต่งหน้าพอประมาณ ทรงผมก็ดูดีสวยงามอยู่เสมอ จนคนในที่ทำงานพูดถึงเราว่าแต่งตัวเหมาะสมกับกาลเทศะ ขึ้นชื่อเลยล่ะค่ะ ง่ายๆเลยนะคะ เราไม่เคยหลุดเรื่องการแต่งตัวเลย

วันที่เกิดเหตุก็ย่างเหยียบเข้าไปแต่งตัวกระโปรงบานๆไม่มีทรงยาวครึ่งแข้ง (ประมาณคุณครู) เสื้อชีฟองแขนกุดเก่ามากกกกกที่ดูรู้เลยว่าแกต้องใส่อยู่บ้านแน่ๆ ผมรวบลวกๆสไตล์แม่บ้านจ่ายกับข้าวเข้าบ้าน แถมใช้หนังยางมัดถุงกับข้าวด้วยนะ   ซื้อพวกของใช้จนเต็มตะกร้าแล้ว ขณะกำลังเลือกผัก หมู พร้อมเพ่งกสิณดูวันหมดอายุแบบตั้งใจ ตอนนั้นได้ยินเสียงผู้ชายเรียกแว่วๆแบบไม่แน่ใจเบามากๆเหมือนลมผ่านหู คุณ...(ชื่อเรา) เอ๊ะ ฉันหูแว่วรึเปล่า เบามากๆ ไม่สนใจยังขะมักเขม้นเลือกผัก เลือกหมูต่อ

"คุณ...(ชื่อเรา)หรือเปล่าครับ" เรียกดังขึ้น สัญชาตญานค่ะ หันไปดู โอ้แม่เจ้าโว้ย คนที่ทำงานนี่นา เราอยู่ชั้น 3 เค้าอยู่ชั้น 5 รู้จักกันประมาณนึงมีงานที่ต้องติดต่อประสานงานกัน พอเราหันหน้าไป สาบานได้เลย เราว่าแววตาเค้าตกใจพอสมควรเลยแหละ


เอ่อ นี่ท่าน จะตกใจอีกนานไหม คือ ฉันก็ตกใจเหมือนกันนะที่มาเจอคุณน่ะ เค้าไม่พูดอะไรเลยอ่ะ เราก็เลยทักไปก่อนแก้บรรยากาศแปลกๆ สวัสดีค่ะ บ้านอยู่แถวนี้เหรอคะ ไม่เคยเห็นเลย พี่ท่านก็เลยได้สติตอบกลับว่า มาหาเพื่อนแล้วก็ถามว่าเราอยู่แถวนี้เหรอ เราก็ตอบว่าค่ะ แล้วก็คือ คุยกันอีกเล็กน้อย เราไม่อยากคุยนานให้เค้าเมมโมรี่หน้าเราตอนไร้เครื่องสำอางนาน ก็เลยรีบปิดการคุยอ้างนู่นนี่นั่น คุณท่านก็จะพยายามคุยต่ออีก ดิฉันเลยต้องปิดฉากอย่างเร่งด่วนที่ีสุด

หลังจากนั้นอีกสองสามวันก็ตามสเต็ปค่ะ ไปเจอกันในที่ทำงาน เราก็ทำตัวปกติสุด แต่เรารู้สึกได้ว่าคุณท่านคงเมมโมรี่เวอร์ชั่นแปลกของเราไว้เรียบร้อยแล้วล่ะ ประมาณว่าเห็นการแต่งตัวสุขุมเราห้าหกร้อยวัน แต่ไม่เคยจะจำได้ คงผ่าไปจำตอนเวอร์ชั่นแปลกๆของเราแหงเลย

ตั้งแต่นั้นมาเราแต่งหน้าอ่อนๆออกจากบ้านทุกครั้งค่ะ ถึงแม้จะแ่ค่จ่ายกับข้าว แต่การแต่งตัวจ่ายกับข้าวก็ยังแนวเดิมๆ ถ้าเคยเจอแบบนี้มาเล่าประสบการณ์ของแต่ละคนบ้างนะคะ ว่าเป็นยังไงบ้าง อิ อิ