มีใครเป็นมั้ยครับ เวลาเราได้ของจากใครหรือใครชมเราหรือช่วยเรา เรามักจะไม่กล้าขอบคุณเขา ได้แค่ไหว้และยิ้มอ่อนๆเฉยๆแต่ไม่กล้าพูดคำว่า "ขอบคุณ" ดังๆ เพราะอายเกินไปที่จะพูด รวมถึงตอนแนะนำตัวด้วยถ้าไม่มีใครถามเราเราก็ไม่แนะนำตัวกับใคร ขนาดแค่มองตายังไม่กล้าเลย แต่เราชอบพูดขอโทษนะ พูดตลอดเลยถึงแม้บางครั้งเราจะไม่ผิดก็เถอะ

และก็วันนี้สดๆเลย คือเราเป็นเด็กใหม่ในห้องเรียนแล้วตอนนั้นกำลังเลิกเรียนแล้วอาจารย์ก็สั่งให้คนในห้องที่ยังไม่กลับยกโต๊ะจากอีกห้องนึงมาไว้ แต่เราที่กำลังจะกลับแล้วแต่ว่ายืนอยู่หน้าห้องอยู่เพราะรอพี่พี่สาว เราก็ได้แต่ยืนมองเขายกกันแต่ไม่กล้าเข้าไปช่วยหรือถามพวกเขาว่า มีไรให้ช่วยมั้ย เพราะกลัวว่ามันจะดูเสร่อ(ขอโทษสำหรับคำหยาบ) เพราะว่าคนที่ยกนั้นเป็นเด็กเก่าทั้งนั้น ส่วนเรายังไม่มีเพื่อนสักคนเดียว ไม่มีใครจำชื่อเราได้ด้วยซ้ำ เราเลยรู้สึกว่ายังปรับตัวกับสังคมใหม่ไม่ได้เลยไท่กล้าเข้าไป (ซึ่งเราคิดว่าน่าจะนานเลยกว่าจะปรับตัวได้เพราะเราแตกต่างจากคนในห้องสุดๆเลยทั้งบุคลิก ความชอบต่างๆ พวกผู้ชายในห้องไปทางฟอร์มช่างทั้งนั้น ส่วนเราเป็นพวกชอบงานศิลป์ งานเขียน มากกว่า พวกผู้หญิงแต่ล่ะคนเราก็ไม่กล้าคุยด้วยเพราะรูปร่างภายนอกเรามันเละเทะมาก*ต้องใช้คำนี้จริงๆ

และสุดท้าย อยากจะบอกว่าเวลาเราไม่ได้ช่วยใครคือเราไม่ได้ขี้เกียจอะไรเลยแต่แค่รู้สึกว่ามันยังไม่ใช่หน้าที่เราถ้ายังไม่มีคนสั่งให้เราทำหรือขอให้เราช่วย ถ้ามีคนบอกให้ทำเราหรือขอให้ช่วยก็พร้อมทำเต็มที่จนกว่าเขาจะสั่งให้หยุดเลย