ข้าคร่ำครวญซวนซบกบผืนหญ้า
ถามผืนฟ้าว่าฉไนไร้คนเห็น
ช่างเตี้ยต่ำย้ำยากมากลำเค็ญ
มิได้เป็นดวงดาวพราวนภา

แต่ฟ้าฟื้นคืนคำที่ย้ำถาม
พยายามมุ่งนำจึงล้ำค่า
ร้องตะเบ็งเปล่งแช่งแอ่งน้ำตา
ไม่อาจกล้าหยัดยืนเหนือผืนใจ

ก้มลงเถิดแล้วจงสาวก้าวไปต่อ
อย่ารีรอแรงฟ้ามาผลักไส
จงโบยบินด้วยพลังจากภายใน
ประกายใจพยายามงามเกินตน