แปดปีผ่าน  วานวันนั้น  ฉันอยู่ไหน
ยินแต่เพียง  เสียงร่ำไห้  ใจโหยหวน
คลื่นพาพัด  ซัดสาดซ้ำ  ย้ำคร่ำครวญ
ทะเลปั่น  ผันผวน  ป่วนชะตา

   ไร้ซึ่งวี่  ไม่มีแวว  แล้วบังเกิด
พิภพขยับ  กับระเบิด  ให้เปิดอ้า
ค่อยคืบคลาน  ผ่านตามแนว  แล้วเข้ามา
มันโถมถา  พาชีวิต  ปลิดวางวาย

   ลมสงบ  กลบคลื่น  กลืนลงห้วง
ติดกับบ่วง  ห่วงเห  ทะเลหาย
จึงม้วนมัด  รัดเหยื่อ  เพื่อทำลาย
เหลือเพียงกาย  ไร้วิญญาณ  เมื่อมันพอ

   ซากปรัก  หักร้าง  ยังแก้ไข
หากว่าแต่  ซากใจ  ใครกันหนอ
จะมายับ  มายั้ง  รั้งชะลอ
ใจทดท้อ  ให้พอยืน  ฟื้นกำลัง

   จงผ่านไป  ให้พ้นโศก  วิโยคเศร้า
จงบรรเทา  เบาบาง  ซึ่งความหลัง
จงหยัดยืน  คืนจิตเยี่ยม  เปี่ยมพลัง
จงกลบฝัง  ดังเกลียวคลื่น  .. คืนท้องทะเล

                *************

แด่ทุกชีวิต ที่สูญเสีย ..

แด่ทุกชีวิต ที่คงอยู่

...  ธรรมชาติ  คือ ผู้กำหนด มิใช่ .. เรา ...