เมื่อจิตเคลื่อนไปจากความเป็น“สภาวะเดิม”  ตัณหา อุปทานจึงมี
ตำแหน่งอ้างอิง จึงมีอยู่แล้ว แต่เราไม่เห็นมัน ใช้ชีวิตกับการเคลื่อนไป
สภาวะเดิมของจิต ว่าง เบา โล่ง กว้าง เบา  อุเบกขา กับสิ่งเร้า สิ่งมากระทบ

    เมื่อจิตรู้จิต รู้กับความเป็นสภาวะเดิม การเคลื่อนออกไปจึงเป็น เหตุ
จิตรู้ว่าการเคลื่อนไปเพราะเหตุอะไร เป็นสมุทัย
เมื่อรู้เท่า เอาทันเหตุแล้ว เห็นตัวเหตุ มันดับ เปลี่ยนแปลง เป็นไตรลักษณ์  แจ้งในสมุทัย   ก็เป็นนิโรธ
    อริยสัจสี่    มีเท่านี้