ก็ตามชื่อกระทู้นั้นเหละค่ะ งั้นขอเกริ่นเนื้อเรื่องเลยนะคะ  ว่าด้วยเรื่องความขี้อายของเราแต่ก่อนเป็นคนขี้อายแบบไม่กล้าเเสดงออกมากๆบางครั้งกับคนในครอบครัวยังไม่กล้าเลย คนรอบตัวก็มักจะพูดเรื่องนี้กับเราบ่อยๆโดนเฉพาะเเม่ แม่จะบอกตลอดว่าหัดกล้าบ้างตอนอยู่คนเดียวไม่มีใครมาคอยพูดให้อะไรให้แล้วนะ ตัวเราก็พยายามมาตลอดเลยค่ะพยายามที่จะเป็นคนที่กล้าเเสดงออกกล้าทำกล้าคิดแต่พอลองทำแล้วมันไม่เป็นตัวๆเองสุดๆเลยค่ะบางมันครั้งมันออกแนวดูเสร่อ(ขออภัยในคำนี้) พอมีความคิดแบบนี้ก็เริ่มแล้วค่ะเริ่มไม่มีความพยายามที่จะทำแล้วไม่อยากจะพยายามแล้วไม่ชอบการที่ต้องพูดต่อหน้าคนเยอะๆไม่ชอบที่จะคุยกับคนแปลกหน้าเป็นแบบนี้มาสักพักเลยค่ะ  แต่จุดเปลี่ยนอยู่ช่วงม.3ค่ะมีความคิดที่อยากจะลงประธานนักเรียนมากๆเลยค่ะ ตอนนั้นก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมอยู่ๆอยากจะเป็นผู้นำซะงั้นทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีความคิดที่จะอยากเป็นผู้นำเลยช่วงม.3ก็บอกเพื่อนแทบจะทุกอาทิตย์เลยค่ะว่าจะลงประธาน พอม.4ปุ๊ปก็มาเเล้วเวลาของการสมัครประธานนักเรียนด้วยความที่     ตอนม.3บอกเพื่อนว่าจะลงพอครูถามเพื่อนก็พูดชื่อเราเลยค่ะ55 ตอนนั้นรู้สึกว่าไม่ควรพูดอะไรแบบนี้ออกไปเลยเเต่ก็พูดออกไปแล้วก็เลยทำตามที่ตัวเคยพูดไว้แต่พอเห็นคู่แข่งแล้วแทบจะอยากยอมแพ้เลยค่ะ มีผู้สมัคร 3 คน คู่แข่ง2คนคือน่ากลัวมากเลยค่ะทั้ง2คนเรียกว่าป๊อปในโรงเรียนก็ว่าได้เลยคนแรกผู้หญิงน่ารักพูดจาไพเราะฉะฉานถ้าพูดถึงคนน่ารักก็นึกถึงคนคนนี้เลยส่วนอีกคนก็ฮอตสุดไรสุดเป็นผู้ชายหน้าตาดีเต้นเก่งกีฬาดีร้องเพลงเพราะทุกคนรู้จัก ส่วนเราคือไม่รู้ว่าตัวเองมีอะไรดีเลยเรียนดีหรอก็อาจจะใช่แต่มันจะไปสู้คนที่มีแต่คนรู้จักได้ไงกันนะตอนแรกมีความคิดแบบนี้เลยค่ะ วันแรกของการลงคือเขาให้ดีเบต(เขียนยังงี้ถูกไหมนะ)ต้องโชว์ทัศนคติของตัวผู้สมัครเราแบบแพ้ทางเรื่องนี้มากค่ะเพราะต้องตอบคำถามแบบสดๆเวลาคิดไม่กี่วินาทีเป็นเรื่องยากสำหรับเรามาก ตอนตอบคำถามตื่นเต้นมากพอถามไปเรื่อยๆก็เริ่มไม่ค่อยตื่นเต้นแล้วเพราะเราเริ่มโฟกัสกับคำตอบที่เราควรจะตอบพอผ่านตรงนี้มาได้ก็ต้องมาคิดนโยบายของตัวเองเรื่องนี้ยากเอาเรื่องอยู่นะคะ เพราะตัวเราเองต้องการนโยบายที่ใช้ได้จริงทำได้จริงไม่ใช่นโยบายขายฝันจนสุดท้ายก็ได้นโยบายตามที่ตัวเองต้องการมา9ข้อค่ะส่วนตัวเรารู้สึกว่านโยบายแบบนี้เเหละที่เราเคยไฝ่ฝัน เราก็หาเสียงไปเรื่อยๆค่ะด้วยความที่มันมีเป้าหมายไว้แล้วเราก็เลยพยายามมากกับเรื่องนี้ค่ะ พอทำไปเรื่อยๆก็เริ่มมีหวังหวังว่าจะได้เป็นทั้งที่ก่อนหน้านั้นตอนลงสมัครไม่มีความหวังเลยค่ะคิดแค่ว่าสัก50เสียงก็ยังดีจนวันเลือกตั้งก็คะเเนนเสียงห่างกับที่ 1อยู่ 4เสียงค่ะ ใช่แล้วค่ะเราได้ที่ 2 มันก็ภูมิใจในตัวเองนะคะที่มีตั้ง100กว่าเสียงเลือกเราตอนนั้นก็รู้สึกขอบคุณทุกๆคนที่เลือกเรามากเลยค่ะแต่ผิดหวังที่อีกแค่นิดเดียวเราเกือบทำได้แล้ว ตอนหาเสียงก็ลำบากเหมือนกันค่ะตรงที่ไม่ค่อยมีคนรู้จักเราพอมีคนบอกจะเลือกเราเราก็รู้สึกอยากจะก้มหัวไหว้ให้ทุกคนที่พูดแบบนี้เลยค่ะ แต่บางคนก็พูดทำเอาเสียความรู้สึกสุดๆเลยค่ะ หลังจากนั้นก็ทำเอาเรากระหายความอยากที่จะเป็นผู้นำมากเลยค่ะความขี้อายตอนนี้แทบจะไม่มีเลยค่ะแต่ก็ยังขี้อายในบางเรื่องอยู่เรารู้สึกขอบคุณตัวเองมากๆที่กล้าที่จะสู้กับจุดด้อยที่มีมานานขอบคุณมาก ณ ปัจจุบันมันมีประโยชน์กับเรามากๆความกล้าที่จะต้องทำเรื่องต่างๆด้วยตัวคนเดียว ทั้งที่ก่อนหน้านี้ขี้อายจนแทบจะไม่กล้าเจอหน้าใคร  ขอบคุณมากๆนะคะที่อ่านมาจนจบ เพราะเราภูมิใจตัวเองในเรื่องนี้มากค่ะ