ตอนที่  7

ในเวลาต่อมา แสงกล้าขับรถพาแพรไพลินมายังที่สวยงามแห่งหนึ่ง เธอลงจากรถมองตรงไป รู้สึกชื่นชอบกับความสวยที่แปลกตา...
     แพรไพลินเดินตรงมาหยุดมองวิวที่สวยงาม แสงกล้าเดินเข้ามายืนข้างแพรไพลิน
       "พาฉันมาที่นี่ทำไม"
       "อิ่มกายแล้วก็อยากให้คุณอิ่มใจด้วย ที่คุณเป็นลมไม่ได้เกิดจากท้องว่างอย่างเดียว แต่คุณเครียดกับงานมากเกินไป"
       ไม่ให้เครียดได้ไงล่ะ... คุณก็รู้ว่าอะไรเป็นอุปสรรคใหญ่ที่สุดในการทำงานของเรา
       แสงกล้า ทำท่าให้เงียบ แล้วทำเสียงกระซิบเบาๆ
       "ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก ผมชวนคุณมาพักผ่อนไม่ได้ชวนมาคุยเรื่องงาน"
       แสงกล้าหันหน้ามาถามแพรไพลิน
       คุณชอบมั้ย
       แพรไพลินมองมาทางแสงกล้า
       ชอบมาก
       แสงกล้ายิ้มดีใจ เธอเดินตรงมาหาแสงกล้าแล้วเดินเลยไปด้านหลังซึ่งเป็นวิวที่สวยงาม
       ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามีที่สวยงามแบบนี้ด้วย
       แสงกล้าผิดสนใจวิว...ไม่ได้หมายถึงตัวเขา
     
       แพรไพลินยืนมองวิวด้วยความสบายใจ
       ฉันอยู่กรุงเทพมานาน แต่ไม่เคยมาที่นี่เลย
       ของสวยมักถูกซ่อนไว้เหมือนความดีในจิตใจผม ที่ซ่อนไว้จนคุณไม่เคยเห็น
       "เก็บไว้จีบแฟนนายเถอะ"
       "ผมยังไม่มีแฟน"
       "นักข่าวคนเก่งไง
       เพื่อนครับ ไม่เหมือนคุณหรอก มีแฟนเป็นถึงเลขาท่านนายกฯ แถมมีว่าที่คู่หมั้นเป็นถึงรักษาการนายกฯ
       "เลิกพูดเลยนะ ไหนบอกว่าจะทำให้ฉันหายเครียดไง"
       แพรไพลินเดินหนีไปอีกมุม เขารู้สึกผิดที่ไปแหย่ทำให้เธอไม่พอใจ... เธอยืนเหม่อมองวิว เขายืนมองอยู่ห่างๆ
       แพรไพลินยังคงคิดกังวลใจเรื่องงาน แสงกล้าเดินเข้ามา
       ยังไม่เลิกกังวลใจเรื่องงานอีกเหรอ
       ฉันพยายามแล้วนะ....แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้
       อย่าเพิ่งกังวลไปเลย อีกไม่กี่วัน... ความจริงก็ปรากฎแล้ว
       ฉันก็ได้แต่หวัง...ว่าทุกอย่างจะเป็นความจริง
       แสงกล้ายิ้มให้กำลังใจแพรไพลิน ท่ามกลางวิวที่สวยงาม เขากับเธอยืนเหมือนเป็นคู่รักกัน