3 มกราคม 2556....ความรักเดินจากไปแล้วค่ะ

ตอนนี้ฉันไม่สามารถจัดการกับความรู้สึกของตัวเองได้จริงๆ คิดฟุ้งซ่าน คิดมาก

มองไปทางไหนมันก็นึกแต่ภาพเดิมๆ นึกถึงแต่วันที่เราคุยกัน อยู่ข้างๆ กัน

บอกตัวเองตลอดว่ายังมีคนรักเราอีกมากมาย ยังมีครอบครัวที่รักเราตลอดเวลา

แต่ฉันก็ยังคิดถึงเค้าอยู่ดี....ไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียดเค้านะคะ...แม้เค้าจะใจร้ายมาก

ฉันเคยบอกกับเค้าเสมอว่า เมื่อเราไม่อยากจะเดินไปด้วยกันแล้ว ขอให้บอก...

แต่เค้าก็ไม่พูด...เค้าใช้พฤติกรรมเข้ามากดดันความรู้สึกของฉัน ให้ฉันต้องเป็นฝ่ายพูดเอง

เค้ามีคนอื่น ช่วงระยะที่เค้ามีคนอื่นเค้าก็ยังคบฉัน ยังบอกว่ารัก ยังบอกว่าคิดถึง

ในช่วงแรกๆ ที่มีปัญหา ฉันบอกกับตัวเองว่า ฉันจะประคับประคองความรักครั้งนี้ให้ดีที่สุด

เลือกที่จะเชื่อใจเค้า เลือกที่จะเข้าใจเค้า....ไม่ทำตัวงี่เง่า ไม่ชวนทะเลาะ

ไม่พูดอะไรที่ทำให้เค้ารู้สึกแย่...แต่สุดท้ายสิ่งที่ฉันทำไป มันไม่มีประโยชน์อะไร

มีแค่คำพูดที่บอกว่า ฉันเป็นคนดี ใครที่ได้คบกับฉัน คนนั้นโชคดีมากๆ

ถ้าการที่เป็นคนดีแล้วถูกทิ้งแบบนี้ ฉันควรจะดีต่อไปมั้ย ถ้าใครคบฉันแล้วโชคดี แล้วเค้าทิ้งโชคดีทำไม

ตอนนี้ทุกอย่างไม่สดใส....แม้ต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน ฉันยิ้มได้ หัวเราะได้

แต่พออยู่คนเดียวฉันก็เศร้า น้ำตาไหล คิดถึงแต่วันเก่าๆ....เฮ้อออออออออออออออออ

เกลียดความรู้สึกของตัวเองที่สุดในโลก