เมื่อตอนเด็กผมเข้ากับคนง่ายแต่ว่าขี้อาย โตมาเข้ากับคนยากขี้อายรวมกับขาดความมั่นใจและกังวลด้วยคับ
ผมไม่กล้าทักใครก่อน เพราะว่าอะไรไม่รู้ แต่ที่ไม่ทักเพราะว่าอายและกังวล
ผมเป็นคนเก็บกรด มั้งนะคับ เวลาที่คุยกับคนในครอบครัว ไม่ว่าแม่ หรือใครทั้งนั้น ดูเหมือนว่าผมจะฝืนๆที่คุยไป แต่ว่าอยากคุยนะคับ อยากคุยมาก  จนผมไม่กล้าที่จะคุยกับใคร เพราะว่า อะไรไม่รู้แต่ผมว่าน่าจะเป็นที่สีหน้าผม
จิงๆแล้ว ผมอยากเป็นคนปกติที่เข้ากับใครก็ได้ ถ้าอยากเข้า แต่ไม่รู้เพราะอะไร อาการผมเป็นแบบนี้
ตอนนี้ผมจาดความมั่นใจ ผมไม่กล้าทักใครคุยกับใครทั้งนั้น แต่ถ้าคุยไปแล้ว คุยเสร็จแล้ว
อาการผมจะเหมือนกับว่า หมกมุ่น อยู่แต่คำพูดตัวเองหรือท่าทางตัวเอง ว่าทำอะไรที่มันดูไม่เหมือนชาวบ้านเขารึป่าว
ผมไม่ได้บ้า ผมรู้ว่าผมเป็นอย่างนี้ และผมพยายามหลีกเลี่ยงการพูดคุย แต่ว่าก็ไม่ทั้งหมด ยาทผมเยอะ เวลา พี่ป้าน้าอา ให้ผมไปคุยด้วย ผมโครตจะกดดัรเลย  แต่ว่าเป็นกับทุกคน จนคนอื่น คิดว่าผมบ้า ไม่บ้าก็ไม่ปกติ ผมพอจะดูสีหน้าคนออก ว่าคิดยังไง
ผมไม่พอใจตัวเอง ทั้งท่าทางทุกอย่างที่เป็นตัวผม
ผมเป็นเด็กขาดความอบอุ่น
แต่ว่าผมไม่เคยคิดร้ายหรือคิดจะทำอะไรใครนะคับ tt
ผมอธิบายไม่ถูก ผมอยากอธิบายให้มันง่ายและเข้าใจมากกว่านี้นะคับ แต่ว่าทำไม่ได้
ตอนนี้ผมอายุ18 ตอน10 ขวดผมหัดสูบบุหรี่ รวมถึงกัญชาด้วย ต่อมา ยาบ้า ตอนอายุ 16 และทุกวันนี้ เบีย กับบุหรี่ ซึ่งผมพยามเลิกอยุ่คับ  
ที่ผมพูดไปอะไรไม่ดี อย่าว่าผมเลยนะคับ  
อีกอย่างผมหาหมดจิตเวท มาแล้ว หมอบอกว่า ผม วิตกกังวล กับซึมเศร้า
ผมกินยาได้ 4-5 เดือน และผมก็หยุดกินยาเองคับ อาการตอนนั้นก้ไม่ได้ดีไปกว่าตอนนี้เลยคับ
ขอบคุณคับ