credit จาก Manager ==> http://www.manager.co.th/Drama/ViewNews.aspx?NewsID=9550000157432

ตอนก่อนหน้านี้ ตอน 10 กับ 11 ดูจากลิ๊งได้เลยครับ เอามาแปะเดี๋ยวมันเยอะเกิน
เหนือเมฆ2 : มือปราบจอมขมังเวทย์ ตอนที่ 12
       
       บริเวณสวนสนุก ขบวนรถคมศรกับอินทนนท์แล่นเข้ามาใกล้เครื่องเล่นขนาดใหญ่ชิ้นหนึ่ง
       บนเครื่องเล่นชนิดนั้น จักร ดาหลา กับสมุน ที่ซ่อนอยู่ภายในนั้น กระหน่ำยิงเข้าใส่ขบวนรถคมศรอย่างบ้าคลั่ง แบบไม่นับ ปัง ๆๆ
       “ฮ่าๆๆ” จักรหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
       ขบวนรถที่โดนจักรยิงกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง แบบชนิดไม่มีทางมีใครรอด
       
       แสงกล้ากับแพรไพลินขึ้นจากเจ็ทสกี รีบเดินไปทั่วบริเวณเจดีย์ริมแม่น้ำ
       “เราต้องหาทางเข้าถ้ำใต้ภูผามหาคีรีให้เจอ ก่อนที่พวกมันจะหลอมศาสตราวุธ
       สำเร็จ" แสงกล้าบอก
       “แล้วเราจะหาเจอได้ยังไง”
       “มันน่าจะมีสัญลักษณ์บางอย่าง... ลองแยกย้ายกันหา”
       แสงกล้ากับแพรไพลินแยกกันออกไปเดินหาบริเวณรอบเจดีย์
       
       ที่สวนสนุก จักรยิงกระหน่ำจนกระสุนหมด จักรหัวเราะชอบใจ
       “มันก็แค่นี้...ยังสนุกไม่สาแก่ใจเลยโว๊ย”
       เบื้องบน ยานบินติดกล้องขนาดเล็ก บินอยู่เหนือกลุ่มของจักรโดยที่พวกจักรไม่รู้ตัว ดาหลาตรงเข้าไปยังขบวนรถ หันมารายงานด้วยสีหน้างง
       “ไม่มีใครอยู่บนรถเลยค่ะ !”
       บนรถยนต์ไม่มีคนอยู่เลยแม้แต่คนเดียว จักรกับพวกยืนมองด้วยความตกใจ ในรถ... แมลงบังคับกระโดดออกมาจากภายในหลายตัว พุ่งตรงเข้าใส่พวกสมุนของจักรอย่างรวดเร็ว
       “เฮ้ยๆๆ อะไรวะเนี่ย” ลูกน้องร้องขึ้น
       แมลงบังคับแต่ละตัวระเบิดตูมๆ ๆ ๆ พวกจักรร่วงกันระนาว จักรกับดาหลาตกใจมากมองเหลียวซ้ายแลขวา
       “การต่อสู้...มันต้องใช้สมอง มากกว่าใช้กำลัง !”
       ยานบินติดกล้องโฉบลงมาทางด้านล่าง ปล่อยระเบิดขนาดเล็กเข้าใส่กลุ่มจักรอีกชุดหนึ่ง ตูมๆๆ จนกำลังพลของจักรเหลือน้อยเต็มที จนการยิงต่อสู้ไปในทิศทางที่สะเปะสะปะ คมศรโผล่ออกมาจากอีกด้านหนึ่ง ยิงต่อสู้กับดาหลา จนดาหลาต้องแยกออกมาจากจักร
       
       แพรไพลินกับแสงกล้าพยายามหาสัญลักษณ์ที่เจดีย์แต่ไม่พบ เธอหันไปบอกเขา
       “เราพลาด... พวกมันไม่ได้อยู่ที่นี่”
       “ถ้าไม่อยู่ มันต้องเคยมาที่นี่ ที่บริเวณนี้ต้องบอกเราได้ว่าวิญญูจะหลอมรวมศาสตราวุธที่ไหน"
       “ถึงตอนนี้...ปาฏิหาริย์เท่านั้นแหละที่จะช่วยเราได้”
       แสงกล้านิ่งอย่างใช้สมอง สูดลมหายใจยาวเหมือนกำลังรวบรวมสมาธิทั้งหมด
       “ผมนี่แหละ...ปาฏิหาริย์ !”
       แสงกล้าก้าวไปหยุดยืนที่กลางลานหน้าเจดีย์ ส่งสายตาจ้องไปยังทั่วทั้งบริเวณเจดีย์กลางน้ำ รอบตัวเขา บังเกิดลมพัดแรงไปทั่วทั้งบริเวณ เขาเห็นเงาร่างของวิญญูที่เคยยืนจ้องดูแผนที่ทางไปถ้ำฯ นั้น
       วิญญูยืนอยู่กลางศาสตราวุธ และแสงศาสตราวุธ ที่ระบุว่าถ้ำใต้ภูผาฯ อยู่ที่ไหน
       แสงกล้าเคลื่อนตัวเองไปหยุดในตำแหน่งเดียวกับวิญญูที่เคยยืน มองจ้องไปในทิศทางเดียวกับที่วิญญูเคยจ้องมองอยู่
       “ผมรู้แล้วว่าถ้ำใต้ภูผามหาคีรีอยู่ที่ไหน !”
       แพรไพลินแววตาเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น
       
       ผู้การอินทนนท์กับคมศรต่อสู้ จนสามารถเข้าประชิดตัวจักรกับดาหลาจนทั้งสองต้องจนมุมในที่สุด
       คมศรตรงเข้าไปปลดอาวุธจักรกับดาหลา จักรยกมือยอมแพ้ อินทนนท์จ่อปืนทั้งคู่ไว้อย่างระแวดระวัง จักรจ้องหน้าอินทนนท์อย่างไม่เกรงกลัว
       “เก่งสมเป็นผู้การอินทนนท์” จักรว่า
       “หุบปาก... แกต้องชดใช้กรรมที่ก่อไว้ในคุก” คมศรบอก
       “แน่ใจแค่ไหนว่าพวกแกจะล้มวิญญูได้”
       คมศรชะงักไปทันที จักรยื่นเงื่อนไข
       “ฉันมีข้อต่อรอง ถ้ากันฉันไว้เป็นพยาน ฉันมีวิธีเล่นงานพญามารให้แพ้อย่างไม่มีทางสู้"
       คมศรกับอินทนนท์ชะงักไปทันที จักรมองทั้งคู่อย่างเหนือชั้น
       
       ท้องฟ้าเหนืออาคารอะตอมมิค แสงกล้ากับแพรไพลินบินมาเหนือเมฆด้วยเครื่องร่อนพารามอเตอร์แบบสองที่นั่ง ทั้งคู่มองไปทางด้านล่าง เห็นอาคารอะตอมมิครูปร่างแปลกๆ
       แสงกล้าหันมาคุยกับแพรไพลิน
       “ปรอทกรอของจ่าสมิงไม่เคยพลาด วิญญูอยู่ที่นี่จริงๆ”
       “แล้วทำไมเราไม่ได้รับการติดต่อจาก ผบ.นภา เลยล่ะคะ”
       แสงกล้าชี้ไปทางด้านล่าง เห็นเหล่าร้ายกำลังเข้าไปใกล้ร่างของนภากับสมิงที่สลบไม่ได้สติอยู่ตรงนั้น เครื่องร่อนของแสงกล้าบินเข้าไปใกล้พวกเหล่าร้าย
       แสงกล้ากำมือแน่นทาบไว้ที่อกตัวเองเพื่อทำสมาธิบางอย่าง แล้วเอามือแตะที่บริเวณเครื่องร่อนบังเกิดเงาบางๆ ทาทับเครื่องร่อนนั้นอย่างฉับพลัน เหล่าร้ายได้ยินเสียง ต่างเงยหน้าขึ้นมองด้านบนท้องฟ้า แต่มองไม่เห็นอะไรเลย เห็นแต่ท้องฟ้าเวิ้งว้างเบื้องบน
       “อาคมกำบังกายใช้ได้ผล”
       “ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคุณเป็นหมอผีด้วย”
       “ยังมีอีกหลายเรื่องที่คุณนึกไม่ถึง...ดอกเตอร์แพรไพลิน”
       เครื่องร่อนของแสงกล้าบินลงจอดที่อีกด้านหนึ่งของอาคาร
       
       บริเวณใกล้อาคารฯ แสงกล้าเดินมากับแพรไพลิน ทั้งสองเข้าไปใกล้เหล่าสมุนของวิญญู
       “รีบเข้าไปสิคะ ใกล้จะถึงเวลาหลอมอาวุธแล้ว”
       “คุณเสี่ยงอันตรายมากเกินไปแล้ว ผมไม่มีวันปล่อยให้คุณโดนผูกติดกับระเบิดอีกแน่”
       แสงกล้าดึงร่างแพรไพลินมาจ้องหน้า ส่งสายตาบอกความรักและจริงใจ
       “รอผมอยู่ที่นี่”
       “ห้ามฉันไม่ได้หรอก ยังไงฉันก็จะไปกับคุณ”
       “อย่าไป ! ผมขอร้อง”
       แสงกล้ากอดร่างแพรไพลินไว้ดึงร่างเธอมาแนบด้วยความรัก เธออึ้งไปนิดหนึ่ง รู้สึกได้ถึงความรักและความผูกพันที่เขามีต่อเธอ เขาคลายอ้อมกอดออก แล้วใช้มือลูบร่ายเวทย์มนต์ไปทั่วบริเวณใบหน้าของเธอ