เมื่อเช้าก่อนเราออกจากบ้านแม่บอกให้ถือเค้กไปกินที่หอด้วย ที่บ้านไม่มีคนกิน
เราก็ถือติดมือไปไม่ได้คิดอะไร

ระหว่างทางข้ามสะพานลอยไปเมเจอร์รังสิต เดินผ่านเด็กขอทานสองคน ใส่เสื้อตัวบางๆมอมแมมๆ คนโตอายุไม่น่าเกินหกขวบคุกเข่าก้มกอดน้องตัวเล็กๆไว้

ทีแรกเดินผ่านมาไม่ได้ใส่ใจอะไร เหมือนตามปกติ แล้วเรามองเค้กในมือ ใจก็หวั่นๆกลัวๆกล้าๆ สุดท้ายแล้วเราก็เลือกที่จะเดินกลับไป นั่งลงข้างหน้าน้อง แล้วถามว่ากินมั้ยพี่ให้ ตัวเล็กพยักหน้าถี่ๆท่าทางดีใจนักหนา ส่วนคนโตยกมือไหว้แล้วพูดขอบคุณ

นานมากแล้วที่ไม่ได้รู้สึกเต็มตื้นขนาดนี้...
ถ้าเมื่อเช้าเราเก็บเค้กไว้กินเอง มันคงอร่อย เราคงอิ่ม แต่คงไม่สุขใจเท่านี้

ปกติเราเป็นคนไม่ค่อยกล้าที่จะสุงสิงกับคนแปลกหน้า ไม่ค่อยกล้าที่จะเข้าไปหรือทำอะไรให้ใคร
แต่บางครั้งคนเราก็ยอมก้าวข้ามอะไรบางอย่าง...ที่ไม่ใช่เพื่อตัวเอง :))

ps.คห.เพิ่มเติมเราอยู่ที่ คห.9 นะคะ

**แก้ไขเพิ่มข้อความค่ะ