เป็นได้ทั้งสมถะและวิปัสนากรรมฐานรึเปล่าคะ

พอเจริญมรณานุสติแล้วใจสงบดีจังเลยค่ะ

ระลึกถึงความตายบ่อยๆ  ความโลภ ความหลง น้อยลงเยอะเลย  เรื่องบางเรื่องที่เคยทำให้เราโกรธได้ง่ายๆ  ตอนนี้เรากลับไม่รู้สึกอะไร  เพราะไม่รู้จะไปโกรธให้ใจหม่นหมองไปทำไม

เรามีชีวิตถึงวันนี้สามสิบกว่าปีแล้ว  นึกถึงความตายของคนรอบข้างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต  บางคนยังไม่ทันจะได้พ้นท้องแม่ก็ตายเสียแล้ว  บางคนเป็นเด็กยังไม่ทันเข้าโรงเรียนอนุบาลก็ตาย  บางคนกำลังเป็นวัยรุ่นสดใสอยู่ดีๆก็ตายซะ  บางคนหน้าที่การงานกำลังเจริญก้าวหน้ามีครอบครัวอบอุ่น ลูกของเขาก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆได้ชีวิตกำลังรุ่งโรจน์ที่สุด ตัวเขาก็มาตายเสีย   บางคนได้อยู่ไปจนแก่จึงค่อยตาย  นึกย้อนไปย้อนมาเรื่องนี้แล้วเห็นซึ้งถึงความไม่เที่ยงแท้ของชีวิต   เห็นทุกข์ เห็นความไม่ใช่ตัวตน   เพราะคงไม่มีใครอยากตาย  แต่ท้ายที่สุดก็หนีไม่พ้น


เคยอ่านเรื่องที่พระพุทธเจ้าถามพระอานนท์ว่าท่านระลึกถึงความตายวันละกี่ครั้ง  พระอานนท์ตอบว่าวันละ7ครั้ง  พระพุทธเจ้าตรัสว่ายังน้อยไปยังประมาทอยู่  พระองค์เองระลึกถึงความตายทุกขณะจิต  

ถ้าระลึกถึงความตายได้ทุกขณะจิต  เราคงไม่เผลอใจให้กิเลสเข้ามาครอบงำได้แน่ๆ