เรื่องสั้นที่สุด

ขอทาน

ใน พ.ศ.๒๕๕๘ ที่กำลังจะมีกฏหมายฉบับใหม่ ออกมาประกาศใช้
คือกฏหมายห้ามขอทาน ผู้ฝ่าฝืนมีโทษจำคุก ๑ ปี

ทำให้ผมคิดถึงเรื่องสั้นเรื่องหนึ่ง ซึ่งเขียนไว้เมื่อ ๑๐ ปีมาแล้ว

คือ เรื่องสั้นที่สุด

ผมเดินลงจากสะพานลอย ที่ทอดยาวมาจากสถานีรถไฟฟ้า
ย่านอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมฺ
ผ่านหญิงไม่สาวคนหนึ่งนั่งอยู่กับพื้น
เธอเป็นคนพิการมองไม่เห็นปลายเท้าของเธอ
ที่นั่งเหมือนขัดสมาธิหรือพับเพียบอย่
แต่แขนทั้งสองข้างขาดด้วนอย่ต่ำกว่าข้อศอก

ผมเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง เพื่อหาเศษเหรียญให้ทาน
ตามความเคยชิน แต่เหลือเหรียญห้าบาทเพียงอันเดียว
ผมไม่เคยให้ขอทานทีละห้าบาทมาก่อน

จึงตัดสินใจเดินลงมาจนสุดบันได แวะเข้าไปทำธุระเบา ๆ
ในห้องสุขา ทั้ง ๆ ที่ยังไม่จำเป็น
เหลือเงินทอนสองบาท

แล้วรีบสาวเท้าก้าวขึ้นบันไดสะพานลอยด้านเก่า
เมื่อไปถึงที่ซึ่งหญิงพิการผู้นั้นนั่งอย่ ก็ต้องชะงัก
ไม่กล้าเอาเหรียญสองบาทนั้นให้ทานแก่เธอตามความตั้งใจ

เพราะเบื้องหน้าของเธอมีกระบะเต็มไปด้วยสลากกินแบ่ง
และขายตามราคาเสียด้วย

เธอไม่ใช่ขอทานอย่างที่ผมคิด
ก็เมื่อกี้เธอไม่ได้กางกระบะออกนั่นเอง

ผมหย่อนเศษเหรียญบาทสองอันลงในกระเป๋ากางเกงตามเดิม

และเดินกลับบ้านด้วยความผิดหวัง.

##########